Akcja tej powieści rozpoczyna się zabójstwem niezbyt lubianego dziennikarza telewizyjnego, Artioma Butejki. Od razu mamy trupa i podejrzanego, który zostaje znaleziony na miejscu zbrodni w dość opłakanym stanie. Wszystko wydaje się być jasne i proste do udowodnienia. Ale dość szybko okazuje się, że sprawa jest bardziej złożona i skomplikowana, co niewątpliwie cieszy ambitnego inspektora Borodina. Tak pokrótce można zarysować fabułę.

Oczywiście rzecz jest jeszcze bardziej zapętlona. Daszkowa umięjętnie i zręcznie dodaje co raz to nowe postaci, ale niestety gubi się w budowaniu ich roli w całej historii. Jest ich albo za dużo na zbyt małej ilości stron, albo za mało stron na tyle postaci. W każdym razie autorka stopniowo wtajemnicza nas w swoją opowieść. Jest przebiegła, bo przez przedstawianie nowych bohaterów oddala nas od głównego sprawcy. I muszę przyznać, że do końca nie wiedziałam jak to się wszystko skończy.

Plusami kryminałów Daszkowej jest wspomniany już przeze mnie język, którym snuje opowieść. Jest ładny, wciągający, niewymuszony. Widać też, że autorka nie boi się posługiwać wulgaryzmami, brutalizmami, co dodaje całej narracji tego mocnego, surowego charakteru, którym mam wrażenie charakteryzuje się też proza Polakowej, Doncowej czy Płatowej. Drugim atutem jest pomysł. Rosyjska orchidea wciąga, intryguje, trzyma w napięciu. Daje to wszystko czego oczekuje się od kryminału, ale tak jak przy Dla Nikity, czegoś znowu zabrakło do pełnej satysfkacji. Może z czasem dojdę co to jest.

Akcja tej powieści rozpoczyna się zabójstwem niezbyt lubianego dziennikarza telewizyjnego, Artioma Butejki. Od razu mamy trupa i podejrzanego, który zostaje znaleziony na miejscu zbrodni w dość opłakanym stanie. Wszystko wydaje się być jasne i proste do udowodnienia. Ale dość szybko okazuje się, że sprawa jest bardziej złożona i skomplikowana, co niewątpliwie cieszy...

Słabe.
Może to wina tłumaczenia, może autorka pisze tak beznadziejnie. Nie wiem, nie zam rosyjskiego.
Na początku wszystko zagmatwane i niejasne, potem jest nieco lepiej, ale ani akcja, ani styl nie powala na kolana.
Nie wiem, czy moja wersja tylko tak ma, ale denerwujące były przejścia od jednego wątku do drugiego, nie oddzielone żadnym większym akapitem, w obrębie jednego rozdziału i w dodatku na ich granicy było niejednoznaczne zdanie, które równie dobrze można było przypisać do obu sytuacji.
Może trafiłam na mierną rosyjską literaturę i mam pecha. A może dobra rosyjska literatura skończyła się na Gogolu.

Słabe.
Może to wina tłumaczenia, może autorka pisze tak beznadziejnie. Nie wiem, nie zam rosyjskiego.
Na początku wszystko zagmatwane i niejasne, potem jest nieco lepiej, ale ani akcja, ani styl nie powala na kolana.
Nie wiem, czy moja wersja tylko tak ma, ale denerwujące były przejścia od jednego wątku do drugiego, nie oddzielone żadnym większym akapitem, w obrębie...

Dyszka za fabułę, jedynka za tragiczną jakość tłumaczenia. Osoba, która popełniła ten koszmar, powinna mieć dożywotni zakaz zbliżania się do tekstów rosyjskojęzycznych. Nijaki język, błędy w nazwiskach bohaterów i omijanie sporych partii tekstu. Jeżeli czytać "Orchideę", to tylko w oryginale - albo poczekać na DOBRE polskie tłumaczenie :)

Dyszka za fabułę, jedynka za tragiczną jakość tłumaczenia. Osoba, która popełniła ten koszmar, powinna mieć dożywotni zakaz zbliżania się do tekstów rosyjskojęzycznych. Nijaki język, błędy w nazwiskach bohaterów i omijanie sporych partii tekstu. Jeżeli czytać "Orchideę", to tylko w oryginale - albo poczekać na DOBRE polskie tłumaczenie :)