tołstoj mówił żeby nie zapominać żę literatura to nie rzeczywystość ( czy jakoś tak) i ta książka napewno nie sprawi że o tym zapomnisz bo bohaterowie sa w tak pogmatwanych sytuacjach sercowych że rzeczywistość nie pisze takich scenariuszy. choć trzeba przyznać że narracja jest nienachalna i może podczas czytania wcale nie czułem się przytłoczony że tam prawie każdy z każdym . jednak kobiety piszą po swojemu i to jest równie ciekawe spojrzenie na fikcje tylko jakoś tak na odwrót. żadne arcydzieło ale nie strata czasu

tołstoj mówił żeby nie zapominać żę literatura to nie rzeczywystość ( czy jakoś tak) i ta książka napewno nie sprawi że o tym zapomnisz bo bohaterowie sa w tak pogmatwanych sytuacjach sercowych że rzeczywistość nie pisze takich scenariuszy. choć trzeba przyznać że narracja jest nienachalna i może podczas czytania wcale nie czułem się przytłoczony że tam prawie każdy z...

Iris Murdoch (1919 – 99) - anglo-irlandzka pisarka i filozof, autorka około 30 powieści i dramatów oraz wielu prac filozoficznych. Ta książka, wydana w 1969 roku, była 12 w jej dorobku, a na LC ma skromny wynik 6,43 (56 ocen i 1 opinia). Dziwi mnie nie tylko ten wynik, lecz również fakt, że ja dotychczas nic tej autorki nie czytałem.
Zły omen, bo pół strony mnie się wykasowało, więc teraz w skrócie, co zapamiętałem, z tego co napisałem. Jest to studium egzystencjalne, w którym ponad 80-letni bohater dokonuje rozrachunku ze swoją przeszłością. I tu zaskoczenie, bo autorka miała w momencie wydania zaledwie 50 lat, a w myśl słów Miłosza z jego „Traktatu Teologicznego” - „Takiego traktatu młody człowiek nie napisze”. A jednak napisała, bo to… (Wikipedia):
„..Platonistka i egzystencjalistka; była jednym z niewielu w Wielkiej Brytanii filozofów nieanalitycznych… …Jej zainteresowania filozoficzne, bliskie temu czym zajmowała się na polu literatury, koncentrowały się wokół religii i moralności, które stanowiły dla niej rodzaj platońskiego przedmurza przed światem, pozbawionym sensu i nie dającym się scalić w jedno….”
Już zdanie z pierwszej strony spowodowało moją sympatię, ze względu na moje podobne starcze odczucia:
„…Naprzemienny rytuał zasypiania i budzenia się był czymś tak męczącym, tak przerażającym, że sama świadomość tego faktu zaczynała mu już ciążyć…”
Rozważań egzystencjalnych jest bez liku, a ja wynotowuję świadczące o egocentryzmie (s.20,9 ebook):
„..Jakże selektywna jest wina.. …Pamiętamy i żałujemy za te grzechy, które najbardziej wiążą się z naszym życiem. Ludzie, których niechcący zraniliśmy, wkrótce znikają w mroku niepamięci. Jednak ich rany mogą być równie głębokie. Żałować potrafimy tylko tego, do czego przypisało nas życie...”
Ale Murdoch mnie zaskakuje: najważniejszą postacią staje się służący Nigel, który przypomina mnie tajemniczego Barcisia przelotnie pojawiającego się w każdym filmie „Dekalogu” Kieślowskiego. Czytam o nim (s.98,5):
„..Nigel porusza się bezgłośnie, skrzyżowania z alejkami pokonując jednym susem. Nagie stopy nie dotykają ziemi – oto kroczy podglądacz życia wewnętrznego… ..Nigel, bóg, niewolnik, stoi wyprostowany; męczennik cierpiący za grzechy chorego miasta…”
„..podglądacz życia wewnętrznego”, „..bóg..”, „..męczennik cierpiący za grzechy chorego miasta..”, który mówi (s.108,8):
„– Że Bóg jest śmiercią. To jest to. Bóg jest śmiercią….”
Te i następne dywagacje filozoficzne skłaniają mnie do przypomnienia zdania wielkiego Carla Gustava Junga (1875 -1961):
„BÓG to psychologiczna prawda, której subiektywnie doznaje każdy człowiek”.
I dlatego nie podejmę dyskusji z autorką, lecz wysoko cenię jej stwierdzenia pobudzające do myślenia i gorąco polecam to niedocenione dzieło. 7/10
PS Tempo akcji nadaje wielowątkowy romans, który w ebooku kończy się nagle na stronie 332, a dalsze 200 jest puste. Wydanie papierowe ma 318 stron, a więc wszystko niby gra. Niestety, mnie to nie satysfakcjonuje, bo autorce wyraźnie zabrakło pomysłu na konsekwentne zakończenie symbolicznego wątku boga - Nigela. Dlatego obniżyłem ocenę z 8 do 7/10

Iris Murdoch (1919 – 99) - anglo-irlandzka pisarka i filozof, autorka około 30 powieści i dramatów oraz wielu prac filozoficznych. Ta książka, wydana w 1969 roku, była 12 w jej dorobku, a na LC ma skromny wynik 6,43 (56 ocen i 1 opinia). Dziwi mnie nie tylko ten wynik, lecz również fakt, że ja dotychczas nic tej autorki nie...

Epicka opowieść o przemijaniu i, e, pustce egzystencji. Zniedołężniały Brunon dogorywa ostatnich dni w łóżku i myśli, co zrobił źle i kto był dla niego w życiu wredny, a wokół jego leża liczni krewni, powinowaci, znajomi i służący nawiązują różne piętrowe relacje, głównie miłosne. Jest to sadystycznie psychologiczne i drobiazgowo obyczajowe, a ogółem mdłe jak papka dla niemowląt (wyobraźcie sobie rozgotowaną cielęcinę z dynią i marchewką, z najmniejszą zawartością sodu, jaka jest możliwa) Brzmi jak piekielna nuda i tym właśnie jest. Nawet mimo tego, że całość kończy się pojedynkiem i powodzią (dosłownie). Przypomniało mi się, że czytałam już parę książek Iris Murdoch i zawsze zaczynało się nawet fajnie, tylko trzeba było zapamiętać dużo imion i kto dla kogo kim jest i z kim spał, a kogo naprawdę (skrycie) kocha, ale ostatnie strony to nieodmiennie "panie, idź pan z tym". Już się chyba z babeczką nie polubię. Nie jestem w stanie nawet za specjalnie pojąć, po co coś takiego pisać. Nie, żeby była to książka zła sama w sobie. Nie, jest napisana umiejętnie i z literacką pedanterią i właśnie tym gorzej. Człowiek jest skonfundowany i nie wie, czy to z nim jest coś nie tak, że kompletnie nie umie tego docenić.

Epicka opowieść o przemijaniu i, e, pustce egzystencji. Zniedołężniały Brunon dogorywa ostatnich dni w łóżku i myśli, co zrobił źle i kto był dla niego w życiu wredny, a wokół jego leża liczni krewni, powinowaci, znajomi i służący nawiązują różne piętrowe relacje, głównie miłosne. Jest to sadystycznie psychologiczne i drobiazgowo obyczajowe, a ogółem mdłe jak papka dla...