Książka przede wszystkim opowiada o perypetiach ZOO w czasie wojny i krótko po jej zakończeniu, o Warszawie i ludziach. Trochę o tym, w jaki sposób, na co dzień, zwykli-niezwykli ludzie walczyli z okupantem – latające uniwersytety, napisy na parkanach (stracić życie za „Polska walczy” – dziś nieprawdopodobne, prawda?), wlewanie do panewek w wagonach chlorku żelaza (III), aby spowodować pożar w wyniku zatarcia.
Wojna to rzecz nieludzka. Czytając, poczułam ten wszechobecny strach, świst bomb, uczucie podczas przeszukiwania domu, stanie twarzą w twarz z wrogiem. Moment, kiedy do młodych chłopców – kolegi syna, a zaraz potem i syna – kierowane są strzały…
Autorka to piękny człowiek: pomagała swoim przyjaciołom Żydom, ale i dalszym znajomym. Żabińscy nie zostawiali nikogo bez pomocy. Ta życzliwość wobec ludzi (i zwierząt) widoczna jest w każdym momencie wspomnień. Sposób, w jaki autorka opowiada o pracownikach fizycznych, decydentach w ministerstwie. Taki sam ujmujący prawdziwy szacunek, bo nie „ze względu na funkcję”, ale dla człowieka. Inne jej cechy to pokora i twarde stąpanie po ziemi, siła charakteru, zaangażowanie, by ZOO mogło na nowo rozpocząć działalność. Do ilu drzwi musiała zastukać, ile kontaktów poruszyć. Bardzo dzielna, odważna kobieta.
Budująca, pozytywna, ciekawa, wartościowa – to o treści. Bo panią Żabińską jestem zachwycona.

Książka przede wszystkim opowiada o perypetiach ZOO w czasie wojny i krótko po jej zakończeniu, o Warszawie i ludziach. Trochę o tym, w jaki sposób, na co dzień, zwykli-niezwykli ludzie walczyli z okupantem – latające uniwersytety, napisy na parkanach (stracić życie za „Polska walczy” – dziś nieprawdopodobne, prawda?), wlewanie do panewek w wagonach chlorku żelaza (III),...