Podczas gdy Orwell przedstawia społeczeństwo przyciśnięte butem i wciąż kontrolowane czujnym okiem despotycznego rządu, tutaj mamy do czynienia z makiawelistycznym dążeniem do ogólnego szczęścia. W obydwu wersjach utracona zostaje wolność, jednak w wersji Aldousa jednorodność i zniewolenie jest kluczem nie tyle do uciśnienia mas, co do wciśnięcia w ręce ludności spełnienia - stanu zadowolenia i radości, lekkości bytu i całkowitej akceptacji miejsca w systemie.

Huxley daje nam do rozgryzienia prawdziwy dylemat, gdyż jak się okazuje, z reguły człowiek stworzony w przedstawionej na stronach jego dzieła utopii nie chce już i nie rozumie wolności, natomiast naturalnie urodzony "dzikus", mimo szczerych chęci, za nic nie może przyzwyczaić się do kolektywu pozbawionego szlachetnych wartości. Trzeba wziąć również pod uwagę, że przebywanie w Nowym Wspaniałym Świecie nie jest obowiązkiem, a z pewnej perspektywy wręcz przywilejem, gdyż źle wyhodowani, niechcący się dostosować, muszą odejść, by nie zniszczyć szczęścia innych "wybutlowanych".

Ilu z nas, ludzi XXI w., wolałoby jednak tamten, wspaniały świat? Ilu zmieni zdanie, gdy globalna wojna rozpęta piekło na Ziemi, a życie stanie się wyzwaniem obowiązkowo grzebiącym szczęście?

Podczas gdy Orwell przedstawia społeczeństwo przyciśnięte butem i wciąż kontrolowane czujnym okiem despotycznego rządu, tutaj mamy do czynienia z makiawelistycznym dążeniem do ogólnego szczęścia. W obydwu wersjach utracona zostaje wolność, jednak w wersji Aldousa jednorodność i zniewolenie jest kluczem nie tyle do uciśnienia mas, co do wciśnięcia w ręce ludności spełnienia...