Parę lat temu, gdy prenumerowałem jeszcze Nową Fantastykę, rzucił mi się w oczy tytuł „Imię wiatru”. W tamtym momencie zupełnie nic nie zachęciło mnie do historii pióra pana Patricka Rothfussa. Jednak z czasem autor zyskiwał popularność, a jego książki zaczęto uznawać za wybitne. Jak zawsze ostrożnie postanowiłem podejść do tego zjawiska, które zostało tajemniczo nazwane „Kronikami Królobójcy”.

Mimo, że książka odznacza się pokaźnymi rozmiarami, łatwo powiedzieć, czego dotyczy. Kvothe, tytułowy królobójca, postanawia zrobić rachunek sumienia oraz pierwszy i ostatni raz opisać swoją prawdziwą historię. Poznajemy jego dzieje od dzieciństwa do.. wieku nastoletniego. Bardzo mnie to zaskoczyło, gdyż książka ma prawie 900 stron i spodziewałem się, że treść obejmie dłuższy okres życia Kvothea. Pod koniec ciężko mi było uwierzyć, że nasz bohater w tak młodym wieku osiągnął aż tyle.

Na początku nie rozumiałem zachwytu tą powieścią, strony leciały, a ja nie mogłem znaleźć punktu, który wymalowałby na mojej twarzy wielkie „wow”. Jednak w okolicy 200 strony trafiła we mnie jak grom z jasnego nieba prawda na temat Imienia wiatru– jego magia kryje się w samym snuciu opowieści. Tu nie epickie wydarzenia, tylko sam fakt, że historia kołem się toczy potrafi wciągnąć jak niejeden dobry serial!

W trakcie czytania możemy znaleźć też informacje dotyczące tekstów, którymi inspirował się autor. Szczególnie widoczne są nawiązania do książek świętej pamięci Ursuli Le Guin i wywołują one uśmiech na twarzy wtajemniczonego czytelnika.

Autor zastosował na odbiorcach chwyt podobny do tego, jakiego główny bohater użył wobec swoich rówieśników – stworzył mit o postaci, pełen dziwów i magii, gdzie honor łączy się z męstwem, a baśniowe stwory walczą z dzielnym herosem. Jest to niezwykle zabawne, szczególnie, gdy porównamy doniesienia o Kvothcie z tym, co sam zechciał nam o sobie powiedzieć. Całkowicie oczarowało mnie, że przynajmniej na razie dałem się wpuścić w maliny i czekam jak dziecko z rozdziawioną buzią na wielkie rozwinięcie i potężny finał historii o Królobójcy.

Parę lat temu, gdy prenumerowałem jeszcze Nową Fantastykę, rzucił mi się w oczy tytuł „Imię wiatru”. W tamtym momencie zupełnie nic nie zachęciło mnie do historii pióra pana Patricka Rothfussa. Jednak z czasem autor zyskiwał popularność, a jego książki zaczęto uznawać za wybitne. Jak zawsze ostrożnie postanowiłem podejść do tego zjawiska, które zostało tajemniczo nazwane...