Należę do, wydaje mi się, małej grupy ludzi chcących za wszelką cenę oderwać się od świata rzeczywistego, a nielubiących czytania fantasy. Postrzegam ten gatunek jako miejsce w literaturze gdzie dużo uwagi poświęca się wykreowaniu nieistniejącego świata, za to kieruje się jej zadziwiająco mało na stworzenie silnego charakteru u bohaterów. Czy "Czarnoksiężnik z Archipelagu" sprawił, że zaczęłam dostrzegać coś ponad to?

Duny jest chłopcem mający za sobą trudne dzieciństwo bez matki i wypełnione nieobecnością ojca, który jest kowalem. Główny bohater pochodzi z małej wioski na wyspie Gont, która jest dla niego jedynym znajomym światem. Kiedy jego ciotka odkrywa drzemiącą w nim moc, postanawia nauczyć chłopca kilku zaklęć - na tym się nie kończy, ponieważ umiejętności magiczne Duny'ego wkrótce przekraczają umiejętności jego nauczycielki. Wtedy pojawia się Milczący Ogion, którego spokój i równowaga są niezachwiane, albowiem jest mistrzem (i to powinno wyjaśniać wszystko).
Chłopiec poznaje swoje prawdziwe imię i od tego momentu zaczyna się etap w jego życiu, w którym gdziekolwiek by nie był, zżera go ambicja. Do niej z czasem dochodzi poczucie wyższości i nienawiści, a to wszystko ma zgubne skutki - kształtuje się Cień, czarna strona bohatera.

Książka jest przepełniona metaforami. Nic nie jest opisane wprost, ale każde wydarzenie ukrywa jakąś uniwersalną prawdę o człowieku, i to właśnie najbardziej pozytywnie odbieram z całego "Czarnoksiężnika z Archipelagu". Uczy, że aby powstrzymać własne lęki i słabości, trzeba najpierw przyznać się przed samym sobą do ich istnienia - może więc stanowić dobrą lekturę dla człowieka z uzależnieniami (książko holizm się nie liczy :)). Ponadto ... kiedy już się do obecności wad przyznasz, nie uciekaj - najlepszą obroną jest atak. A żeby dobrze atakować, musisz najpierw ciężko pracować.
I tak dalej :) "Czarnoksiężnik z Archipelagu" usiany jest mądrościami życiowymi, ale nie stanowi nudnej tyrady na ten temat. Dobra powieść dla ludzi zagubionych, patrz, mnie :)

Należę do, wydaje mi się, małej grupy ludzi chcących za wszelką cenę oderwać się od świata rzeczywistego, a nielubiących czytania fantasy. Postrzegam ten gatunek jako miejsce w literaturze gdzie dużo uwagi poświęca się wykreowaniu nieistniejącego świata, za to kieruje się jej zadziwiająco mało na stworzenie silnego charakteru u bohaterów. Czy "Czarnoksiężnik z...