Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka jest taka... prawdziwa. Ludzie tacy jak Joasia są wśród nas. Być może mieszkają w tym samym budynku, być może w pracy zajmują biurko naprzeciwko naszego, może są niedostrzeganym przez nas elementem tła. Może jak to ujęła autorka są "jedną z tych starych kobiet, o wygiętych ku dołowi ustach, z twarzami zrytymi rozczarowaniem", które każdego dnia można spotkać w autobusie miejskim? Tacy ludzie istnieją i też mają swoje pragnienia, uczucia, marzenia, najczęściej niespełnione. Książka zawiera w sobie dużo gorzkiej prawdy, prozy życia, ale również odrobinę nadziei. Jak niektórzy mawiają - "na miłość nigdy nie jest za późno, ale na samotność zawsze jest za wcześnie". Czytałam tę książkę nieraz ze ściśniętym sercem. Było mi żal głównej bohaterki. Jej idealną siostrę Beatkę, chełpiącą się swoim szczęściem, macierzyństwem i małżeństwem miałam ochotę porządnie zdzielić po głowie. Ojca Joasi zresztą też. Podobało mi się w tej pozycji również to, że autorka postanowiła nie zamęczać czytelnika cierpiętnictwem Joasi - zgrabnie przeplatała humor ze smutkiem, co sprawiło, że pochłonęłam tę książkę w ciągu jednego wieczoru. Polecam jako miłą odmianę od wesołych historyjek o "młodych, pięknych, wykształconych z wielkich ośrodków" :)