W streszczeniu zdanie „fabułę uatrakcyjnia motyw porwania dziecka” wypadło dziwnie.

Przeczytałam raz pierwszy w podstawówce.

Janek wędruje z listem do Lajosa (czyli Ludwika) Csokoi, właściciela ziemskiego i filantropa.
Po dotarciu do jakiegoś miasteczka Janek poznaje wędrowne trio: skrzypka Johanna, będącego w jego wieku, młodszą śpiewaczkę Laurę i jej małpkę Perditę (co po włosku znaczy Utracona). Zachłanny drab Allopeo zgarnia zyski za ich występy. Podniecony powodzeniem przebiera małpkę za honweda (węgierskiego wojaka) i każe jej maszerować bębniąc. Widownia wygląda na zawiedzioną, jak z spod ziemi wyrasta prawdziwy honwed i odpowiednio ruga draba. Janek nie znał węgierskiego, lecz domyślił się z łatwością o co chodzi.
Po występie spróbował zagadnąć Laurę, znał tylko niemiecki.
– Kim jesteś? – zapytała.
– Przyjacielem.
– Przecież ja ciebie nie znam.
– Czy przyjaciół koniecznie trzeba znać? Ja też mam takich, których prawie nie znam.

Przez ścianę pokoju w zajeździe Janek słyszy, jak drab wrzeszczy na swe trio.
Po jego wyjściu Janek wchodzi tam przez okno i namawia do wspólnej ucieczki.
Drab już niemal ich doścignął, gdy zjawia się Csokoi w towarzystwie dwu honwedów wyższych stopniem.

Ponieważ często wyrzucam innym nieumiejętność cytowania, zaznaczam, że skracam, lecz sens zachowuję:
- Porwano moją córeczkę – zaczyna drab – jestem Aleksandro Allopeo, a ty jesteś moją córeczką, prawda?
Laura potwierdza, lecz oczami mówi co innego.
- Prze panów, on kłamie, wcale nie jest jej ojcem – zawołał Johann – To oszust, przywłaszczył mojego Stradivariusa.
- A ty mały, skąd miałbyś Stradivariusa?

Stradivariusy są rzadkie, dla odróżnienia od innych noszą własne imiona, gdy mowa o takim instrumencie należy spytać o jego miano. Skrzypce, na których rzępolił Holmes, też podobno były Stradivariusem, co prawda Watsonowi, nie znającemu się na instrumentach muzycznych, łatwo było to wmówić, a może to licentia poetica. Tu zapewne też.

- Odziedziczyłem po ojcu, sławnym muzyku.
- Poważnie? A maestro cóż na to?
- A tak, ów muzyk powierzył bezcenny instrument mej opiece.
- Acha... a ma jakieś zaświadczenie tożsamości?
- Gdzieś miałem, musiałbym poszukać.
- Przypominam, że toczymy wojnę, radziłbym się pospieszyć.
Drab gorączkowo przetrząsa kieszenie.
- Proszę.
- Tak myślałem. Paszport wystawiony został na jakiegoś Alfreda Peltza. Maestro zechce to wyjaśnić?
- Allopeo to mój pseudonim artystyczny.
- Zatem, jak sam przyznaje, nie jest Włochem. Nadal będzie obstawać, że jest ojcem tej małej?
- Ja ... ten tego...
- Starczy tego gadania. Maestro pozwoli z nami.
- Panie władzo, ja przecież...
- Na komendzie się będzie tłumaczył.
Drab zostaje zamknięty za konszachty z wrogiem, raczej marnym był szpiegiem, skoro przyciągał uwagę.

Następnie Janek spotyka Margo, zwaną Królową Amazonek ...

W streszczeniu zdanie „fabułę uatrakcyjnia motyw porwania dziecka” wypadło dziwnie.

Przeczytałam raz pierwszy w podstawówce.

Janek wędruje z listem do Lajosa (czyli Ludwika) Csokoi, właściciela ziemskiego i filantropa.
Po dotarciu do jakiegoś miasteczka Janek poznaje wędrowne trio: skrzypka Johanna, będącego w jego wieku, młodszą śpiewaczkę Laurę i jej małpkę Perditę (co...

Książka opowiada przygody paru przyjaciół podczas wiosny ludów na węgrzech(19wiek),książka jest napisana w taki sposób,że wciąga od początku,do końca,dobra pozycja dla młodzieży.

Książka opowiada przygody paru przyjaciół podczas wiosny ludów na węgrzech(19wiek),książka jest napisana w taki sposób,że wciąga od początku,do końca,dobra pozycja dla młodzieży.

zjebista

zjebista

Barwy wolności
XIX wiek to czas toczenia się akcji powieści. To własnie wiosna ludów stała się tłem dla fabuły, której bohaterem staje się Jacek Czaplic.

Barwy wolności
XIX wiek to czas toczenia się akcji powieści. To własnie wiosna ludów stała się tłem dla fabuły, której bohaterem staje się Jacek Czaplic.

Kolejna ulubiona pozycja z dzieciństwa....

Kolejna ulubiona pozycja z dzieciństwa....