Bardzo lubię opowiadania. Ochoczo więc sięgnęłam po zbiór opowiadań Murakamiego pt. „Zniknięcie słonia”. Było to moje pierwsze zetknięcie z najbardziej znanym i cenionym japońskim autorem. Byłam ogromnie ciekawa jego pióra. Wiele osób pisze o nim w samych superlatywach. Nie sposób więc nie pochwycić jego dzieła z krystalicznie czystej ciekawości, aby sprawdzić, czy Murakami jest rzeczywiście taki wspaniały, jak o nim piszą czy też jest zupełnie przeciwnie.
Pisarz inteligentnie żongluje słowami, niby oszczędnie, ale trafia w sedno. Umie wyłuszczyć dosadnie to, na czym mu zależy.

Szczególny, osobliwy głód oraz "klątwa" powodują, iż małżeństwo wykonuje przedziwne czynności - napada na McDonald's. Możemy dostrzec, iż warunki fizyczne człowieka, jego fizjologia mają wpływ na emocje. Zadziwiające ukazanie tego zjawiska oraz sąsiadujące z nimi inne odczucia aż się proszą o refleksję.

"Komunikat kangura" to bardzo zabawna historyjka. Pracownik działu kontroli jakości to niebywały... osobnik. Zajmuje się on reklamacją zakupu płyty pewnej klientki, ale czytając jego wynurzenia odczuwa się jednak, że dotyczą one bardziej... ogólnego pojęcia niekompletności. Nie da się opisać tego słowami, trzeba to przeczytać ????

Najbardziej wstrząsnęło mną opowiadanie "Sen". Kobieta nie może zasnąć przez 17 nocy i 17 dni ????. Sama nie wiem, czy to wszystko, co jej się przydarzyło, to jest sen, czy jawa. Zakończenie jest niepewne w swojej pewności, a pewnie w niepewności, straszliwe. Myślałam, że dostanę palpitacji serca, że wyskoczy mi ono z klatki piersiowej. W życiu się tak nie bałam. Jeszcze nigdy mnie coś takiego nie spotkało podczas czytania jakiejkolwiek lektury. Murakami niesamowicie wprowadza odbiorcę w nastrój, porywa. Tym opowiadaniem mnie kupił. Urzekł. Jakoś się teraz nie dziwię, że jego utwory są tak doceniane.

Ma się wrażenie, że czytane przeze mnie opowiadania to jakby jestestwo pisarza w pigułce. Czasami są absurdalne do granic możliwości, szokująco zadziwiające, a czasami wręcz nudne. Są one jakby pokrewne, niby inne, ale jednak wyczuwa się w nich podobieństwo. Autora można albo docenić, albo... całkowicie nie zrozumieć - takie mam wrażenie. Jego utwory mogą do niektórych zupełnie nie trafić, ale uważam, że warto próbować je odczytywać na swoje sposoby. Ja się starałam i teraz czuję się... trafiona - zatopiona.
Nie za bardzo przepadam za biografiami, ale Murakami mnie tak zaintrygował, że jednak chętnie przeczytałabym książkę o nim. Chciałabym poznać go lepiej, sprawdzić, jakim jest człowiekiem, skąd czerpie inspirację na kreowanie tych swoich wymuskanych pomysłów, tego przepotężnego i wręcz nie do ogarnięcia ogromu przemyśleń.

Cytaty:

"(...) wyglądała zupełnie jak jakiś zapomniany bagaż. Było mi jej okropnie żal. Została gdzieś przez pomyłkę zostawiona. Gdyby znalazła się gdzieś indziej, może mogłaby być szczęśliwsza."

"Jeszcze pięć minut, pomyślałem. Gdzie jest przód, a gdzie tył? Chciałem wstać i coś powiedzieć. Lecz gdy tylko się podniosłem, w tej samej chwili zniknęły słowa."

Cały zbiór jest opowiedziany z niemą obojętnością, nie narzucając się, zostawiając po sobie tęsknotę i to właśnie powoduje, że treść trafia do nas bardziej, niż byłaby rzucona nam w twarz. Dużo tutaj samotności, pragnienia, dążenia do czegoś, niedosytu, ale zarówno i przesycenia, przejedzenia życiem. Opowiadania te, to całkiem inne światy, wymiary, wrota do innowacyjnego odkrywania świadomości, poznania, istnienia.

Zbiorek jest bardzo specyficzny. Autor atakuje normalność, nic tu nie jest jednoznaczne. Niby wszystko jest bardzo zwyczajne, lecz pośrodku tej zwyczajności jest miejsce na niebanalność. Rzeczywistość Murakamiego ma wiele wydźwięków. Jeden wymiar to zdecydowanie dla niego za mało, czułby się stłamszony.
Z klimatu codzienności wyłaniają się przebłyski geniuszu autora, iskierki mądrości. To człowiek piszący bardzo MĄDRZE. Wydaje się, że wie o życiu wiele, a swoje doświadczenie okrasza zabawnym zacięciem, wigorem, żarem, werwą.

Mam zagwostkę - jak tą książkę określić? Hmmm, hmmm, to taka... głębio-prostota, nie łatwizna, nieoczywistość, przestrzeń pełna wątpliwości jak i pewności, kompletności pojmowania. Ma się wrażenie, że japoński autor góruje ponad wszystkim, wznosi się, jest na wyżynach wyobraźni, magii, myślenia, życia. Jest tak jakby odzwierciedleniem szlachetnej dziwaczności, a także nieodgadnionych zakamarków podświadomości, jakie drzemią w każdym z nas.
Nawet jego egzotyczne (dla nas) nazwisko hipnotyzuje, jest zawoalowaną modlitwą, odczuciem niedosytu, niespełnienia, niebiańskim ewenementem. Czymś na wyciągnięcie ręki, a jednak niedoścignionym, nienamacalnym.

Takie właśnie ciekawe i niecodzienne myśli miałam podczas czytania tej książki. Mam nadzieję, że Wy także odczujecie chociaż cząstkę czegoś podobnego do moich przemyśleń na temat jego twórczości.


http://basiapelc.blogspot.com/2013/08/znikniecie-sonia-haruki-murakami.html#more

Bardzo lubię opowiadania. Ochoczo więc sięgnęłam po zbiór opowiadań Murakamiego pt. „Zniknięcie słonia”. Było to moje pierwsze zetknięcie z najbardziej znanym i cenionym japońskim autorem. Byłam ogromnie ciekawa jego pióra. Wiele osób pisze o nim w samych superlatywach. Nie sposób więc nie pochwycić jego dzieła z krystalicznie czystej ciekawości, aby sprawdzić, czy Murakami...