Chyba powoli staję się fanem prozy pani Cherezińskiej: w pamięci nadal mam obydwa tomy z serii "Odrodzone królestwo", które, przyznaję, były dla mnie dosyć trudne w czytaniu, ale bardzo satysfakcjonujące. W "Grze w kości" cofamy się w czasie jeszcze dalej, do okolic roku tysięcznego. Jednak jest tu kilka zasadniczych różnic, jeśli porównać tę książkę do wyżej wspomnianych.

Po pierwsze: bohaterowie.

Obserwujemy na przemian Bolesława Chrobrego i cesarza Ottona III - to oni grają tu pierwsze skrzypce i właściwie tylko wokół nich kręci się zainteresowanie narratora. To nie to samo, co chociażby w "Koronie śniegu i krwi" gdzie niemal wszyscy bohaterowie mieli mniej więcej tyle samo "czasu antenowego", żeby zainteresować sobą czytelnika. Tym razem niezbyt dobrze wyszła ta zmiana: może przez to, że obaj herosi są wyidealizowani do granic absurdu, wzdychają do nich absolutnie wszyscy, bez względu na płeć czy profesję. Co wygląda groteskowo, bo przestaje to już wyglądać na męską przyjaźń dwóch heteroseksualnych facetów.

Po drugie: wypad z fantastyką.

"Gra w kości" pomimo użycia w niej od groma dewocyjnych wtrętów o kulcie świętych i wierze podpadającej momentami pod fanatyzm, przez cały czas broni się dzielnie przed wątkami wchodzącymi w teren fantasy. I wychodzi jej to na dobre. Jestem pewien, że gdyby tu też się pojawiło coś na kształt rodowych bestii, albo skrzydlatych jaszczurów, to efekt końcowy byłby tragiczny.

Po trzecie: język.

Dużo bardziej przystępny, nowoczesny. Powiedziałbym, że wręcz taki... młodzieżowy. Więcej w nim humoru, rubasznej ironii. Czasem co prawda jest to niezbyt na miejscu, bo do niektórych postaci nie pasuje (biskupi rozmawiający ze sobą jak małolaty przy piwie), ale generalnie jest to ciekawa odmiana.

Po czwarte: spokój.

Fabuła jest poprowadzona w bardzo stonowany sposób, niektórzy mogą nawet stwierdzić, że wieje nudą. Ilość trupów na metr kwadratowy papieru jest wręcz symboliczna, co przy temperamencie wczesnośredniowiecznych władyków musi budzić zrozumiałe zdziwienie. Walk, pojedynków, pościgów, czy choćby dynamicznych zwrotów akcji, jest tutaj śladowa ilość. Jak na mój gust drobny minus. Mniej też intryg na szczytach władzy, co było i jest filarem "Odrodzonego królestwa".

Podsumowując: jak najbardziej warto przeczytać, bo jest to prawdziwa wyżerka dla każdego osobnika zainteresowanego historią, ale odmienna stylistyka może niektórych zbić z tropu. Nie powiem, żebym się od "Gry w kości" nie mógł oderwać, ale czytało mi się ją z przyjemnością i dostarczyła mi tego, czego od niej oczekiwałem. To chyba wystarczy, prawda?

Chyba powoli staję się fanem prozy pani Cherezińskiej: w pamięci nadal mam obydwa tomy z serii "Odrodzone królestwo", które, przyznaję, były dla mnie dosyć trudne w czytaniu, ale bardzo satysfakcjonujące. W "Grze w kości" cofamy się w czasie jeszcze dalej, do okolic roku tysięcznego. Jednak jest tu kilka zasadniczych różnic, jeśli porównać tę książkę do wyżej...