"- Jesteś stworem z piekła - warknął.
- W takim razie kim jest mój pan?"

Lubię zarówno historie o wilkołakach jak i opowieści osadzone w czasach średniowiecza, ale czy połączenie tych dwóch elementów to nie za dużo szczęścia na raz?
Okazuje się, że "Wilczy miot" to całkiem udana opowieść o rycerzach zakonu krzyżackiego, nawracaniu pogan i oczywiście wilkołakach, a wszystko to dzieje się w trzynastowiecznych Prusach.
Wykorzystywanie włochatych bestii w procesie chrystianizacji - to dość niekonwencjonalny pomysł.

Książka poza głównym tematem (chrystianizacja wilkołakami) nie jest zbyt zaskakująca, okładkę ma raczej fatalną, ale ma też sporo plusów. Po pierwsze - wilkołaki opisane są tak jak według mnie powinny - jako krwiożercze bestie. Krwi, wnętrzności i tym podobnych atrakcji w związku z tym faktem jest sporo. Wątek miłosny nie jest przesłodzony, przynajmniej nikt się nie świeci w świetle promieni słonecznych, ani nie posiada innych równie irytujących cech. Jest raczej mało romantycznie, momentami wręcz brutalnie i okrutnie, więc poszukującym ckliwych historii miłosnych rodem ze "Zmierzchu" książkę odradzam. Główna bohaterka może trochę zbyt idealna (młoda, piękna, inteligentna, silna i urocza), ale od czasu do czasu porasta futrem i lubi przegryźć surowy sarni (lepiej ludzki) udziec, więc przymknęłam na to oko ;)

Poza czystą rozrywką autor serwuje nam też trochę dylematów moralnych głównej bohaterki, zwraca uwagę na fałszywe i pełne pozorów postępowanie ludzi.
"Jeżeli ona miała spłonąć, jej panowie z zakonu krzyżackiego powinni upiec się w tym samym ogniu."

Książkę polecam wszystkim fanom opowieści o wilkołakach.

"- Jesteś stworem z piekła - warknął.
- W takim razie kim jest mój pan?"

Lubię zarówno historie o wilkołakach jak i opowieści osadzone w czasach średniowiecza, ale czy połączenie tych dwóch elementów to nie za dużo szczęścia na raz?
Okazuje się, że "Wilczy miot" to całkiem udana opowieść o rycerzach zakonu krzyżackiego, nawracaniu pogan i oczywiście wilkołakach, a...