Mam niemały problem z oceną ostatniej części "Trylogii husyckiej". Z jednej strony, od początku do prawie samego zakończenia jest to wspaniała historia. Nie brakuje wydarzeń, które wzbudzają radość, smutek lub strach o naszych ulubionych bohaterów, spinając ładną klamrą losy Reynevana, Szarleja i Samsona. Z drugiej zaś, bardzo niespójny epilog. Po ogromnym przeskoku w czasie zwieńczonym jedną rozmową, która omawia wydarzenia jakie miały miejsce na przestrzeni kilku lat "poza kadrem", autor serwuje dzikie tempo zamykania niedokończonych wątków. Nagle pojawia się dodatkowa bohaterka, która okazuje się niezwykle kluczowa dla przedstawionej historii. Ta postać mogła być bardzo ciekawa, ale niestety przez to jak mało miejsca jej poświęcono wydaje się dopisana na siłę.
Podobnie chaotycznie domykano wątki Taboru. Sama bitwa była opisana bardzo ładnie i emocjonująco, ale każdy kto czytał "Panią Jeziora" wie, że Andrzeja Sapkowskiego stać na wiele więcej. Tam mieliśmy skrupulatnie przedstawiony cały kontekst i okoliczności w jakich doszło do bitwy oraz świetnie ukazane jej konsekwencje oraz mity jakie powstały na bazie tamtych wydarzeń. Tutaj wyglądało to po prostu biednie, ponieważ mieliśmy jedynie sprawny opis krótkiego wycinka batalii oraz zgrabne domknięcie losów jedego z bohaterów i w sumie to będzie na tyle, więc jest ok, ale szału nie ma.
Tak jak wspominałem wcześniej, nie podobało mi się jedynie kilka elementów zakończenia. Wszystko co działo się wcześniej wzbudziło we mnie podobne odczucia co "Boży Bojownicy", czyli byłem bardzo blisko zachwytu. Do wspomnianego przeskoku w czasie, wszystkie wątki były prowadzone po mistrzowsku. Szpiegostwo, przygoda, fenomenalny humor i napawający strachem przeciwnicy, a całość okraszona świetnie napisanymi dialogami.
Sam Reynevan przestał w końcu irytować na każdym kroku, jednak nadal to bohaterowie drugiego i trzeciego planu stanowią prawdziwą jakość świadczącą o kunszcie autora. Do uwielbianych przeze mnie Dzierżki, Urbana Horna i Grzegorza Hejncze dołączyli kolejni bohaterowie. Łukasz Bożyczko, zaliczający wprawdzie epizody w dwóch pierwszych tomach, tutaj wyrasta na pierwszego mąciwodę historii. Jednak nawet On został przyćmiony przez jedyną bohaterkę która mogła stawać jak równy z równym przy Szarleju i Samsonie. Rixa Car­ta­fi­la de Fon­se­ca kradnie każdą stronę na której się pojawia, tym bardziej że bardzo długo nie wiemy jakie są jej prawdziwe intencje, co tylko dodaje jej uroku.
Pomimo pewnego niedosytu z jakim pozostawiło mnie zakończenie, jest to świetne zwieńczenie 3-częściowej historii. Wahałem się czy "8" będzie zasłużoną oceną, jednak nadal jestem pod wpływem panny de Fonseca, więc w sumie nie mam wielkiego wyboru. Śmiało polecam zarówno ostatni tom jak i całą trylogię.

Mam niemały problem z oceną ostatniej części "Trylogii husyckiej". Z jednej strony, od początku do prawie samego zakończenia jest to wspaniała historia. Nie brakuje wydarzeń, które wzbudzają radość, smutek lub strach o naszych ulubionych bohaterów, spinając ładną klamrą losy Reynevana, Szarleja i Samsona. Z drugiej zaś, bardzo niespójny epilog. Po ogromnym przeskoku w...