No i otwarłam TĘ książkę. Nasłuchałam się o niej tylu skrajnych opinii, że stanowiło, to dla mnie nie lada wyzwanie. Czy tą, która obróci w perzynę mój świat będzie Winterson? Niby przy obecnym nieumeblowaniu panującym w mojej głowie, to nic trudnego - jednak podstawy mam solidne, więc ruszyć je wcale nie jest tak łatwo. Tak, więc obróciłam kilka razy w dłoniach, pogłaskałam okładkę, otwarłam, zamknęłam, otwarłam i zamknęłam… Z jednej strony coś mnie odpychało, coś przyciągało. W końcu - w otwartej – oczy same znalazły słowa. I zaczęło się.

I tak jak z początkiem czytania jest z całą lekturą. Autorka ma dosyć enigmatyczny styl pisania. Nie uzyskujemy jednoznacznej informacji. Głębokie myśli ubrane w poetycki język, momentami przyciężkawy, momentami subtelny – ale do zniesienia - zderzone zostają z wulgarnością, która wydaje się nie pasować, być częścią innej układanki - pomyłką. Jak igła wbita w oko, którą jeszcze ktoś ma czelność kręcić i gmerać… Taki był jednak zamysł autorki, wyrwać nas z melancholijnego odrętwienia. Wzbudzić niepokój, zniesmaczyć. Pokazać odwieczną dwoistość świata. Brutalną siłę, która wygrywa, chociaż przegrywa. Narzucić temu wszystkiemu kostium mitologii i z drwiącym uśmieszkiem obserwować reakcję. Tak przynajmniej ja to odbieram.


całość na: http://alicyawkrainieslow2.blogspot.com/2014/08/chce-opowiedziec-te-historie-jeszcze.html

No i otwarłam TĘ książkę. Nasłuchałam się o niej tylu skrajnych opinii, że stanowiło, to dla mnie nie lada wyzwanie. Czy tą, która obróci w perzynę mój świat będzie Winterson? Niby przy obecnym nieumeblowaniu panującym w mojej głowie, to nic trudnego - jednak podstawy mam solidne, więc ruszyć je wcale nie jest tak łatwo. Tak, więc obróciłam kilka razy w dłoniach,...