Moje pierwsze spostrzeżenie niewiele miało wspólnego z treścią. Dotyczy ono grubości stron. Widząc objętość książki nastawiałam się na 350 stron lektury, a zastałam niecałe 200. Cóż, z nastawienia jestem raczej anty-ekologiem, ale nie zmienia to faktu, że takie marnowanie materiału uważam za absurdalne. Tym bardziej, że było w tym przypadku powodem mojego rozczarowania ilością treści, nie mówiąc już o tym, że przez cały czas miałam wrażenie, że posklejały mi się strony. Jedyną zaletą było to, że bardzo dobrze robiło mi się notatki na marginesach.
Szepty dzieci mgły: Przez cały czas zastanawiałam się: "czy to na pewno Trudi Canavan?" To opowiadanie było zwyczajnie nudne. Bohaterowie już nawet nie byli płytcy - oni w ogóle nie mieli charakterów. Byłam bardzo, bardzo rozczarowana. Doszłam wręcz do wniosku, że niektórzy nie powinni pisać opowiadań.
Szalony uczeń: Lubię TCM, kryminały i psychopatycznych bohaterów, więc to opowiadanie od razu przypadło mi do gustu. Niestety, uświadomiło mi ono ostatecznie iż Kyralia jest krajem nieprzystosowanym do własnego istnienia, skoro jeden człowiek może dokonać tylu szkód. I, również niestety, po raz kolejny pojawił się schemat - zakazana miłość i śmierć, zupełnie jakby TC nie mogła się bez niego obyć.
Markietanka: Nie powiem, zaintrygowało mnie. Choć dobór bohaterów nie był specjalnie wyrafinowany, cały czas sprawiali oni wrażenie, że jest w nich coś więcej, niż widać to na pierwszy rzut oka. Bardzo przypadło mi do gustu, choć tendencja autorki do pół-szczęśliwych zakończeń jest już naprawdę bardzo irytująca.
Przestrzeń dla siebie: Pamiętniki... są dobre na opowiadania, ale i tak ich nie lubię. Aczkolwiek tego opowiadania nie dało się napisać inaczej, bo z pamiętnika przeradza się w dokumentację naukową. Czyta się bardzo szybko i przyjemnie, cały czas zastanawiałam się, jak to się skończy, choć zakończenie mogło być tylko jedno.
Biuro rzeczy znalezionych: Mało atrakcyjne. Mało wciągające. Zdecydowanie zabrakło mu "tego czegoś". Czytało mi się je najciężej i chyba je najgorzej będę wspominać, chociaż sam pomysł Biura był całkiem ciekawy.

Moje pierwsze spostrzeżenie niewiele miało wspólnego z treścią. Dotyczy ono grubości stron. Widząc objętość książki nastawiałam się na 350 stron lektury, a zastałam niecałe 200. Cóż, z nastawienia jestem raczej anty-ekologiem, ale nie zmienia to faktu, że takie marnowanie materiału uważam za absurdalne. Tym bardziej, że było w tym przypadku powodem mojego rozczarowania...