Złota pagoda

Nieskazitelna forma i mroczna treść

Sama myśl o tej zdumiewającej powieści przyprawia mnie o nieco szybsze bicie serca. Postaci i fabuła "Złotej pagody" są tak świetnie skomponowane, że całość po prostu musi iść swoim naturalnym tokiem do przodu, ku zgubie... Mishima panuje nad wszystkim niczym wybitny reżyser.

"Złota pagoda" to powieść tragiczna. Postaci są od początku niedoskonałe, a z każdym wątkiem, sceną, staje się jasne, że robią się coraz gorsze. Nic nie potrafi ich powstrzymać... Czytelnik może tylko rozłożyć ręce i czytać dalej. "Złota pagoda" to lektura bezkompromisowa, połączenie wykładni postępującego zepsucia postaci w parze z totalnym talentem literackim autora.

Jako pisarz Mishima ma ogromny zasób słów i doskonały warsztat literacki: potrafi efektownie opisywać zarówno przedmioty materialne, miejsca, budowle, przyrodę jak i najsubtelniejsze niuanse (mrocznych) duszy postaci. Każde padające w książce zdanie brzmi stanowczo, precyzyjnie, przy czym każda linijka pełni istotną rolę w rozwoju rysującej się tragedii.

"Złota pagoda" ma wiele wątków i jest otwarta na multum ścieżek interpretacyjnych. Wyłonię tutaj jedną, która wydaje mi się istotna w kontekście współczesnej kultury politycznej poprawności i kultu ofiar, pokrzywdzonych i innych osób wykluczonych. Obie główne postaci "Złotej pagody" są słabe, mają upośledzenia fizyczne, są "wykluczone". Świadomie lub nie obie wykorzystują swoją godną pożałowania pozycję do niecnych celów, na zasadzie "wilka w owczej skórze". Mishima doskonale opisuje psychologię tego rodzaju osób.

Nieskazitelna forma i mroczna treść

Sama myśl o tej zdumiewającej powieści przyprawia mnie o nieco szybsze bicie serca. Postaci i fabuła "Złotej pagody" są tak świetnie skomponowane, że całość po prostu musi iść swoim naturalnym tokiem do przodu, ku zgubie... Mishima panuje nad wszystkim niczym wybitny reżyser.

"Złota pagoda" to powieść tragiczna. Postaci są od początku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Złota pagoda to pewnego rodzaju dziennik, opowiadający dramatyczne losy młodego, odrzuconego przez otoczenie chłopaka ze wsi z powodu jego wady wymowy oraz brzydoty. Wynikający z bycia mnichem silny związek jego ojca z buddyzmem zen determinuje jego przyszłość. Mizoguchi wyrusza do klasztoru w Kioto, gdzie ma go czekać – jak się okazuje – świetlana przyszłość. Akcja dzieje się w trakcie i po II wojnie światowej, zapewniając nam dodatkowo ciekawe spojrzenie na to co się wtedy działo. Warto też dodać, że historia jest oparta na prawdziwych wydarzeniach.

Ta książka ukazuje nam przemianę głównego bohatera z żyjącego w świecie fantazji dziecka do nihilisty, niemającego oporów by cofnąć się przed niczym. Do samego końca nie mamy pewności, w którą stronę odpłynie. Czasami wręcz trudno nadążyć za jego przeistaczaniem się. Autor nie ocenia go po jego czynach, choć ja początkowo gdy czytałem tę książkę poszedłem o krok w przód i usprawiedliwiałem go. Z czasem jednak ja sam przybrałem tę obojętność. Granica pomiędzy dobrem, a złem jest tutaj bardzo cienka i sami właściwie możemy zdecydować co było tym, a tym. Świat w tej powieści jest tak pełen treści, że nasza rzeczywistość blednie. Gdyby chrześcijański Bóg istniał musiałby pokłonić się Mishimie.

Silny wpływ na to jaki akurat jest Mizoguchi mają w szczególności dwie osoby: Tsurukawa – kolega z klasztoru – będący pierwszą osobą, która go zaakceptowała oraz Kashiwaga – kaleki student – który wyleczył go z jego kompleksu jąkały. Można powiedzieć, że Tsurukawa spętał jego 'skłonności', a Kashiwaga je uwolnił, doprowadzając do wybuchu płomienia w jego duszy.

Bardzo ciekawym motywem jest zaszczepiona w nim przez jego ojca fascynacja pięknem, a konkretnie pięknie tytułowej złotej pogody, będącej według niego najpiękniejszym widokiem na świecie, o czym zresztą sam Mizoguchi będzie się mógł przekonać. Złota pogoda zawładnęła jego życiem, stając się dla niego czymś bardzo istotnym w jego życiu. Wspomniałem, że to Kashiwaga doprowadził do wybuchu płomienia w jego duszy, ale to złota pagoda tym płomieniem pokierowała. Piękno zresztą przewija się tutaj nie tylko w samej złotej pagodzie, ale też w malarstwie, przyrodzie, tekstach buddyjskich czy sztuce układania kwiatów. Mishima dał nam niepowtarzalny kontakt z pięknem w japońskim wydaniu. To piękno silnie kontrastuje z brzydotą ludzkich dusz.

Interesujące jest też przedstawienie filozofii zen w nie tak idealistyczny, a wyważony sposób. Bycie akolitą w klasztorze zen nie pozbawia naszego protagonisty oczu. Widzi wszystko takie jakim jest, nie poddając tego spojrzenia obróbce. Poznajemy jej mądrość nie z perspektywy fanatyka, tylko kogoś świadomego.

Od pewnego momentu można właściwie przyjąć, że Mizoguchi oszalał. W końcu porzucił świat fantazji na rzeczy racjonalności by potem podejmując same irracjonalne decyzje zburzyć wszystko co udało mu się zbudować i było dla niego ważne. Destrukcja to słowo idealnie obrazujące to co się właściwie stało z jego życiem. Myślę, że mogę śmiało porównać Mizoguchiego do feniksa położonego na szczycie złotej pagody. Destrukcja z tej perspektywy staje się remeidium na jego życie, pozwalającym mu się zrodzić na nowo z popiołów.

Złota pagoda to pewnego rodzaju dziennik, opowiadający dramatyczne losy młodego, odrzuconego przez otoczenie chłopaka ze wsi z powodu jego wady wymowy oraz brzydoty. Wynikający z bycia mnichem silny związek jego ojca z buddyzmem zen determinuje jego przyszłość. Mizoguchi wyrusza do klasztoru w Kioto, gdzie ma go czekać – jak się okazuje – świetlana przyszłość. Akcja dzieje...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To bardzo trudna książka. Zawsze uważałam, że uwielbiam historie o paranoicznych umysłach (dlatego bezdyskusyjnie kocham Dick'a). Jednak postać Mizoguchiego mnie po prostu przerosła. Nie byłam w stanie stać się nim (jak to mam w zwyczaju), nie byłam w stanie myśleć w ten pokręcony sposób. Szczerze podziwiam Yukio Mishima, autora "Złotej pagody", za tak doskonały opis niezrównoważonego intelektu.
Wiem, że powieść zasługuje na wyższą punktację.

To bardzo trudna książka. Zawsze uważałam, że uwielbiam historie o paranoicznych umysłach (dlatego bezdyskusyjnie kocham Dick'a). Jednak postać Mizoguchiego mnie po prostu przerosła. Nie byłam w stanie stać się nim (jak to mam w zwyczaju), nie byłam w stanie myśleć w ten pokręcony sposób. Szczerze podziwiam Yukio Mishima, autora "Złotej pagody", za tak doskonały opis...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękno należy do jednych z najbardziej wieloznacznych zjawisk, które jesteśmy w stanie wyłowić z rzeczywistości. Czai się wszędzie. W naturze, w ludziach, w przedmiotach wykonywanych przez człowieka. W harmonii i dysharmonii. W cywilizacji i jej przeciwieństwie. Jest wszędzie, tak jak wszędzie jest i brzydota. Przy tym jest wieloznaczne. Dobre i złe, pozytywne i negatywne, zbawienne i zgubne. Przez nie człowiek może zapatrzyć się w niedźwiedzia, który niechybnie pozbawi go życia. Zakochać się w kobiecie i wpaść w toksyczny związek. Zadurzyć się w pięknie kultury, zapominając o pozostałych aspektach życia. Z drugiej jednak strony piękno działa leczniczo. Może nadawać sens życia, zwiększać jego koloryt, mistrzostwo zen związane jest z odczuwaniem całego piękna świata. Całościowo umyka ono ocenie, krytyce, ono po prostu jest.

W roku 1950, kilka lat po zakończeniu drugiej wojny światowej, na ziemiach wyspiarskiej Japonii dochodzi do niezwykłego wydarzenia. Młody mężczyzna i niedoszły samobójca w przypływie desperacji podnosi rękę na skarb narodowy Japończyków – Kinkaku-ji – świętą świątynie buddyzmu zen, podpalając ją. Mężczyzna był młodym mnichem, prawdopodobnie chorym psychicznie a sama historia jego osoby i później wytyczonemu mu procesowi jest bardzo ciekawa. Najbardziej interesującym jednak punktem w jego życiorysie i portrecie psychologicznym stanowi jedna rzecz. Obsesja. Obsesja na temat piękna, doprowadzona do tak niebotycznych rozmiarów, że zaczęła nim kierować, sterować, sprowadzać na zgubną i niebezpieczną drogę. Piękno stało się jego piekłem.

Sześć lat po tragicznych wydarzeniach, uznany i wielce utalentowany japoński pisarz, prozaik i dramaturg, Yukio Mishima, pisze powieść Złota Pagoda, która nie tylko przejdzie do historii jako klasyk literatury japońskiej, ale również zacznie należeć do elitarnego klubu najlepszych powieści literatury XX wieku, obejmującego cały świat. Nie sposób mu tego odjąć, powieść jest niezwykła. Lawirująca między sensami i znaczeniami, niczym w pokrętnym labiryncie Minotaura. Minotaurem jest tu ułuda, z którą nie bohater historii będzie musiał się zmierzyć a sam czytelnik. Dwuznaczność i wieloznaczność prawdy, jeśli można coś uznać za prawdę, Mishima stawia na piedestale, i to przez jej perspektywę, soczewkę, staramy się zrozumieć, co pisarz ma nam do powiedzenia.

Złota Pagoda jest swoistym dziennikiem głównego bohatera, który jest również narratorem. Jest nim młody mnich uczęszczający i szkolący się na pełnoprawnego mnicha buddyzmu zen, w przyszłości opata, który ma przejąć świątynie. Po lokalnych posługach przeniesie się do tytułowej Złotej Pagody, lub Świątyni Złotego Pawilonu, jak zwykło się ją nazywać w naszym rodzimym kraju. Spędzi tam kilka lat, w międzyczasie przeżywając śmierć ojca, bombardowania Kioto podczas drugiej wojny światowej, powojenną amerykańską okupację Japonii oraz naukę na zamkniętym uniwersytecie. Pozna przyjaciół, będą go toczyły wątpliwości, doświadczy wzlotów i upadków. A w tle zawsze będzie mu towarzyszyć Złota Pagoda, która niczym metafizyczny byt wstępuje w jego wspomnienia, uczucia, pamięć, w każdy aspekt życia. On się w niej zakochuje, ona go prześladuje. Nie pozwala mu żyć. Męczy go. Uniemożliwia funkcjonowanie. Zabiera go do siebie, w swoje wnętrze, opatula płaszczem złotego piękna, zamyka w złotej klatce. Staje się niedostępny, próby podejmowanej przez niego miłości spełzają na niczym, ponieważ ona go powstrzymuje. Jest siłą nim władającą. Jego obsesją.

Za każdym razem kiedy czytelnik czyta i widzi oczyma wyobraźni kolejne konfrontacje bohatera z niezwykłą świątynią (przez swoisty eklektyzm, mieszankę stylów, świątynia jest harmonią w dysharmonii) zdaje sobie sprawę z wyobcowania bohatera. Jest ono tym większe, kiedy poznamy, że jest on jąkałą a swój defekt widzi jako kalectwo. Utrudnia ono kontakty z rówieśnikami, podobnie jak utrudnia mu je świątynia. Zawsze obecna, zawsze obok. Niszcząca jego relacje. Z wyobcowania bohater szuka wyjścia, które nie będzie związane z pagodą . Tu pozna dwójkę przyjaciół, którzy podobnie jak on nie będą należeć do gatunku ludzi zwyczajnych. Są w pewien sposób niezwykli. Jeden prowadzi go drogą czystości serca, drugi drogą w kierunku zła i wolności. I jest to również powieść o dorastaniu, zwierciadle, w którym odbijamy własne wizerunki. Nawet ludzie, którzy na pozór zdają się być przykładem cnót mają swoje za uszami, trzymają tajemnice. Nic nie jest w pełni takim, jakim się wydaje.

Wśród wielu sytuacji za pomocą, których Mishima porusza kolejne tematy powracamy w kierunku dwuznaczności. Już nawet nie w kontekście pagody a szerszym. Na przestrzeni powieści pojawiają się buddyjskie koany, opowieści-przypowieści stawiające na głowie logikę, zmuszające do rozlicznych interpretacji. I tak koany otrzymują pierwszą interpretację, nominalną i kardynalną, z ust nauczycieli, mentorów i wykładowców. I później otrzymujemy kolejne, mniej lub bardziej błędne, z ust bohaterów, którzy mają odrębne poczucie wrażliwości. W inny sposób myślą. W inny sposób postrzegają świat. Jako coś negatywnego lub pozytywnego. A z całą siłą wracamy do niej w trakcie interpretacji koanu o śmierci kota Nansena, który organicznie powiązany jest ze zrozumieniem miejsca piękna w świecie. Z tym, jaki mamy mieć do niego stosunek. Gdzie go umieszczać. A może należy je usunąć? Wejść na drogę anarchii. Zniszczyć je. Pozbyć się wszystkiego. Czy ostatecznie nie jest ono jedynie dywersją, którą odwodzi nas od pragmatyzmu, od życia praktycznego?

Yukio Mishimia konfrontuje czytelnika z pojęciem prawdy. Nie jest jednoznaczna, nie jest stałym pojęciem. To nie odgórna, idealna idea. Nie jest również monetą, nie posiada jedynie dwóch stron. Przypomina diament złożony z wielu faset. Nie mamy dostępu do rzeczywistości obiektywnej. Widzimy jedynie jej fragmenty, pojedyncze fasety, dostrzegalne z różnych punktów. Nie stanowią one całości. Są jedynie wycinkiem. Mimo to, na podstawie poznania tylko tych fragmentów, odczuwamy, podejmujemy decyzję, często nawet nie uświadamiając sobie, że wszystko co widzimy jest ułudą. Święty mąż może jednocześnie zabawiać się z prostytutkami i wewnętrznie pokutować, radosny chłopiec o czystym sercu ma powody, by podjąć się próby samobójczej. Prawda choć może obiektywnie istnieć, dla człowieka jest niedostępna. Czasami lepiej zwolnić i pomyśleć. O innych ludziach. I o sobie. Na koniec zostaje pytanie. Jaka jest rola piękna? Nie wiemy. Autor prowokuje, zadaje pytania. Jednak nigdy nie pada na nie odpowiedź. Nie próbuje moralizować. Nie ocenia działań bohaterów. On ich jedynie obserwuje.

https://www.facebook.com/kreatywnewizje/

Piękno należy do jednych z najbardziej wieloznacznych zjawisk, które jesteśmy w stanie wyłowić z rzeczywistości. Czai się wszędzie. W naturze, w ludziach, w przedmiotach wykonywanych przez człowieka. W harmonii i dysharmonii. W cywilizacji i jej przeciwieństwie. Jest wszędzie, tak jak wszędzie jest i brzydota. Przy tym jest wieloznaczne. Dobre i złe, pozytywne i negatywne,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Gdy oglądam zdjęcia Złotego Pawilonu, dochodzi do mnie te poczucie estetyki, którym charakteryzuje się Yukio Mishima. Tak naprawdę, to mam dostępne tylko dwa zdjęcia: świątyni w okresie letnim i w pełni ośnieżonej zimą. Jak zagłębimy się w powieść, odkryjemy tysiąc sposobów na przedstawienie tego majestatycznego wizerunku Złotej Pagody. Naturalizm w czystej japońskiej postaci. Dodatkowym smaczkiem jest nadanie cech ludzkich niebu i promieniom słońca, które są wałkowane na okrągło.

Od pewnego momentu zagłębiamy się we wnętrze głównej postaci i tutaj dochodzi do wielkiego rozgardiaszu. Doszedłem do wniosku, że przedstawiane przemyślenia, które często się wykluczają lub są nadmiernie skomplikowane, są dziełem szalonego pisarza lub trafiły na głupiego czytelnika.

Książka ta jest najtrudniejszą z tych fabularnych, na jaką trafiłem. Należy jej poświęcić kilka miesięcy, by zrozumieć tor myślenia i poruszane dylematy, a także wyobrazić sobie te tysiąc wizji tego samego krajobrazu. Wymagająca, trudna w odbiorze, pochłaniająca część duszy, ale oceniając subiektywnie po zapoznaniu się z tym dziełem, sądzę że warto się poświęcić.

Enigmatyczny opis, który jest ledwie wstępem do pięknego stylu, jakim posługuje się Yukio Mishima, skutecznie mnie zachęcił do sięgnięcia po tę książkę.

Gdy oglądam zdjęcia Złotego Pawilonu, dochodzi do mnie te poczucie estetyki, którym charakteryzuje się Yukio Mishima. Tak naprawdę, to mam dostępne tylko dwa zdjęcia: świątyni w okresie letnim i w pełni ośnieżonej zimą. Jak zagłębimy się w powieść, odkryjemy tysiąc sposobów na przedstawienie tego majestatycznego wizerunku Złotej Pagody. Naturalizm w czystej japońskiej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na pewno jest to lektura wartościowa. Jednocześnie sama narracja niezwykle powolna i bardzo flegmatyczna usypia. Mnóstwo przemyśleń głównego bohatera przenosi całą akcję książki ze swiata zewnętrznego do wewnętrznego, a ten nie nalezy do najciekawszych. Nie ukończywszy.

Na pewno jest to lektura wartościowa. Jednocześnie sama narracja niezwykle powolna i bardzo flegmatyczna usypia. Mnóstwo przemyśleń głównego bohatera przenosi całą akcję książki ze swiata zewnętrznego do wewnętrznego, a ten nie nalezy do najciekawszych. Nie ukończywszy.

Pokaż mimo to

To książka wyjątkowa, misternie napisana, wprowadzająca nas w krąg zupełnie odmiennej estetyki i myśli. Wymaga jednak skupienia i bardzo uważnego czytania. Sama nieraz powracałam, aby powtórnie przeczytać fragmenty. Oparta jest na prawdziwej historii mnicha buddyjskiego, który w 1950 roku podpalił wraz z sobą świątynię buddyjską zwaną Złotym Pawilonem. Jest to wyjątkowy obiekt, który powstał w XIV wieku i stał się uświęconym tradycją symbolem piękna dla Japonii. Napisałam jest, gdyż 1955 roku został odbudowany i można ją podziwiać choćby w Internecie.
Autor w swojej książce stara się odpowiedzieć na proste pytanie, dlaczego mnich buddyjski dopuścił się takiego czynu i co nim kierowało. Stara się wniknąć w umysł sprawcy, prześledzić jego życie. Trzeba pamiętać, że główny bohater jest mnichem buddyjskim, ze szkoły zen i synem mnicha. Ja odczytuję tą książkę jako rodzaj traktatu filozoficznego o pięknie. Przez całą powieść przewija się koan „Nansen zabija kota” i różne jego odczytanie. Koan, nieodłącznie związany z buddyzmem zen jest paradoksalnym pytaniem lub opowieścią, czasami zawiera szokujące stwierdzenia. Konstrukcja kaonu gwałci logiczne założenia, tym samym aby go pojąć i wyjaśnić trzeba wyjść poza logiczne i schematyczna myślenie. Odpowiedzią na kaon mogą być słowa lub czyny. Dla mnie odpowiedzią na kaon „Nansen zabija kota” jest właśnie podpalenie przez tego mnicha Złotego Pawilonu .Powraca też motyw kobiety, którą spotyka w różnych okolicznościach. Całą powieść przenika pytanie o piękno i brzydotę. Autor przeciwstawia sobie piękno Złotej Pagody, która ma wieczną formę, ale objawia możliwość zniszczenia z brzydotą człowiek, który jest śmiertelny, ale ma w sobie ideę nieśmiertelności. Każda postać występująca w książce jest brzydka, czy to fizycznie, czy duchowo co jeszcze bardziej podkreśla ten ideał piękna. Stawia po jednej stronie piękno Pagody, a po drugiej ulotne piękno przyrody, muzyki, ikebany. Zadaje pytania. Czym jest piękno? Czy piękno jest pozbawione uczuć? Czy piękno czyni człowieka lepszym, a może ma niszczycielską moc? Pyta się też o muzykę i daje wspaniałą odpowiedź: „„Nie ma nic równie bliskiego życia jak muzyka.”. Zastanawia się co tak najbardziej przeobraża świat i pozwala znieść życie : poznanie czy działanie. Wiele jest pytań nad którymi można się zadumać. Droga tego mnicha od dalekiej biednej wioski, gdzie mu ojciec zaszczepił jako ideał piękna właśnie tą świątynię do jej podpalenia jest kręta i pełna wlotów i upadków, ale warto ją poznać. Ciekawe jest to, że jak ją ujrzał pierwszy raz wcale nie wydawała mu się piękna. To piękno powoli odkrywał, aż nim zawładnęło.
Powieść zadziwiająca , fascynująca napisana z niezwykłą delikatnością, empatią i poruszającą do głębi. Polecam ją wszystkim, którzy w lekturach nie szukają wyłącznie rozrywki, ale pragną przeżyć coś nieznanego i pięk

To książka wyjątkowa, misternie napisana, wprowadzająca nas w krąg zupełnie odmiennej estetyki i myśli. Wymaga jednak skupienia i bardzo uważnego czytania. Sama nieraz powracałam, aby powtórnie przeczytać fragmenty. Oparta jest na prawdziwej historii mnicha buddyjskiego, który w 1950 roku podpalił wraz z sobą świątynię buddyjską zwaną Złotym Pawilonem. Jest to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chyba najbardziej inspirująca i misternie stworzona książka jaką czytałem. Czytając tę powieść nie umiałem do końca prześledzić, jak zbudowane i prowadzone są wszystkie nici motywów, fabuły, postaci i wniosków, miałem wrażenie styczności z powieścią wybitnie rozpisaną - przy czym w tej wybitności zawierał się pewien element niedbałości, niechcenia, pewnej dzikości, który dodawał potrzebnej nonszalancji w tak gęstym od górnolotnych przemyśleń tekście.

Jeśli chodzi o clou całego tekstu, symbolikę pagody zrozumiałem trochę inaczej niż Melanowicz przedstawił to w posłowiu. Widzę ją jako więzienie absolutu, zwłaszcza że pagoda jest oczywiście częścią świątyni i jest tym samym dla bohatera częścią czegoś uwznioślonego, niezwykłego. Też nie odpowiada mi interpretacja całości pod kątem seksualnym - wg mnie na podstawie problemu dziewictwa i jego utraty Mishima ukazuje różnicę pomiędzy wyobrażeniami świata umysłu a rzeczywistością, z którą to wszystko się ostatecznie i rozczarowująco zderza. Tym samym pasuje to do interpetacji pagody jako symbolu myślenia absolutystycznego, metafizycznego, ułudnego - czy raczej życia taką myślą, bardziej niż ciałem. Notabene z tego właśnie, z tego więzienia absolutu, bohater chciał się wyrwać wbrew przeciwnościom losu (tj. jego ciału).

Generalnie powieść jest znakomita i chyba będę musiał do niej wrócić, idealnie trafiła w mój gust.

Chyba najbardziej inspirująca i misternie stworzona książka jaką czytałem. Czytając tę powieść nie umiałem do końca prześledzić, jak zbudowane i prowadzone są wszystkie nici motywów, fabuły, postaci i wniosków, miałem wrażenie styczności z powieścią wybitnie rozpisaną - przy czym w tej wybitności zawierał się pewien element niedbałości, niechcenia, pewnej dzikości, który...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mój świat, nie moje problemy, ale doceniam metafizyczny zgoła wymiar książki.

Nie mój świat, nie moje problemy, ale doceniam metafizyczny zgoła wymiar książki.

Pokaż mimo to

Niemal Dazaiowskie zatracanie się w podduszającym wirze odrzucenia wszelkiej bliskości przez samego siebie. Arcydzieło delikatnej introspekcji i subtelnych emocjonalnych wichur. Chyba znalazłem nowego japońskiego, literackiego idola.

Niemal Dazaiowskie zatracanie się w podduszającym wirze odrzucenia wszelkiej bliskości przez samego siebie. Arcydzieło delikatnej introspekcji i subtelnych emocjonalnych wichur. Chyba znalazłem nowego japońskiego, literackiego idola.

Pokaż mimo to