Bardzo przyzwoity kryminał mojej zdecydowanej faworytki wśród tego typu literatury. Jak to zwykle bywa u Agaty Christie zakończenie jest dość nieprawdopodobne i niebywale ciężko na nie wpaść, niestety tym razem ponownie tej sympatycznej Brytyjce udało się wywieść mnie w pole, ale bez obaw mały Belg czuwa i na ostatnich stronicach wyjaśnia wszystko dokładnie i precyzyjnie nie zostawiając nam wątpliwości, co do słuszności swojego rozumowania, co prawda logika jest dość pokrętna, ale na to przymykamy oko.

To, że kryminał posiada wszystko, co posiadać powinien, to dla wielbicieli Christie rzecz oczywista. Powolne wprowadzanie nas w akcje, umiejętne przedstawianie postaci w takiej kolejności i kompozycji, aby od początku dać nam do zrozumienia, że rozwiązanie nie będzie łatwe, a z każdą kolejną stroną będziemy mieli coraz więcej wątpliwości i hipotez to cecha można rzec immanentna. Swoją drogą to właśnie te postaci, ich konstrukcja, przypisywane im cechy zawsze robiły na mnie największe wrażenie. Nieodłącznym jest to, że każdy bohater ma w sobie coś tajemniczego, coś niewyjaśnionego, coś co rzuca na niego cień, a czytelnik w każdym tym subtelnym niedomówieniu, w każdej zagadkowości stara się doszukać potencjalnych cech mordercy. Może jestem osamotniony, a może na szczęście nie, ale do tej pory przeczytałem kilka jeżeli nie kilkanaście kryminałów tej autorki, ale rozwiązanie udało mi się wymyślić tylko dwukrotnie.

Słów kilka o treści oraz o wplątanych w owe wydarzenia personach. Tytułowy błękitny ekspres to ekskluzywny pociąg zmierzający do Nicei. Nietrudno się domyślić, że właśnie w nim dochodzi do zbrodni. Tym razem ekscentryczny Herkules Poirot podróżuje absolutnie prywatnie, ale jak on to zgrabnie ujął "gdyby emerytowany lekarz przechadzał się po ulicy i zobaczył wypadek z pewnością zrezygnowałby ze spaceru".
I tak, w pociągu ginie młoda kobieta będąca córką jednego z najbogatszych amerykanów, podczas podróży ma przy sobie klejnoty o bardzo dużej wartości, oczywiście po tragicznym zdarzeniu nie ma ich w przedziale, a Ruth zostaje znaleziona ze zmasakrowaną twarzą. Nie wyjawiając zanadto z fabuły dodam, że podejrzani będą niemal wszyscy, bo jak to mawia mały Belg "nie należy ufać nikomu".

Czytam Christie od czasu do czasu i nie żałuje, lubię jak ktoś mnie czasem wykiwa, w tym przypadku można powiedzieć, że w porażającej większości wypadków zostaje zrobiony na szaro, ale nadal mam złudną nadzieję, że jak już przeczytam wszystkie jej książki to mój bilans będzie korzystny. Niestety nadzieja matką głupich jest.

Bardzo przyzwoity kryminał mojej zdecydowanej faworytki wśród tego typu literatury. Jak to zwykle bywa u Agaty Christie zakończenie jest dość nieprawdopodobne i niebywale ciężko na nie wpaść, niestety tym razem ponownie tej sympatycznej Brytyjce udało się wywieść mnie w pole, ale bez obaw mały Belg czuwa i na ostatnich stronicach wyjaśnia wszystko dokładnie i precyzyjnie...