Wkroczenie w dorosłe życie zazwyczaj bywa trudne. Wyrywając się spod opiekuńczych skrzydeł rodziców, którzy troszczą się o wszystko, trzeba zacząć samemu myśleć o przyszłości, zarabiać i przede wszystkim zacząć podejmować samodzielne decyzje, co częstokroć nie jest wcale takie proste. Właśnie w momencie, gdy zaczyna dorosłe życie, poznajemy bohaterkę powieści Magdaleny Zarębskiej- Sabinę.

Sabina właśnie ukończyła rehabilitację i postanowiła starać się o pracę w najbardziej luksusowym ośrodku w okolicy- domu "Pod Dębami". Nie jest to jednak zwykły ośrodek wypoczynkowy. To dom spokojnej starości, ale dla najbogatszych i najbardziej znanych osobistości kraju. Kiedy udaje jej się zdobyć wymarzoną pracę, nie wierzy we własne szczęście. Z zapałem przystępuje do pracy. Jednak szybko okazuje się, że jej wyobrażenia o takim miejscu są dalekie od rzeczywistości. Nie spotyka tu bowiem przyjaznych, plotkujących o wszystkim staruszków, lecz nadętych bufonów, którzy żyją w przekonaniu o swojej wyższości z powodu posiadanych pieniędzy i święcie wierzą, że te duże ilości papierków pozwolą im być do końca życia pięknymi, młodymi i zapewnią świetne warunki spędzania końcówki swojego życia.

Zazwyczaj główni bohaterowie wzbudzają moją sympatię. Utożsamiam się z nimi, kibicuję w ich poczynaniach, smucę, kiedy coś im nie wychodzi. Nie tym razem. Sabina wzbudziła we mnie całą gamę emocji, to pewne, niestety tylko tych negatywnych. Dlaczego? Bo nie rozumiem, jak można być osobą tak mało asertywną, uzależnioną od woli rodziców i próbującą zadowolić innych za wszelką cenę, nie zwracając uwagi w ogóle na swoje potrzeby. Nie chodzi mi o to, żeby być egoistką, ale postawa bohaterki drażniła mnie i denerwowała. Miałam czasem ochotę nią potrząsnąć. Sabina o wszystko pyta rodziców, o wybór studiów- wybiera takie, bo jak to stwierdzili rodzice musi o nich myśleć i ulżyć im w cierpieniu na starość. Gdy wraca po pierwszym dniu pracy, a rodzice nawet nie pytają jak było w pracy, jest jej przykro, ale wszystko zgania na siebie, że ma za duże wymagania. W ogóle przedstawienie jej rodziców przywodziło mi na myśl jakąś tyranię- mama ogląda serial, więc nie można nawet słowem się odezwać. W pracy Sabina ciągle wszystkich za coś przeprasza, chce zadowolić pacjentów, jest na każde zawołanie, wszystkie niepowodzenia bierze na siebie, a brak zainteresowania rozmową ze strony pacjentów, tłumaczy sobie tym, że w końcu jest tam od tego by pracować i że nie może zbyt wiele wymagać.

Przyznaję jednak, że mimo tego spektrum negatywnych emocji pod adresem głównej bohaterki, powieść mnie wciągnęła i z zainteresowaniem czytałam o kolejnych wydarzeniach. Czytało mi się ją szybko, zapewne za sprawą lekkiego i przyjemnego stylu autorki, a także bądź co bądź interesującego portretu psychologicznego Sabiny, jaki przecież wyłaniał się z przedstawionych opisów jej zachowań.

Książkę mogę z czystym sumieniem polecić każdemu i dorosłemu i dziecku (temu troszkę starszemu), żeby przekonali się, że zbyt zażyłe stosunki z rodzicami to nic dobrego, co pokazuje właśnie przykład Sabiny, która kompletnie nie radzi sobie z najmniejszymi decyzjami.

Wkroczenie w dorosłe życie zazwyczaj bywa trudne. Wyrywając się spod opiekuńczych skrzydeł rodziców, którzy troszczą się o wszystko, trzeba zacząć samemu myśleć o przyszłości, zarabiać i przede wszystkim zacząć podejmować samodzielne decyzje, co częstokroć nie jest wcale takie proste. Właśnie w momencie, gdy zaczyna dorosłe życie, poznajemy bohaterkę powieści Magdaleny...