Barbara Erskine "Mroki dnia"

Historia opowiada o kobiecie imieniem Emma Dickson, żyjąca w Londynie, mająca dobrą pracę i kochającego ja mężczyznę u swego boku. Pewnego dnia w gazecie znajduje ogłoszenie o sprzedaży domu. Domu, którego pamiętała z dawnych lat dziecięcych, zwany Chatą Lizy. Ciągnięta przez jakieś niewytłumaczalne siły jedzie do Mistley - małej wioski w Essex, gdzie znajduje się właśnie ten dom. Kupuje go i zmienia całkowicie swoje życie jak i otoczenie. Uważa bowiem, że tylko tam zazna swoje szczęście, swoje miejsce na ziemi. Ale czy aby na pewno? Na miejscu zaczynają nawiedzać ja senne koszmary odnoszące się do wydarzeń z dalekiej przeszłości, które miały miejsce w tym właśnie miasteczku. Jak dalej potoczą się losy Emmy. Czy Chata Lizy będzie jej wymarzonym miejscem na ziemi? A co jeśli duchy przeszłości nie zaznały spokoju i wciąż są głodne zemsty sprzed lat? Aby się tego dowiedzieć sięgnijcie po książkę "Mroki dnia".

Akcja powieści jest bardzo zawrotna, jest jej bardzo dużo, lecz czytając nie da się pogubić w wydarzeniach. Wszystko ma swój początek i koniec. Od samego początku jesteśmy wprowadzeni w początek tego co ma się wydarzyć w dalszej części książki, nie zdradzając przy tym wszystkiego od razu. Dzięki kolejnym zdarzeniom, która mają miejsce w powieści możemy sami dojść do danej prawdy, a także dlaczego tak mogło się zadziac. Fabuła jest bardzo obszerna. Poruszane w niej są różne kwestie, chociażby wiarę w Boga, czy też polowań na czarownice. Gdzie w dawnych czasach palono je na stosie. Ciekawie opisane wątki sprawiają, że książka jest bardzo urozmaicona i kolorowa. Każdy rozdział budzi w czytelniku ogromne napięcie, zaciekawienie, a także momentami grozę i przerażenie. Nie sądziłam, że "Mroki dnia" wciągnął mnie do takiego stopnia, że nie będę wstanie odłożyć tej książki chociażby na chwilę.

Bohaterowie, którzy zostali opisani w powieści również różnią się od siebie charakterem, usposobieniem i przede wszystkim wiara w swoje poglądy ale i wiara w to w kogo lub w co wierzą. To nadaje dużego charakteru książce. Z każdym z tych bohaterów zżyłam się bardzo mocno. Każdego polubiłam i każdy z nich potrafił mnie zaskoczyć w ten pozytywny i negatywny sposób.

Ksiazka jest na naprawdę bardzo fajna i wciągająca. Te wszystkie zdarzenia, bohaterowie trzymają w wielkim napięciu, że nie sposób jest odłożyć ja na później. Historia opowiedziana w tej powieści jest bardzo rozbudowana, intrygująca owiana nuta tajemniczości przez co czytelnik na pewno będzie zadowolony i będzie chłonąć jej każdą stronę. U mnie trafia na półkę ulubione.
Polecam z gorącego serca 🤩

Barbara Erskine "Mroki dnia"

Historia opowiada o kobiecie imieniem Emma Dickson, żyjąca w Londynie, mająca dobrą pracę i kochającego ja mężczyznę u swego boku. Pewnego dnia w gazecie znajduje ogłoszenie o sprzedaży domu. Domu, którego pamiętała z dawnych lat dziecięcych, zwany Chatą Lizy. Ciągnięta przez jakieś niewytłumaczalne siły jedzie do Mistley - małej wioski w...

Pani Erskine w większości swoich książek powiela ten sam schemat: teraźniejszość kontra przeszłość, klątwa, druidzi, mumie, czarownice, zemsta, itd. Dla mnie z miernym skutkiem. Bać się, czy się nie bać? Do atmosfery grozy dużo brakuje, a i walka z demonami przeszłości (w pełnym tego słowa znaczeniu) jakaś mizerna. Można przeczytać, ale po jednej, czy dwóch książkach tej autorki ma się dosyć. Plusy jedynie za domek w małym, sennym(?!) angielskim miasteczku z tajemnicą w tle.

Pani Erskine w większości swoich książek powiela ten sam schemat: teraźniejszość kontra przeszłość, klątwa, druidzi, mumie, czarownice, zemsta, itd. Dla mnie z miernym skutkiem. Bać się, czy się nie bać? Do atmosfery grozy dużo brakuje, a i walka z demonami przeszłości (w pełnym tego słowa znaczeniu) jakaś mizerna. Można przeczytać, ale po jednej, czy dwóch książkach tej...

Fajny kawałek literatury na jeden weekend. Dobrze się czyta, no i moje ulubione uczucie: nie wiem czy się cieszę, że zbliżając się do końca poznam finał czy przykro mi żegnać się z bohaterami.
A fabuła - wszyscy tak bardzo chcemy wierzyć, że istnieje niebo, życie po śmierci i wieczna miłość, ale jeśli tak, to czy istnieje też piekło i wieczna nienawiść?? Czy chęć zemsty może przetrwać wieki jak miłość Trystiana i Izoldy? Dlaczego nie? Czy pewne miejsca mogą mieć dobrą lub zła energię? A jeśli tak to dlaczego i jak to wpływa na życie współczesnych. Fajna bajka z elementami fantasy i horroru!

Fajny kawałek literatury na jeden weekend. Dobrze się czyta, no i moje ulubione uczucie: nie wiem czy się cieszę, że zbliżając się do końca poznam finał czy przykro mi żegnać się z bohaterami.
A fabuła - wszyscy tak bardzo chcemy wierzyć, że istnieje niebo, życie po śmierci i wieczna miłość, ale jeśli tak, to czy istnieje też piekło i wieczna nienawiść?? Czy chęć zemsty...

Czasami jest tak,że się sięga do przeczytanych już książek chociażby po to,żeby sprawdzić, czy po latach nie zmienił się nasz gust.
Powtórne czytanie traktuję często, jak spotkanie ze starym przyjacielem i wspominanie starych czasów.
"Mroki dnia" przeczytałam trzeci raz i właściwie,to książka nic nie straciła na swojej "urodzie".
Akcja jej dzieje się w dwóch warstwach czasowych:obecnie i w XVII wieku, w czasach polowania na czarownice.
Bohaterką części współczesnej jest Emma, która powodowana dziwnym pragnieniem, kupuje dom na prowincji. Dom, w którym kiedyś mieszkała czarownica Liza. Emma Dickson, Mike, Lyndsey i inni współcześni mieszkańcy Mistley i Manningtree, to postaci fikcyjne, natomiast ci, którzy nawiedzają ich w koszmarach sennych, to osoby, które mieszkały tam w rzeczywistości.
W niechlubnej historii Essex zapisał się Matthew Hopkins i jego poplecznicy ścigający, torturujący i skazujący na powieszenie niewinne, biedne, kobiety posądzone o czary.
Wiele osób wierzy, że ściany maja pamięć zła, które się między nimi wydarzyło. Na tym oparta jest fabuła książki.
Powieść jest bardzo angielska, groza narasta w sposób subtelny, potęgowana jest wspaniałymi opisami sielskiej prowincji spowitej oparami mgły pojawiającymi się nad rzeką.
Autorka jest świetnym psychologiem i w ciekawie opisuje charaktery postaci, sposoby manipulacji ludźmi i budzenie się podłych cech ludzkich drzemiących w każdym z nas.
Zdecydowanie lubię tę książkę, tak jak dziecko lubiące czytać "straszne bajki". Nie polecam jej wielbicielom amerykańskich horrorów, im ta książka się nie spodoba. Nie zawiodą się za to ci, którzy lubią książki psychologiczne ze świetną, mroczną atmosferą.

Czasami jest tak,że się sięga do przeczytanych już książek chociażby po to,żeby sprawdzić, czy po latach nie zmienił się nasz gust.
Powtórne czytanie traktuję często, jak spotkanie ze starym przyjacielem i wspominanie starych czasów.
"Mroki dnia" przeczytałam trzeci raz i właściwie,to książka nic nie straciła na swojej "urodzie".
Akcja jej dzieje się w dwóch warstwach...

Wspaniała ,wciągająca bardzo szybko się czyta.Polecam dla milosniczek czarownic :)

Wspaniała ,wciągająca bardzo szybko się czyta.Polecam dla milosniczek czarownic :)

Wcześniej przeczytałam "Na progu ciemności" i "Dom Ech" i szczególnie ta pierwsza bardzo mi się podobała. Tymczasem ta tutaj... ma swoje lepsze rozdziały, troszkę ciągnie zobaczyć co będzie dalej, ale jednak słabo napisana. Najlepsze jest w niej to, że ma jakieś poparcie w historii, co autorka wyjaśnia na końcu książki.

Wcześniej przeczytałam "Na progu ciemności" i "Dom Ech" i szczególnie ta pierwsza bardzo mi się podobała. Tymczasem ta tutaj... ma swoje lepsze rozdziały, troszkę ciągnie zobaczyć co będzie dalej, ale jednak słabo napisana. Najlepsze jest w niej to, że ma jakieś poparcie w historii, co autorka wyjaśnia na końcu książki.

Gdybym swoje spotkania z Panią Barbarą Erskine zaczęła od tej właśnie książki to prawdopodobnie nie sięgnęłabym po inne pozycie tej autorki . To co mi sie podobało w jej poprzedniej powieści to nastrojowy klimat i bardzo subtelne wręcz finezyjne podejście do sił nadprzyrodzonych. Tymczasem czytając "Mroki dnia" miałam wrażenie jakby autorka chciał biec we wszystkich kierunkach na raz doszło więc tylko do literackiej szamotaniny i zupełnie nadmiernej wielowątkowości a więc mamy tu i duchy i czarownice i wiccanki i nawet jakieś przejawy satanizmu - zupełnie nie w moim guście nastrój nomen omen diabli wzięli i nie oddali go już do końca a fabuła meandrowała bez końca po niepotrzebnych szczegółach . No i teraz mam dylemat jedna książka była doskonała a druga "do kitu"
a w bibliotece mam jeszcze jedną powieść tej pisarki i muszę się zastanowić kiedy i czy - dać jej szansę.

Gdybym swoje spotkania z Panią Barbarą Erskine zaczęła od tej właśnie książki to prawdopodobnie nie sięgnęłabym po inne pozycie tej autorki . To co mi sie podobało w jej poprzedniej powieści to nastrojowy klimat i bardzo subtelne wręcz finezyjne podejście do sił nadprzyrodzonych. Tymczasem czytając "Mroki dnia" miałam wrażenie jakby autorka chciał biec we wszystkich...

Od dawna chciałam przeczytać tę książkę, gdy zobaczyłam ją na półce w bibliotece nie wahałam się tylko od razu wypożyczyłam.
Muszę przyznać, że dość dużo czasu poświęciłam tej książce. Nie czyta się jej szybko (przynajmniej mnie się dłużyło),ale czy żałuję zmarnowanego czasu? hmm.. cóż.. i tak i nie. Mam mieszane uczucia co do tej pozycji. Z jednej strony mi się podobała a z drugiej męczyła. Powieść niby z gatunku horroru, ale tego horroru jest mało. Cała książka jest przesycona mrokiem, tajemniczością, cały czas czytając budzi się w czytelniku niepokój, ciarki przechodzą, ale horrorem bym tego nie nazwała, groza jest owszem, ale nie horror, co wg. mnie jest na plus, bo nie jest ta książka brutalna ani masakryczna. Klimat jest na prawdę magiczny.
Dość poetycki język, fajny i przyjemny styl, momentami śmieszny i pompatyczny, ale dobrze się czytało. Autorka szczegółowo pisze co jest w tym przypadku jednocześnie wadą i zaletą, bo jak to kobieta, musi dbać o każdy szczegół zamiast przejść do rzeczy, co momentami męczy, ale z drugiej strony powieść staje się bliższa, można ją bardziej przeżyć, łatwiej przyswajalna no i przez to jest dłuższa przyjemność z czytania. Potęguje doznania :)
Ciekawe dialogi, zabawne, ciekawie prowadzone rozmowy. Postacie wykreowane bardzo dobrze. Wszystko się wydaje takie swojskie, wiarygodne. Historia mi się podobała, wzbudziła ciekawość, ale im bliżej końca tym się dłużyło. Trochę denerwujące jest to, że przez pół książki właściwie nic się nie dzieje. Akcja rozkręca się na prawdę wolno, z jednej strony to fajne, ale z drugiej, jak już się przeczytało większą część książki i nadal nic, to zaczyna to trochę irytować, bo nie wiadomo czego oczekiwać i czy przerwać czytanie czy jednak czytać dalej. Autorka urzekła mnie swoim stylem i na pewno sięgnę po inne książki, które wyszły spod jej pióra.
Nie żałuję, że przeczytałam, bo spędziłam miły czas z tą lekturą, oddałam wodzy fantazji, wyobraźnia chodziła na najwyższych obrotach, wczułam się w historię, ale straciłam na nią zbyt dużo czasu. Mimo to polecam. Książka dla wytrwałych i dla tych którzy chcą poczuć przez chwilę niesamowity klimat.

Od dawna chciałam przeczytać tę książkę, gdy zobaczyłam ją na półce w bibliotece nie wahałam się tylko od razu wypożyczyłam.
Muszę przyznać, że dość dużo czasu poświęciłam tej książce. Nie czyta się jej szybko (przynajmniej mnie się dłużyło),ale czy żałuję zmarnowanego czasu? hmm.. cóż.. i tak i nie. Mam mieszane uczucia co do tej pozycji. Z jednej strony mi się podobała a...

Moja ulubiona powieść pisarki:-) Czarownice z Salem to pikuś...

Moja ulubiona powieść pisarki:-) Czarownice z Salem to pikuś...

Chyba moja ulubiona książka autorki. Czyta się z zapartym tchem, klimat wciąga, historia porusza i aż się chce wziąć sprawy w swoje ręce. Jeśli ktoś lubi wietrzne i mroczne klimaty, historie z przeszłości, duchy i walkę dobra ze złem - polecam.

Chyba moja ulubiona książka autorki. Czyta się z zapartym tchem, klimat wciąga, historia porusza i aż się chce wziąć sprawy w swoje ręce. Jeśli ktoś lubi wietrzne i mroczne klimaty, historie z przeszłości, duchy i walkę dobra ze złem - polecam.