Fiodor Sołogub

- To przecież straszne? - zapytał przerażony Kola. - Masz ci los, straszne. Co tu strasznego? A po co żyć? - mówił Wania, skierowując ku Koli nieodparcie przezroczyste spojrzenie swych urzekających oczu. - Podłe to życie na tej przeklętej ziemi. Człowiek człowiekowi wilkiem jest na tej wstrętnej ziemi. Co tu strasznego? Zanurzyć się - i tyle, i już jesteś na tamtym śiwecie. A tam wszytsko jest inaczej. Żądło śmierci

- To przecież straszne? - zapytał przerażony Kola.
- Masz ci los, straszne. Co tu strasznego? A po co żyć? - mówił Wania, skierowując ...

I biją, boleśnie biją. Myślisz, że jak często biją, to się przyzwyczaisz? Nie można się przyzwyczaić. Że boli - to fraszka. Ale do krzywdy się nie przyzwyczaisz. A tam nikt nie będzie cię krzywdził. Nikt nie będzie ci rozkazywać, wymyślać, robić ci wyrzutów. Mozesz sobie robić co chcesz. Wszystko wolno. To tu, na ziemi tak jest - zrobisz nie taki krok jak trzeba, butelkę przeniesiesz z jednego miejsca na drugie, i już jesteś złodziej, już jesteś zhańbiony. Żądło śmierci

I biją, boleśnie biją. Myślisz, że jak często biją, to się przyzwyczaisz? Nie można się przyzwyczaić. Że boli - to fraszka. Ale do krzywdy s...

- Kocha pan ludzi? Riescnicyn uśmiechnął się niedbale, z wyrazem intelektualnej przewagi i odrzekł: - Wszak sam jestem człowiekiem. - A więc sam siebie kocha pan? - zapytała znowu Helena Wzruszył wąskimi ramionami, sarkastycznie uśmiechnął się i powiedział nieszczerze uprzejmym tonem: - Ludzie pani nie dogadzają? Czymże to, śmiem zapytać? Widać było, że czuje się dotknięty w imieniu innych, że Helena dopuszcza możliwość niekochania ich. - Czy można kochac ludzi? - zapytała Helena. -Dlaczego by nie? - odpowiedział pytaniem Riescnicyn. - Oni sami siebie nie kochają - rzekła chłodno Helena- nie mają zresztą za co. Nie pojmują, że jedno tylko godne jest miłości - piękno. O pięknie mają pojęcie tak wulgarne, że wstyd mi, że przyszłam na ten świat. Nie chce mi się tu żyć! - A jednak pani tu żyje! - rzekł Riescnicyn. Piekno

- Kocha pan ludzi?
Riescnicyn uśmiechnął się niedbale, z wyrazem intelektualnej przewagi i odrzekł:
- Wszak sam jestem człowieki...