Czwarta część przygód dziennikarza Jima Qwillerana i jego wspaniałych kotów Koko i Yum Yum. Tym razem Jim zostaje mianowany przez swojego szefa na stanowisko specjalisty do spraw kulinariów w nowej rubryce "Daily Fluxion". Dzięki temu trafia do Maus Haus - domu dla artystów, który prowadzi Robert Maus z zawodu prawnik, a z zamiłowania wspaniały kucharz. Na miejscu dziennikarz spotyka swoją dawną miłość Joy, która wraz z mężem prowadzi warsztat garncarski. Joy wyznaje Jimowi, że nie jest szczęśliwa w małżeństwie i chce się rozwieść. Jim chce pomóc byłej dziewczynie, ponieważ uważa, że jej mąż nie jest zbyt przyjemnym mężczyzną. Niestety pewnej nocy kobieta znika, a jej mąż twierdzi, że go zostawiła dla innego mężczyzny. Jednak to nie koniec kłopotów - jeden z mieszkańców jest ofiarą nagonki, ktoś chce zrujnować jego restaurację. Poza tym Joy zanim zniknęła wyznała Qwilleranowi, że znalazła pewne dokumenty, które mogłyby zaszkodzić znanym osobom. Dziennikarz postanawia rozwiązać zagadkę i ma jak zwykle do pomocy dwóch kocich detektywów. Sięgnęłam po tę książkę z zamiarem spędzenia miłego wieczoru na niezobowiązującej rozrywce i się nie zawiodłam. Poza tym kocham koty, więc nie mogę się oprzeć :-) Jeśli też tak ja jesteście fanami kocich opowieści zapraszam na mojego bloga: http://www.kryminalgrozatajemnica.com.pl/2021/10/najlepszy-przyjaciel-czarownicy-czyli.html

Czwarta część przygód dziennikarza Jima Qwillerana i jego wspaniałych kotów Koko i Yum Yum. Tym razem Jim zostaje mianowany przez swojego szefa na stanowisko specjalisty do spraw kulinariów w nowej rubryce "Daily Fluxion". Dzięki temu trafia do Maus Haus - domu dla artystów, który prowadzi Robert Maus z zawodu prawnik, a z zamiłowania wspaniały kucharz. Na miejscu...

Lubię ten klimat beztroski, w książkach z tej serii nie da się bać i na poważnie analizować życia ofiar i złoczyńców. Wszystko jest takie " koktajlowe", lekkie. Postać Qwilla trochę zadziwia, ale ostatecznie bardzo zaciekawa. Pomysł na włączenie do fabuł wyjątkowych kotów jest bardzo trafiony i wyróżnia cykl na tle innych kryminałów, wprowadzając klimat nierealności. Lubię akcenty kulinarne ,opisy dań :)

Lubię ten klimat beztroski, w książkach z tej serii nie da się bać i na poważnie analizować życia ofiar i złoczyńców. Wszystko jest takie " koktajlowe", lekkie. Postać Qwilla trochę zadziwia, ale ostatecznie bardzo zaciekawa. Pomysł na włączenie do fabuł wyjątkowych kotów jest bardzo trafiony i wyróżnia cykl na tle innych kryminałów, wprowadzając klimat nierealności. Lubię...

Jim Qwilleran wraz ze swoimi dwoma syjamczykami jak nazywa Koko i Yum Yum znowu się przeprowadza , tym razem do Maus Haus . Dostaje też nowe zadanie , zostaje przydzielony do działu smakosza i ma pisać o jedzeniu i restauracjach serwujących owe jedzenie . Zadanie '' smakowite '' prawda ? . Sęk w tym że Jim właśnie przeszedł na lekkostrawną dietę którą zalecił mu lekarz , więc takie zadanie nie mogło przyjść w mniej odpowiednim momencie . W Maus Haus spotyka też swoją dawną sympatię , Joy , która dawno dawno temu opuściła go bez słowa wyjaśnienia . Niestety Joy wkrótce znika bez śladu . Kiedy dodatkowo zaczynają się dziać inne dziwne rzeczy , Qwilleran nie ma wyjścia i zabiera się za rozwikłanie owych tajemnic , oczywiście przy usilnym udziale swoich kocich pomocników .

Jim Qwilleran wraz ze swoimi dwoma syjamczykami jak nazywa Koko i Yum Yum znowu się przeprowadza , tym razem do Maus Haus . Dostaje też nowe zadanie , zostaje przydzielony do działu smakosza i ma pisać o jedzeniu i restauracjach serwujących owe jedzenie . Zadanie '' smakowite '' prawda ? . Sęk w tym że Jim właśnie przeszedł na lekkostrawną dietę którą zalecił mu lekarz ,...

Mój ulubiony cykl. „Kot który nie polubił czerwieni” jest to część czwarta cyklu, ale to jednocześnie to ostatni tom utrzymywany w tej samej konwencji, tzn. Qwill jest dziennikarzem i w każdej książce zajmuje się inną tematyką do opisywania, np. dzieła sztuki, wnętrzarstwo itp. W następnym tomie nastąpi przełom, będzie równie ciekawie, może nawet bardziej ciekawie, ale już inaczej.


W tym tomie Qwill nadal tuła się po różnych stancjach czy hotelach, tym razem zamieszkał w czymś w rodzaju pensjonatu, zajmowanego przez różnych oryginałów, w którym była również pracownia ceramiczna. Tym razem przydzielono mu działkę – kulinaria, o czym pojecie miał blade. Ale plusem takiego stanu rzeczy było to, że gazeta fundowała mu smakowite posiłki w restauracjach , a do tego dodatkowo mógł zabrać osobę towarzyszącą na koszt gazety. Poznał rożnych znawców tematu, w tym właścicieli restauracji. Dowiedział się od nich, że istnieje coś takiego, jak Klub Wsparcia Grubasów i że „Chudzi są zawsze w złym nastroju.” Jedna z bohaterek ku jego zaskoczeniu poinformowała go, „Jem, bo jestem sfrustrowana. Wolę być tłusta i wesoła , niż chuda i zrzędliwa. ” Sporo jest temu podobnych, dyskusyjnych i zabawnych fragmentów, związanych z grubasami z jedzeniem.


Qwill nadal uczy się opieki nad kotami, tym razem miał problem z kulkami z sierści, którą koty połykały. No i koty, a właściwie Koko nadal przejawiał paranormalne właściwości, z niewiadomego powodu nie znosił czerwonej ceramiki. Oczywiście wszystko zostało wyjaśnione jak należy.

W tym tomie obok Qwilla znalazły się aż dwie kobiety, przypadkowo zaczął zamieszkiwać w tym samym budynku, co jego dawna miłość, Joy, obecnie mężatka. Joy zaginęła, z tym właśnie związana jest zagadka kryminalna z tego tomu. Gdy Joy zaginęła, obok Qwilla pojawiła się inna mieszkanka domu, Rosemary. Pisarka przełamała konwencję kultu młodości, pisała zresztą ten tom kilkadziesiąt lat temu i Rosemary, która oczarowała Qwilla, okazała się babcią – w dosłownym tego słowa znaczeniu, a do tego jeszcze starszą od Qwilla. Zdecydował o tym nie tylko wygląd, ale i osobowość, chyba nawet przede wszystkim to drugie.

W każdym tomie Lilian Jackson Braun wprowadza jakiegoś ciekawego bohatera, indywidualistę, w tym jest to właśnie i Rosemary. Rosemary to chyba prekursorka zdrowego trybu życia, zdrowego żywienia itp. Nie wspomnę już o romansie w starszym wieku i ze znacznie młodszym mężczyzną. Obecnie nie jest to może czymś nadzwyczajnym ale w latach 60-tych było, wymagało to i odwagi, aby przeciwstawić się ogólnie panującym trendom i siły woli. A co do zdrowego żywienia, to akuratnie to Qwillowi nie było na rękę i nie za bardzo dawał się w to wciągnąć.

Jak zwykle przyjemnie jest czytać o Qwillu, postaci oczywiście fikcyjnej, trochę wyidealizowanej, jakich w rzeczywistości nie ma. W tym tomie jest tak bezinteresowny, że pożyczył Joy wszystkie pieniądze, jakie miał, licząc się z tym, że już ich nie zobaczy. Każdemu znajomemu robił liczne przyjemności, w tym tomie doszło do nich zapraszanie do restauracji na degustacje. Nie był do tego mściwy, nie żywił do Joy urazy za to, że go kiedyś zostawiła. Miał oczywiście swoje wady, ale o tym to już można poczytać.
całość http://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2016/10/lilian-jackson-braun-kot-ktory-nie.html

Mój ulubiony cykl. „Kot który nie polubił czerwieni” jest to część czwarta cyklu, ale to jednocześnie to ostatni tom utrzymywany w tej samej konwencji, tzn. Qwill jest dziennikarzem i w każdej książce zajmuje się inną tematyką do opisywania, np. dzieła sztuki, wnętrzarstwo itp. W następnym tomie nastąpi przełom, będzie równie ciekawie, może nawet bardziej ciekawie, ale już...

To czwarty tom z tego cyklu. Koty nadal fantastyczne :),główny bohater bardzo sympatyczny, dzięki czemu kibicuje się jego działaniom. Natomiast intryga nieco zbyt zagmatwana (w poprzednich częściach była chyba lepsza). I nie bardzo moim zdaniem wiarygodne są kobiety w tej serii - albo polują na facetów i jest to ich jedynym celem w życiu, albo są jakimiś dziwaczkami. W każdym razie psychologia postaci tu trochę szwankuje, ale w końcu to nie jest przecież najważniejsze w kryminale na relaksujący wieczór ;).

To czwarty tom z tego cyklu. Koty nadal fantastyczne :),główny bohater bardzo sympatyczny, dzięki czemu kibicuje się jego działaniom. Natomiast intryga nieco zbyt zagmatwana (w poprzednich częściach była chyba lepsza). I nie bardzo moim zdaniem wiarygodne są kobiety w tej serii - albo polują na facetów i jest to ich jedynym celem w życiu, albo są jakimiś dziwaczkami. W...

Kolejna część i kolejna ciekawa historia. Tym razem o garncarstwie. Można dowiedzieć się jakie nietypowe sposoby stosowali Chińczycy przy wypalaniu ceramiki, zastanowić się nad kolejnymi zbrodniami, poznać nowe przygody kotów. Czyta się szybko i przyjemnie. Mnie cała seria łatwo wciąga. Polecam

Kolejna część i kolejna ciekawa historia. Tym razem o garncarstwie. Można dowiedzieć się jakie nietypowe sposoby stosowali Chińczycy przy wypalaniu ceramiki, zastanowić się nad kolejnymi zbrodniami, poznać nowe przygody kotów. Czyta się szybko i przyjemnie. Mnie cała seria łatwo wciąga. Polecam

Chyba najbardziej makabryczna zbrodnia w tej serii. Jednak pomimo tak niesamowite finału, powieść jest troszkę banalna. Ale można przeczytać w wolny wieczór (choć może ze względu na finał to lepiej jednak w ciągu dnia :P).

Chyba najbardziej makabryczna zbrodnia w tej serii. Jednak pomimo tak niesamowite finału, powieść jest troszkę banalna. Ale można przeczytać w wolny wieczór (choć może ze względu na finał to lepiej jednak w ciągu dnia :P).

Dzięki tej serii książek przekonałam się do powieści detektywistycznych. Doskonały klimat. Ciekawa postać głównego bohatera. Koci pierwiastek. Wartka akcja. Książka napisana lekko i z humorem.

Dzięki tej serii książek przekonałam się do powieści detektywistycznych. Doskonały klimat. Ciekawa postać głównego bohatera. Koci pierwiastek. Wartka akcja. Książka napisana lekko i z humorem.

Kolejny tom a czyta się coraz lepiej, pomimo, a może dlatego, że ci sami bohaterowie.

Kolejny tom a czyta się coraz lepiej, pomimo, a może dlatego, że ci sami bohaterowie.

Super!

Super!