PIW zdecydowało się na wznowienie tej powieści, postanowiłam więc nie czekać na to, aż znowu stanie się ona niedostępna i zaopatrzyłam się w egzemplarz. Oj, niełatwa to była lektura. Zdecydowanie wymaga ona pełnego skupienia i nie nadaje jako książka do poczytania przed snem, ot tak, do poduszki. Styl Mishimy z pewnością do lekkich nie należy. Akcji nie ma tu prawie wcale, śledzimy za to przemyślenia głównego bohatera, ściśle związane z filozofią zen. Ponieważ piękno stanowi tu wartość destrukcyjną, niemal z każdej strony wyziera do nas brzydota, czy to w postaci kalectwa bohaterów, czy ich niemoralnych zachowań. Nad tym wszystkim góruje Złoty Pawilon (czy też Złota Pagoda, jak w polskiej wersji przetłumaczono nazwę Kinkaku-ji), której urok kładzie się cieniem na wszystkich poczynaniach głównego bohatera.
Naprawdę nie wiem w jaki sposób ocenić tę powieść. Czytało mi się ją ciężko, nie do końca też pewnie zrozumiałam jej przekaz. Z drugiej strony jest to z pewnością książka nieprzeciętna, która ma w sobie coś, co sprawia, że nie mogę jej ocenić źle. Yukio Mishima to dla mnie wciąż pisarz-zagadka. Z pewnością będę chciała jeszcze sięgnąć po jego twórczość, ale wpierw muszę się do tego dobrze przygotować psychicznie.

PIW zdecydowało się na wznowienie tej powieści, postanowiłam więc nie czekać na to, aż znowu stanie się ona niedostępna i zaopatrzyłam się w egzemplarz. Oj, niełatwa to była lektura. Zdecydowanie wymaga ona pełnego skupienia i nie nadaje jako książka do poczytania przed snem, ot tak, do poduszki. Styl Mishimy z pewnością do lekkich nie należy. Akcji nie ma tu prawie wcale,...