Sprawne pióro, świadomość językowa, przygotowanie z zakresu obyczajowości I gotowość do odbrązowienia epoki, którą tak ładnie opisał pan Henryk. Po Trylogii żal, że nie żyje się w tamtych czasach; po Samozwańcu - radość żyć tu i teraz.

Jako że to pierwszy tom serii wydawniczej - warto napisać dwa słowa o zawiązaniu akcji. A to jest coś, co Komuda zrobił, moim skomnym zdaniem, mistrzowsko. Bohatera spotykamy w drodze - ale nie jest to droga ku kolejnym podbojom, a - do domu. Trzeba przypilnować, by umierający ojciec dobrze rozdzielił majątek między przyrodnich braci. Po drodze - bijatyka I propozycja dołączenia do ważnej wyprawy, która spotyka się z odmową - szlachcicowi milszy majątek po umierającym ojcu. Sprawy w domu sie komplikuja, okazuje się, że trzeba będzie odkuić dawną wine ojca - i byłoby to już wszystko gdyby nie podły podstęp i wracanie z podkuonym ogonem do wcześniej wyśmianego a teraz pożądanego sojusznika. Tak więc zanim dymitriada się rozpocznie już poznajemy typowe dla bohatera zachowania oraz jego pryncypia - a raczej ich brak.

Komuda nie łudzi czytelnika przysięgami, honorami, bon-motami i czystością szlacheckich serc. Komuda wie, że "układ - by powód był do zdrady, podpis jest - by się go wypierać!". Aby pokazać, jak prawdopodobniej wyglądała nasza złota szlachecka wolność, wybrał wydarzenia, które na pewno warte są sportretowania: dymitriady. Działo się wtedy, działo.

Sprawne pióro, świadomość językowa, przygotowanie z zakresu obyczajowości I gotowość do odbrązowienia epoki, którą tak ładnie opisał pan Henryk. Po Trylogii żal, że nie żyje się w tamtych czasach; po Samozwańcu - radość żyć tu i teraz.

Jako że to pierwszy tom serii wydawniczej - warto napisać dwa słowa o zawiązaniu akcji. A to jest coś, co Komuda zrobił, moim skomnym...