Ta krótka powieść jako kryminał na pewno zaspokajała wymagania, jakie temu gatunkowi stawiali czytelnicy prozy sensacyjnej z XIX wieku. Dziś, wykarmieni krwawymi okropnościami, nad dziełkiem Czechowa możemy tylko uśmiechnąć się z wyrozumiałością. Ale czy od tego twórcy w ogóle kiedykolwiek oczekujemy mrożącej krew w żyłach fabuły? Oczywiście nie. Czechow był zawsze mistrzem w szkicowaniu obrazków obyczajowych i tworzeniu najrozmaitszych postaci, często na poły śmiesznych, na poły tragicznych - i wszystko to znajdziemy i w tej, jedynej w jego dorobku, powieści. Równocześnie zagadka kryminalna i próba odgadnięcia sprawcy zbrodni są dla czytelnika doświadczeniem bardzo ciekawym, bo długo pozostaje tu miejsce dla naszych własnych domysłów i skojarzeń.

Książkę zamykają aforyzmy autora, w tym następujący: "Kiedy piszę, ufam bez reszty czytelnikowi zakładając, że uzupełni on sam brakujące w opowiadaniu elementy subiektywne". Niestety, wbrew tej deklaracji w zakończeniu "Dramatu..." bardzo dosłownie, wręcz łopatologicznie wykłada on rozwiązanie zagadki (sądząc z faktów, przedstawionych w Posłowiu, mogło to być wymuszone przez redakcję "Nowości Dnia", na której łamach utwór pojawił się w druku po raz pierwszy). Szkoda, myślę, że powieść byłaby znacznie ciekawsza, gdyby pozostawić ją z takim niedopowiedzeniem.

Ta krótka powieść jako kryminał na pewno zaspokajała wymagania, jakie temu gatunkowi stawiali czytelnicy prozy sensacyjnej z XIX wieku. Dziś, wykarmieni krwawymi okropnościami, nad dziełkiem Czechowa możemy tylko uśmiechnąć się z wyrozumiałością. Ale czy od tego twórcy w ogóle kiedykolwiek oczekujemy mrożącej krew w żyłach fabuły? Oczywiście nie. Czechow był zawsze mistrzem...