Ta książka była warta zarówno mojej uwagi, jak i każdej chwili spędzonej nad jej stronicami. Owszem "Żmija" na początku wkurzała mnie niemiłosiernie swoją cudownością, ale już tak od połowy nie mogłam się oderwać od kibicowania jej. Nawet zdarzyło mi się zadrżeć ze zniecierpliwienia!
Jak dla mnie Karina stworzyła rewelacyjną, pełną historię. A wykreowanie takich bohaterów? Majstersztyk! I nawet zakończenie, które tak łatwo zepsuć, tym razem okazało się idealne. Takie... zrównoważone.
Co tu więcej mówić? Przeczytajcie sami! I niech was nie przerazi objętość. Warto!

EDIT 2016: To było ponad 2 lata temu. Wróciłam do tej książki zupełnie przez przypadek - ot, nie było nic innego pod ręką. Jakie wrażenia mam teraz? Dobra książka, choć zmieniły się moje przemyślenia co do bohaterki. Było mi jej żal. Zahukane dziecko, które nie potrafiło się dostosować i wyrosło na sadystyczną, samotną kobietę. Nie rozumiała świata w jego odcieniach szarości, więc stała się orędowniczką prawdy. Wszystko widziała w czerni i bieli. Troszkę dysfunkcyjnie.
A zakończenie? Idealna noc była jak bajka. Musiała się kiedyś skończyć. Po niej wstał świt i podła rzeczywistość. A Żmija? Żmija zamiast gonić sny, wróciła do swojej codzienności. I mimo, że miała kilka okazji do ucieczki, nie odważyła się na ten krok. W końcu jej czyny ją dopadły.
Kiedyś była to fajna książka, teraz? To przestroga. Nie warto iść po trupach do celu.

Ta książka była warta zarówno mojej uwagi, jak i każdej chwili spędzonej nad jej stronicami. Owszem "Żmija" na początku wkurzała mnie niemiłosiernie swoją cudownością, ale już tak od połowy nie mogłam się oderwać od kibicowania jej. Nawet zdarzyło mi się zadrżeć ze zniecierpliwienia!
Jak dla mnie Karina stworzyła rewelacyjną, pełną historię. A wykreowanie takich bohaterów?...