Świetna powieść Iris Murdoch, trzecia jej pozycja przeczytana z wielka przyjemnością, na którą składa się nietuzinkowa analiza psychologiczna bohaterów, wartka i pełna zawiłych kontekstów literackich akcja.
Polecam dociekliwym czytelnikom , których nie nudzi wnikliwa prezentacja osobowości głównych postaci powieści oraz intrygujących związków pomiędzy nimi.

Świetna powieść Iris Murdoch, trzecia jej pozycja przeczytana z wielka przyjemnością, na którą składa się nietuzinkowa analiza psychologiczna bohaterów, wartka i pełna zawiłych kontekstów literackich akcja.
Polecam dociekliwym czytelnikom , których nie nudzi wnikliwa prezentacja osobowości głównych postaci powieści oraz intrygujących związków pomiędzy nimi.

Strasznie nierówna fabuła tej powieści. Zaczyna się dobrze i ciekawie, potem przygasa. To znowu jakby ktoś szyszkę do ogniska wrzucił pojawia się fajerwerk fabuły i za chwilę znowu cisza. A zakończenie to zupełnie inna bajka, jakby nagle wszystko się zmienia i robi się ciekawie. I właśnie temu zakończeniu książka zawdzięcza ilość gwiazdek, bo koniec końców fabuła się obroniła.

Strasznie nierówna fabuła tej powieści. Zaczyna się dobrze i ciekawie, potem przygasa. To znowu jakby ktoś szyszkę do ogniska wrzucił pojawia się fajerwerk fabuły i za chwilę znowu cisza. A zakończenie to zupełnie inna bajka, jakby nagle wszystko się zmienia i robi się ciekawie. I właśnie temu zakończeniu książka zawdzięcza ilość gwiazdek, bo koniec końców fabuła się obroniła.

Książka bardzo osobliwa: z jednej strony postacie, z których ani jedna nie jest jednoznacznie pozytywna czy negatywna - co mogłoby być dobrym początkiem dla ciekawej powieści - a z drugiej strony fabuła poprowadzona w sposób bardzo - rzekłabym - prymitywny, bez finezji. Bohaterowie tacy jakby niedokończeni, czegoś im brakuje, jakiejś konsekwencji w postępowaniu i niezależności od podszeptów innych, cały czas miałam wrażenie, że są oni zewnątrzsterowni, nie mają własnego kręgosłupa moralnego ani stałych przekonań. Mimo tego pozycja warta przeczytania, ponieważ w jakiś niewytłumaczalny sposób odstaje od typowych współczesnych powieści.

Książka bardzo osobliwa: z jednej strony postacie, z których ani jedna nie jest jednoznacznie pozytywna czy negatywna - co mogłoby być dobrym początkiem dla ciekawej powieści - a z drugiej strony fabuła poprowadzona w sposób bardzo - rzekłabym - prymitywny, bez finezji. Bohaterowie tacy jakby niedokończeni, czegoś im brakuje, jakiejś konsekwencji w postępowaniu i...

Świetna literatura pisana z szacunkiem dla bohaterów. Jedna z lepszych Murdoch jakie czytałem.

Świetna literatura pisana z szacunkiem dla bohaterów. Jedna z lepszych Murdoch jakie czytałem.

Romansidło z aspiracjami. Czyta się na zmianę bardzo dobrze i bardzo źle. Cały czas, czytając, miałam wrażenie, że czytam kostiumowy romans "z epoki", a akcja tej książki dzieje się w latach 70 ubiegłego wieku. Bardzo archaiczne. Jedyną zaletą są ciekawe zwroty akcji.

Romansidło z aspiracjami. Czyta się na zmianę bardzo dobrze i bardzo źle. Cały czas, czytając, miałam wrażenie, że czytam kostiumowy romans "z epoki", a akcja tej książki dzieje się w latach 70 ubiegłego wieku. Bardzo archaiczne. Jedyną zaletą są ciekawe zwroty akcji.

Po przeczytaniu książki nie powinno się mówić "w końcu ją skończyłam", a to właśnie taki frazes wyrwał mi się po przewróceniu ostatniej strony.
Z początku zafascynowana jedną z mniej znanych książek laureatki nagrody Bookera, z czasem zaczęłam się męczyć. Głębia przemyśleń filozoficznych w tej niewątpliwie z zamierzenia psychologicznej powieści, umknęła mi gdzieś może z winy niezbyt interesujących postaci. Co zabawne - nie mogę ich nazwać zwykłymi, nieumiejętnie poprowadzonymi. Żadna z tych postaci nie wydaje się sztampowa, a jednak nie mogę się oprzeć pokusie stwierdzenia, że w swojej niesztampowości, są dość płytkie.
Najbardziej wyrazistą ze wszystkich wydaje mi się w tej chwili postać Kato. Zagubiony poszukiwacz Boga w tym dziwnym świecie przepełnionym wszystkimi odcieniami znajdującymi się między czernią a bielą. Brawurowe porzucenie sutanny i wpływ czarnej "sukienki" nawet na niewierzących, których pełno w jego otoczeniu. Ze wszystkich postaci w tej książce, pani Murdoch właśnie Kato udał się najlepiej.
Nie będę mówić wiele o innych. Drażniła mnie Colette, na początku lubiłam Stefanię, potem czułam tylko, że jest okropną egocentryczką. W Henryku nie było egocentryzmu, raczej zagubienie. Koniec okropnie go spłycił. Lucjusz był żałosny, a Gerda zagubiona tak samo jak syn. Mało kto był tam warty uwagi.
Książkę chciałam skończyć dla samego skończenia, aby nie pozostawiać jej zawieszonej. Momentami bywała interesująca, obawiam się jednak, że fabuła nie udźwignęła treści filozoficznej, którą chciała przekazać nam autorka.

Po przeczytaniu książki nie powinno się mówić "w końcu ją skończyłam", a to właśnie taki frazes wyrwał mi się po przewróceniu ostatniej strony.
Z początku zafascynowana jedną z mniej znanych książek laureatki nagrody Bookera, z czasem zaczęłam się męczyć. Głębia przemyśleń filozoficznych w tej niewątpliwie z zamierzenia psychologicznej powieści, umknęła mi gdzieś może z...