Koncert U2 w Sarajewie, który odbył się 23 września 1997 roku, uznawany jest za jedno z najważniejszych wydarzeń w historii muzyki rockowej. Powieść Muharema Bazdulja jest opisem emocji i nadziei towarzyszących temu muzycznemu spektaklowi.

Choć opisani bohaterowie są fikcyjni, z łatwością możemy wczuć się w ich nastroje i wyobrazić sobie, co przeżywali podczas koncertu. W powieści pojawiają się tacy bohaterowie jak m.in. Marko, największy fan U2 w całym mieście, dla którego koncert był przeżyciem niemal mistycznym. Amra i Ksenia, maturzystki z Dubrownika, które dla koncertu zrezygnowały ze szkolnej wycieczki do Pragi. Bośniaczka Azra, która kupiła na koncert dwa bilety – jeden dla siebie, a drugi dla brata, który zginął podczas wojny. Sejo, Damir, Merima i Tin, Ivan, Mirso i Roba. Każdy z innego powodu kupił bilet i każdy po swojemu chłonął atmosferę muzycznego show.

„Koncert” to króciutka opowieść pełna dźwięków i uczuć. Ekscytacji, poruszenia, obawy, ale i nadziei. Lekko napisana, wciągająca historia o niezwykłym, przełomowym wydarzeniu, które na zawsze pozytywnie wpisało się w pamięci tysięcy mieszkańców Bałkanów.

Koncert U2 w Sarajewie, który odbył się 23 września 1997 roku, uznawany jest za jedno z najważniejszych wydarzeń w historii muzyki rockowej. Powieść Muharema Bazdulja jest opisem emocji i nadziei towarzyszących temu muzycznemu spektaklowi.

Choć opisani bohaterowie są fikcyjni, z łatwością możemy wczuć się w ich nastroje i wyobrazić sobie, co przeżywali podczas koncertu. W...

Liczyłem, że koncert U2 będzie pretekstem do opowiedzenia historii o wojnie w Bośni, a miałem wrażenie, że to wojna w Bośni jest pretekstem do opisania koncertu U2. Ani nie jestem fanem zespołu, ani nie dowiedziałem się tutaj niczego ciekawego, a niektóre wtrącenia autora i sposób opisywania przez niego niektórych kobiet przyprawiły mnie o ból głowy. Opis kilku osób, które były na koncercie, kilka drobnych wspomnień o traumie wojennej i tyle. Lepiej już obejrzeć ten koncert na YouTubie (jest, sprawdzałem).

Liczyłem, że koncert U2 będzie pretekstem do opowiedzenia historii o wojnie w Bośni, a miałem wrażenie, że to wojna w Bośni jest pretekstem do opisania koncertu U2. Ani nie jestem fanem zespołu, ani nie dowiedziałem się tutaj niczego ciekawego, a niektóre wtrącenia autora i sposób opisywania przez niego niektórych kobiet przyprawiły mnie o ból głowy. Opis kilku osób, które...

Trochę zdziwiły mnie tak wysokie oceny tej pozycji, choć pomysł na ukazanie pierwszego koncertu U2 na terenie byłej Jugosławii wyglądał niezwykle interesująco. Niestety po latach niewiele zostało w pamięci po lekturze tej książki, ot kilka okruchów, próba zapomnienia i pogodzenia zwaśnionych narodów przy dobrze znanych dźwiękach muzyki. I wszechobecna wola, aby znów żyć normalnie, bez strachu o siebie i bliskich…
Cóż, w dyskografii Paula Hewsona i kolegów też znajdują się nienajlepsze albumy i podobnie jest z „Koncertem” w kategorii książek wydanych przez „Czarne.” Co nie zmienia faktu, że przez wiele lat sięgałem z wypiekami na twarzy po kolejne tomiki pragnąc bliżej poznać słabo u nas znaną bałkańską literaturę. Ten niespecjalnie mnie zachwycił, ale każdy czytelnik ma prawo wyrobić sobie własne zdanie.

Trochę zdziwiły mnie tak wysokie oceny tej pozycji, choć pomysł na ukazanie pierwszego koncertu U2 na terenie byłej Jugosławii wyglądał niezwykle interesująco. Niestety po latach niewiele zostało w pamięci po lekturze tej książki, ot kilka okruchów, próba zapomnienia i pogodzenia zwaśnionych narodów przy dobrze znanych dźwiękach muzyki. I wszechobecna wola, aby znów żyć...

Gdyby ta książka została napisana po angielsku, przez autora z UK lub USA zostałaby szybko międzynarodowym bestsellerem. Jeszcze nie czytałem pozycji beletrystycznej, która w taki sposób opisywałaby autentyczny koncert rockowy – w tym przypadku U2.
Tyle tylko, że ten koncert mógł opisać wyłącznie ktoś pochodzący z dawnej Jugosławii, w języku niezrozumiałym dla anglojęzycznego, opiniotwórczego świata. Bowiem odbył się on w Sarajewie w 1997 r., dwa lata po zakończeniu wojny w Bośni. Muzyka może łagodzić obyczaje, może też zacierać podziały narodowościowe, religijne i pokoleniowe, łączyć różnych ludzi, nawet antagonistycznie do siebie nastawionych. Na koncert wybrali się zarówno Boszniacy, jak i Serbowie oraz Chorwaci, nie tylko mieszkający w Bośni, ale i w sąsiednich krajach. Indyferentni religijnie, muzułmanie, katolicy i prawosławni. Nastolatkowie i starsi, nierzadko niedawno jeszcze walczący po obu stronach barykady.
W opowieść, a raczej w zbiór częściowo zazębiających się ze sobą historii uczestników, autor idealnie wpasował poszczególne utwory U2. Można czytać puszczając sobie odpowiednią muzykę w tle.
Dziś wiemy, że koncert niewiele zmienił jeśli chodzi o dalsze losy Bośni i okolicznych krajów. Ale przez czas jego trwania ludzie znowu żyli w połączonym społeczeństwie „bratstva i jedinstva” czyli braterstwa i jedności, które bezpowrotnie, w krwawy i tragiczny sposób rozpadło się kilka lat wcześniej. Mała powieść, a tak dużo treści.

Gdyby ta książka została napisana po angielsku, przez autora z UK lub USA zostałaby szybko międzynarodowym bestsellerem. Jeszcze nie czytałem pozycji beletrystycznej, która w taki sposób opisywałaby autentyczny koncert rockowy – w tym przypadku U2.
Tyle tylko, że ten koncert mógł opisać wyłącznie ktoś pochodzący z dawnej Jugosławii, w języku niezrozumiałym dla...

Ten świetny reportaż stwarza okazję, by przypomnieć aktywność polityczną i społeczną najpopularniejszej grupy U2 (Wikipedia):
„..Since the early 1980s, the members of U2—as a band and individually—have collaborated with other musicians, artists, celebrities, and politicians to address issues concerning poverty, disease, and social injustice.
In 1984, Bono and Adam Clayton participated in Band Aid to raise money for the 1983–85 famine in Ethiopia. This initiative produced the hit charity single "Do They Know It's Christmas?", which would be the first among several collaborations between U2 and Bob Geldof. In July 1985, U2 played Live Aid, a follow-up to Band Aid's efforts. Bono and his wife Ali, invited by World Vision, later visited Ethiopia where they witnessed the famine first hand. Bono would later say this laid the groundwork for his Africa campaigning and some of his songwriting. In 1986, U2 participated in the A Conspiracy of Hope tour in support of Amnesty International and in Self Aid for unemployment in Ireland. The same year, Bono and Ali Hewson also visited Nicaragua and El Salvador at the invitation of the Sanctuary movement, and saw the effects of the Salvadoran Civil War. These 1986 events greatly influenced The Joshua Tree album, which was being recorded at the time.
During their Zoo TV Tour in 1992, U2 participated in the "Stop Sellafield" concert with Greenpeace to protest a nuclear factory. Events in Sarajevo during the Bosnian War inspired the song "Miss Sarajevo", which premiered at a September 1995 Pavarotti and Friends show, and which Bono and the Edge performed at War Child. U2 fulfilled a 1993 promise to play in Sarajevo during the PopMart Tour in 1997. The following year, they performed in Belfast days prior to the vote on the Good Friday Agreement, bringing Northern Irish political leaders David Trimble and John Hume on stage to promote the agrement Later that year, all proceeds from the release of the "Sweetest Thing" single went towards supporting the Chernobyl Children's Project.
U2 with Brazilian president Dilma Rousseff in 2011 (from left to right): Mullen, Bono, Rousseff, Clayton, and the Edge
The band dedicated their 2000 song "Walk On" to Burma's pro-democracy leader Aung San Suu Kyi, who had been under house arrest since 1989. In late 2003, Bono and the Edge participated in the South Africa HIV/AIDS awareness 46664 series of concerts hosted by Nelson Mandela In 2005, the band played the Live 8 concert in London, which Geldof helped stage on the 20th anniversary of Live Aid to support the Make Poverty History campaign. The band and manager Paul McGuinness were awarded Amnesty International's Ambassador of Conscience Award for their work in promoting human rights.
Since 2000, Bono's campaigning has included Jubilee 2000 with Geldof, Muhammad Ali, and others to promote the cancellation of third-world debt during the Great Jubilee. In January 2002, Bono co-founded the multinational NGO DATA, with the aim of improving the social, political, and financial state of Africa. He continued his campaigns for debt and HIV/AIDS relief into June 2002 by making high-profile visits to Africa. Product Red, a for-profit licensed brand seeking to raise money for the Global Fund, was co-founded by Bono in 2006. The ONE Campaign, originally the US counterpart of Make Poverty History, was shaped by his efforts and vision.
In late 2005, following Hurricane Katrina and Hurricane Rita, the Edge helped introduce Music Rising, an initiative to raise funds for musicians who lost their instruments in the storm-ravaged Gulf Coast. In 2006, U2 collaborated with pop punk band Green Day to record a remake of the song "The Saints Are Coming" by the Skids to benefit Music Rising. A live version of the song recorded at the Louisiana Superdome was released on the single.
At the 3rd iHeartRadio Music Awards in April 2016, U2 were honored with the Innovator Award for "their impact on popular culture and commitment to social causes."
Several authors and activists who publish in politically left journals such as CounterPunch have decried Bono for allowing his celebrity to be co-opted by an association with political figures such as Paul Wolfowitz, as well as his "essential paternalism". Other news sources have more generally questioned the efficacy of Bono's campaign to relieve debt and provide assistance to Africa.
Bono has received a number of awards for his music and activism, including the Legion of Honour from the French Government in 2003, TIME Magazine's Person of the Year for 2005 (along with Bill Gates and Melinda Gates),and an honorary British knighthood in 2007..”
Wikipedia o koncercie U2:
„On 23 September 1997, the Irish rock band U2 held a concert at Koševo Stadium in Sarajevo, Bosnia and Herzegovina, as part of the group's PopMart Tour. They were the first major artist to hold a concert in the city after the end of the Bosnian War. Approximately 45,000 fans attended the show.
The band first became involved with Sarajevo in 1993 on their Zoo TV Tour; approached by aid worker Bill Carter about bringing attention to the Siege of Sarajevo, the band conducted nightly satellite transmissions with Bosnians during their shows. These link-ups were the subject of criticism from journalists for mixing entertainment with human tragedy. Although the war made it impractical for U2 to visit Sarajevo at the time, they vowed to eventually play a concert in the city. After the conflict ended in November 1995, they made arrangements to visit Sarajevo, and with help from United Nations ambassadors and peacekeeping troops, they scheduled and played the concert in 1997.
The band offered to hold a benefit concert or small show in Sarajevo, but it was requested that they stage a full PopMart concert. The performance consequently featured the tour's extravagant stage, and the band played a set list typical of the tour. The show brought together people of different ethnicities who had previously clashed during the war, and train service was temporarily resumed to allow concertgoers to attend. Among the songs played was "Miss Sarajevo", written by U2 and Brian Eno about a beauty pageant held during the war. Although the band were displeased with their performance and lead vocalist Bono had vocal difficulties, the concert was well received and was credited with improving morale among Bosnians. The members of U2 consider the show to be among their proudest moments. The concert was lauded by Bosnians…..”
Dużo więcej na: https://en.wikipedia.org/wiki/U2_concert_in_Sarajevo
Tamże:
"For two magical hours, the rock band U2 achieved what warriors, politicians and diplomats could not: They united Bosnia”
I to ostatnie zdanie jest najważniejsze. Trauma powojenna i symboliczny gest U2
A reportaż? Bardzo ciekawie napisany i potrzebny, bo o wojnie na Bałkanach i jej skutkach należy pamiętać. Ku pamięci!! Polecam!! 10/10 - ze względu na wartości humanistyczne

Ten świetny reportaż stwarza okazję, by przypomnieć aktywność polityczną i społeczną najpopularniejszej grupy U2 (Wikipedia):
„..Since the early 1980s, the members of U2—as a band and individually—have collaborated with other musicians, artists, celebrities, and politicians to address issues concerning poverty, disease, and social injustice.
In 1984, Bono and...

Przeczytałem w jedno popołudnie, co przy stu kilku stronach tekstu nie jest żadnym wyzwaniem, a głównym tego powodem były moje własne wspomnienia z prawie bliźniaczego polskiego koncertu U2 na Służewcu, który miał miejsce półtora miesiąca przed opisanym w książce występem w stolicy Bośni. Oba wydarzenia łączył fakt, że były to pierwsze wizyty zespołu w tych krajach, jednak to widowisko w Sarajewie, uważa się za jeden najważniejszych momentów w całej długoletniej karierze irlandzkiej grupy. Odbyło on się zniszczonym w czasie wielomiesięcznego oblężenia mieście, które powoli wracało do normalności, a w związku z nim odwołano zajęcia szkolne i uruchomiono pierwsze od dłuższego czasu połączenia kolejowe i specjalne autobusy doworzące fanów na miejsce imprezy . Koncert na bardzo symbolicznym stadionie Kosevo, goszczącym w 1984 roku sportowców uczestniczących w zimowej olimpiadzie, a w czasie wojny zamienionym na cmentarz, zgromadził fanów ze wszystkich byłych republik Jugosławii, którzy w czasie bałkańskiej zawieruchy stali po przeciwnych stronach. Wspólnie bawili się więc Chorwaci, Serbowie i Bośniacy.
Różne były motywacje osób biorących udział w tej imprezie, nie zabrakło prawdziwych fanów, oblepiających pokoje plakatami U2, młodzieży kojarzącej jedynie ostatni singiel zespołu, wykorzystującej jedynie przerwę w nauce. Jedna z par chciała się ze sobą przespać, co było niemożliwe w rodzinnym domu, inny bohater książki przyszedł na stadion tylko po to aby obić komuś mordę. Najbardziej wzruszająca historia w książce dotyczy młodziutkiej Bośniaczki, która kupiła dwa bilety, jeden dla siebie, a drugi dla starszego brata, który nie przeżył wojny. Dla wszystkich opisanych przez autora osób był to jednak niezapomniany wieczór, którego nigdy nie zapomną i chyba bliska prawdy w tamtym momencie była teza jednej z fanek, która przed koncertem twierdziła, że dla niej "wojna skończy się naprawdę, jeśli w Sarajewie zagra U2"

Przeczytałem w jedno popołudnie, co przy stu kilku stronach tekstu nie jest żadnym wyzwaniem, a głównym tego powodem były moje własne wspomnienia z prawie bliźniaczego polskiego koncertu U2 na Służewcu, który miał miejsce półtora miesiąca przed opisanym w książce występem w stolicy Bośni. Oba wydarzenia łączył fakt, że były to pierwsze wizyty zespołu w tych krajach, jednak...

Całkiem ciekawy pomysł na przedstawienie słynnego już sarajewskiego koncertu grupy U2 z perspektywy kilkunastu osób: mieszkańców Sarajewa i innych miast dawnej Jugosławii. Poznajemy sylwetki widzów koncertu, ich powojenne losy a także motywacje, które skłoniły ich do wzięcia udziału w tym wydarzeniu kulturalnym.

Całkiem ciekawy pomysł na przedstawienie słynnego już sarajewskiego koncertu grupy U2 z perspektywy kilkunastu osób: mieszkańców Sarajewa i innych miast dawnej Jugosławii. Poznajemy sylwetki widzów koncertu, ich powojenne losy a także motywacje, które skłoniły ich do wzięcia udziału w tym wydarzeniu kulturalnym.

Rewelacja. Mam po tej książce wrażenie, że też byłam na tym koncercie U2 w Sarajewie i mocno go przeżyłam, mimo że tak jak niektórzy z bohaterów nie jestem jakąś wielką fanką tego zespołu :-)

Rewelacja. Mam po tej książce wrażenie, że też byłam na tym koncercie U2 w Sarajewie i mocno go przeżyłam, mimo że tak jak niektórzy z bohaterów nie jestem jakąś wielką fanką tego zespołu :-)

Bardzo fajna, choć krótka książka obrazująca pokolenie młodych ludzi w powojennej Bośni. Tłem dla tych opisów jest wielkie wydarzenie kulturalne- koncert grupy U2, który odbył się parę lat po wojnie. Na koncert przyjeżdżają młodzi ludzi z całej Bośni, ale także Chorwacji i Serbii. Pomimo jeszcze niedawnych wydarzeń, praktycznie nikt nie jest do siebie wrogo nastawiony. Każdy z bohaterów przeżywa koncert na swój sposób, każdy ma jakieś wspomnienia związane z poszczególnymi piosenkami wykonywanymi przez zespół podczas koncertu.

Książka jest bardzo ciekawie i oryginalnie napisana. Jest czymś w rodzaju połączenia reportażu społecznego ze zbiorem opowiadań obyczajowych. Bardzo przyjemnie i szybko się ją czytało. Stanowiła kolejną dobrą lekturę z krajów Ex Jugosławii, którą do tej pory udało mi się przeczytać.

Bardzo fajna, choć krótka książka obrazująca pokolenie młodych ludzi w powojennej Bośni. Tłem dla tych opisów jest wielkie wydarzenie kulturalne- koncert grupy U2, który odbył się parę lat po wojnie. Na koncert przyjeżdżają młodzi ludzi z całej Bośni, ale także Chorwacji i Serbii. Pomimo jeszcze niedawnych wydarzeń, praktycznie nikt nie jest do siebie wrogo nastawiony....

Książka o koncercie U2 w Sarajewie - po przeczytaniu tej książki zaczęłam szanować U2. Dla ciekawych rzeczywistości lat 90' na Bałkanach też obowiązkowa lektura. Szczególnie, że bardzo krótka pozycja, na szczęście nie ma tu przeciągania na siłę.

Książka o koncercie U2 w Sarajewie - po przeczytaniu tej książki zaczęłam szanować U2. Dla ciekawych rzeczywistości lat 90' na Bałkanach też obowiązkowa lektura. Szczególnie, że bardzo krótka pozycja, na szczęście nie ma tu przeciągania na siłę.