Ten reportaż nie wyczerpuje tematu ludobójstwa w Rwandzie. Nie jest też jego rzetelną dokumentacją, opracowaniem, w którym zebrano by wszystkie fakty, liczbę ofiar, miejsca zbrodni i pochówków itd. Nie pretenduje też wcale do takiego miana. W zamyśle autora ma to być jednak świadectwo tamtych straszliwych wydarzeń. Ma to być głos Europejczyka, który tragedię mieszkańców Afryki chce przybliżyć reszcie świata.

Stąd też na całą opowieść składa się zbiór wspomnień stosunkowo niewielu osób. Ale też historie, które wyłaniają się z tych wspomnień, wystarczają w zupełności, by uświadomić sobie ogrom tragedii i bestialstwa, którego doświadczyli ci ludzie. Ważne, że autor nie stawia sobie na celu epatowania tym cierpieniem, tymi torturami, śmiercią zadawaną w tak okrutny sposób. Nie trzeba bowiem przesycać każdej strony opowieści litrami krwi i opisem parujących wnętrzności i gnijących zwłok, by stworzyć wystarczająco mocno przemawiający do czytelnika obraz. Starczy tę tragedię opisać w krótkich, dosadnych słowach. W obrazkach, które uczepiają się świadomości jak drzazgi. I tkwią w duszy człowieka, jątrząc sumienie.

I cisną się pytania, które zadał również sam autor: jak to możliwe, że mogło w ogóle dojść do tak okrutnej zbrodni? Jak to możliwe, że ludzie żyjący dotychczas po sąsiedzku, mogli nagle zapałać do siebie taką żądzą mordu? Jak to możliwe, że świat patrzył na te zbrodnie przez palce, udając, że go to nie dotyczy, że to wewnętrzna sprawa Rwandy? Rodzi się pytanie o źródło zła, które potrafi zmienić człowieka w bestię. Bo nie można usprawiedliwiać tych wydarzeń, tłumacząc je prymitywnością kultury Hutu i Tutsi. Czyż podobne rzeczy nie działy się i w Europie, kilkadziesiąt lat wcześniej? Między narodami o zgoła dużo większym stopniu "ucywilizowania"?

Dużo pytań stawia autor w tym reportażu. Dużo oskarżycielskich pytań również. Choć odpowiedzi na większość z nich nie uda się znaleźć. Ale to dobrze. Tak sformułowane świadectwo budzi odzew, budzi refleksję, zmusza do pochylenia się nad tragedią innych. Zmusza też do pokory - bo w końcu nikt tak naprawdę nie może się czuć bezpiecznie, mając świadomość, że istota zwana człowiekiem, może w jednej chwili zmienić się w żądną krwi i gwałtu bestię...

Ten reportaż nie wyczerpuje tematu ludobójstwa w Rwandzie. Nie jest też jego rzetelną dokumentacją, opracowaniem, w którym zebrano by wszystkie fakty, liczbę ofiar, miejsca zbrodni i pochówków itd. Nie pretenduje też wcale do takiego miana. W zamyśle autora ma to być jednak świadectwo tamtych straszliwych wydarzeń. Ma to być głos Europejczyka, który tragedię mieszkańców...