Fantastyka naukowa... chociaż w przypadku tej książki to bardziej fantastyka niż naukowa. Warto odnotować, że książka została napisana w 1988 (wydana rok później) a mimo to, momentami czułem jakbym czytał "Astronautów" Lema (z 1951 roku). Brakuje jej jednak naukowej wiedzy Lema a i polotu Zajdla czy Fiałkowskiego. Autor coś tam niby o astrofizyce słyszał. Posługuje się pojęciami typu "trzecia prędkość kosmiczna" ale daje się odczuć, że nie do końca rozumie o co chodzi. Dla przykładu pisze o osiągnięciu czwartej prędkości kosmicznej... ale w jego pojęciu utrzymanie tej prędkości jest niebezpieczne... ani razu jednak nie wspomina o przyspieszeniu i związanym z nim przeciążeniem (prędkości się nie czuje w odróżnieniu od przyspieszenia - I zasada dynamiki Newtona). Podobnie użył pojęcia "bomba kobaltowa"... chyba nie do końca rozumiejąc co to jest. To słaba cześć tej książki bo nie nauka była celem autora. W tym przypadku skupia się on raczej na psychologii, zmianach jakie zachodzą w człowieku zamkniętemu w pocisku pędzącym przez pustkę kosmosu... w kontakcie z trudnościami i tragediami takiej podróży. To już autorowi wychodzi bardzo dobrze. I właśnie te opowiadania gdzie rozważa zachowania, czynniki psychologiczne, kreśli zdarzenia i reakcje na nie, te opowiadania są właśnie najlepsze: "Gdzie jesteś, Mea?", "W matni", "Sprawa Alice" czy "Synowi marnotrawni". Generalnie zbiorek jest już dzisiaj raczej ramotką która będzie interesować archeologów polskiej fantastyki. I chociaż oceniłem ją jako "przeciętną" to uważam, że czas na jej czytanie nie był zmarnowany.

Fantastyka naukowa... chociaż w przypadku tej książki to bardziej fantastyka niż naukowa. Warto odnotować, że książka została napisana w 1988 (wydana rok później) a mimo to, momentami czułem jakbym czytał "Astronautów" Lema (z 1951 roku). Brakuje jej jednak naukowej wiedzy Lema a i polotu Zajdla czy Fiałkowskiego. Autor coś tam niby o astrofizyce słyszał. Posługuje się...