Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oj, jakie to przyjemne było w słowach, zdaniach, dowcipie, humorze. Nic nachalnego. Nic bijącego po oczach. Nic nieprzyjemnego. Narracja pierwszoosobowa faceta z odpowiednim dystansem do siebie, wiarą w siebie własne siły, przekonaniem o swojej wyjątkowości, a na dodatek ciętymi uwagami i myślami może sprawić masę przyjemności. Niemal od pierwszej strony jest ciekawie. Bo i władca ze swoim humorem i bystrym okiem, i sytuacja i zagrożenie. Nie po raz pierwszy, i pewnie nie po raz ostatni, jak przystało na powieść drogi fantasy, doborowa choć niekoniecznie dobrana grupa rusza na rozpoznanie, pokonanie i po zwycięstwo. Tak więc grupę „bojowników o dobro, sprawiedliwość i pokój na całym świecie” stanowią: demonessa Khilayia, elf mag Ayelleri, Lealen młody elf który wiele lat temu oddał swą duszę smokowi i jedynie w jego obecności może żyć pełnią życia, krasnolud Egzort, którego miłość do Władcy wystawiona jest na wielką próbę, dwupostaciowa Ilne, ork Gresz, Ert pogromca smoków na widok którego wszyscy złoczyńcy mdleją z przerażenia, a wrażliwe dziewczęta – z zachwytu, górski demon Kot. Banda bardzo niepewna, uroczo leniwa, pięknie ułomna i niezłomna w postanowieniach uprzykrzenia życia Raywenowi. Jak choćby wtedy gdy wpadli na pomysł, że nekromanta to kobieta i kolektywnie, cichutko, jak na ósemkę amoralnych członków zespołu przystało, poszli podglądać go w kąpieli. Niech tylko powiem, że czytałam ten fragment w przerwie śniadaniowej Wielkiego i Poważnego Urzędu chichrając się jak norka. W sumie cierpliwość Raywena wystawiana jest co chwila na próbę. Obrzucany obelgami, przekleństwami, wiecznie obdarzany brakiem zaufania, stanowiący idealny cel potyczek słownych oraz planów pozbawienia życia stanowi idealny cel w który z cierpliwością i determinacją uderzają współtowarzysze jego podróży/niedoli/wycieczki. Ku swojemu zdziwieniu zaczyna dostrzegać, że im gorzej tym lepiej, a więzi łączące całą dziewiątkę choć dziwne, pokręcone i zapętelkowane zaczynają się zacieśniać. W odruchu samoobrony Raywen nawet próbuje wściekać się na siebie, że jego współtowarzysze choć nie posiadają prawa do jego sympatii, jednak ją zdobyli, ale wielkiego pożytku z tego wściekania i tak i tak nie ma. A potem robi się coraz smutniej. I refleksyjnie. Raywen traci siły, choruje, ujawnia się, by poczuć falę radości gdy współtowarzysze stają po jego stronie. Ale to dla niego kolejny powód do zmartwień i trosk. Cała grupa musi nauczyć się, że kontakty ze smokiem, a tym bardziej ze smoczym władcą do najłatwiejszych nie należą. No i jest romans. Uparta, niezdecydowanie demonessa i zdesperowany władca smoków. Romans rozkwitający, z pełną masą młodzieńczych spojrzeń, przepychanek słownych z iście smoczym zakończeniem. Moja romansoholiczna dusza czuje się usatysfakcjonowana.