„Derwisz i śmierć”, „Śmierć i dziewczyna”, „Dziewczyna i…tak mogło być wzniośle, tak filozoficznie, tak patetycznie. Mogłabym rozważać, śmierć… derwisz…kto jest kogo bliżej, czy możliwe jest trwanie pomiędzy, śmierć oswojona, niestraszna. Ale nie, życie, jak zawsze, dogania, czuję jego oddech na karku. A tak mogło być wzniośle. Ech.

Władza deprawuje. Prawda znana od zawsze. Bo możesz być narzędziem w rękach innych albo kierować się własnym zdaniem. Nieważne, i tak zasłużysz na nienawiść maluczkich i niechęć wielkich, różnica we własnym sumieniu, bo sen zawsze będzie niespokojny. Tylko czy udźwigniesz odpowiedzialność? Czy pogodzisz się ze swą miałkością?

Dotkliwy ból, nienawiść, wybaczenie. Schemat idealny, wypala duszę ale jednocześnie pozwala narodzić się jej na nowo, czystej, lekkiej, przejrzystej, silniejszej. Ale jak wybaczyć, gdy cały krzyczysz, gdy jesteś w strzępach, gdy jutro wydaje się nieosiągalną datą. Jak wybaczyć?

I wreszcie miłość. Od niej wszystko się zaczyna. Spełniona i ta niemożliwa. Ta, którą zostawiasz, hen daleko i ta, którą zawsze nosisz ze sobą. Przyjaźń i miłość, przychodzą niespodziewanie, nie wiesz którymi drzwiami wejdą. Lojalność. Przywiązanie. I grzech, nierozerwalnie związany z egzystencją.

Powieść czytałam jak pamiętnik o dojrzewaniu, pamiętnik pisany szczerze. Zaczyna go pisać człowiek bojaźliwy ale o czystym sumieniu, a kończy skazaniec, który zaznał kalejdoskopu uczuć, dokonał zemsty, manipulował i kłamał. Ale stał się silnym. Silnym na tytle aby unieść brzemię odpowiedzialności.

Czy mu się udało? Nie powiem. Przeczytajcie.

„Derwisz i śmierć”, „Śmierć i dziewczyna”, „Dziewczyna i…tak mogło być wzniośle, tak filozoficznie, tak patetycznie. Mogłabym rozważać, śmierć… derwisz…kto jest kogo bliżej, czy możliwe jest trwanie pomiędzy, śmierć oswojona, niestraszna. Ale nie, życie, jak zawsze, dogania, czuję jego oddech na karku. A tak mogło być wzniośle. Ech.

Władza deprawuje. Prawda znana od...