Z trudem przebrnęlam. Temat w zasadzie ciekawy , ale napisane w najnudnieszy z możliwych sposobów.

Z trudem przebrnęlam. Temat w zasadzie ciekawy , ale napisane w najnudnieszy z możliwych sposobów.

Japonia to kraj wielu niezrozumiałych dla przeciętnego Europejczyka tradycji i przesądów. Wiele z nich jest ściśle powiązana z chińskimi znakami zodiaku, które stały się nieodzownym elementem tamtejszej kultury. Autorka książki, pani Magdalena Tomaszewska-Bolałek, stara się przedstawić czytelnikowi w swoim dziele, nie tylko obraz samych zwierzęcych patronów ludzi, ale również jaki wpływ miały one na sztukę i historię Kraju Kwitnącej Wiśni.

Na samym początku na czytelnika czeka wstęp, w którym autorka prezentuje zasady pisowni, wyjaśnia specyfikę chińskiego zodiaku i jego historię oraz to jak został on zaimplementowany asymilowany przez Japończyków.

Po takim wprowadzaniu przechodzi się do sekcji zasadniczej książki, opisu poszczególnych zodiaków. Przy każdym zwierzęcym patronie, znajduje się krótka encyklopedyczna informacja o danym gatunku oraz jak postrzegany jest w on w kulturze. Uzupełnieniem fachowej wiedzy, są różne opowieści i bajania związane z poszczególnymi zwierzętami, szczególnie te opisujące jak dany przedstawiciel fauny, znalazł się w panteonie zodiakalnym. Zwieńczeniem poszczególnych podrozdziałów są wybrane przysłowia (z rodzimymi odpowiednikami lub tłumaczeniem ich znaczenia).


Druga część książki to prezentacja wybranych Japońskich przesądów i powiązanych z tym talizmanów oraz opis tego, jak zwierzęcy zodiak wpływał na historię i sztukę (nawet tą współczesną) Japonii.

Kwestia najważniejsza - książka dedykowana jest określonej grupie odbiorców, którzy są zafascynowani kulturą i sztuką dalekiego wschodu (Japonii) i z ogromnym apetytem pochłaniają wszelkie dzieła literackie, pozwalające powiększyć ich wiedzę na dany temat. Cała reszta raczej tytułem nie będzie zainteresowana, a nawet jeśli trafi on w ich ręce, szybko odczują oni znużenie.

Jeżeli chodzi zaś o treść merytoryczną książki, stoi ona na dobrym poziomie. Niemal całość przekazana jest w przystępnej dla zwykłego czytelnika formie. Wyjątkiem od tego jest początek książki, w którym zastosowano dość specyficzną formę przekazu, dającą czytelnikowi wrażenie czytania pracy naukowej (dotyczy to jednak tylko wstępu, później jest o wiele lepiej). Jedyne co może przeszkadzać w odbiorze całości, jest brak ujednolicenia pisania nazw własnych, raz pisane są one małą literą, kiedy indzie dużą, raz normalną czcionką kiedy indziej kursywą. Większość czytelników z pewnością nie zwróciłaby na to większej uwagi, gdyby nie fakt, że we wstępie autorka poświęciła kawałek miejsca na wyjaśnienie zasad pisowni, pokazując jak, powinny one wyglądać.

Cała recenzja na stronie:

https://gameplay.pl/news.asp?ID=114714

Japonia to kraj wielu niezrozumiałych dla przeciętnego Europejczyka tradycji i przesądów. Wiele z nich jest ściśle powiązana z chińskimi znakami zodiaku, które stały się nieodzownym elementem tamtejszej kultury. Autorka książki, pani Magdalena Tomaszewska-Bolałek, stara się przedstawić czytelnikowi w swoim dziele, nie tylko obraz samych zwierzęcych patronów ludzi, ale...

Autorka książki nie ma zielonego pojęcia o czym pisze. Tudzież nie potrafi napisać niczego aspirującego do pracy naukowej.

Drugą możliwość raczej odrzucam, bo pani Tomaszewska-Bolałek jednak trochę nagród zebrała - ale za prace ze swojej dziedziny, to jest antropologii jedzenia i pól okolicznych. Skąd nagle u niej książka o astrologii? Nie mam zielonego pojęcia.

Nie żebym spodziewała się petardy - po szumnym tytule "... w kulturze Japonii" wprost oczekiwałam raczej zbioru ciekawostek od Sasa do Lasa niż rzetelnej, wyczerpującej monografii. Ale już we wstępie "Od Autorki" i w rozdziale o japońskim kalendarzu zapaliło mi się trochę alarmowych lampek. Identyfikację zodiaku z tylko i wyłącznie niebiańskimi zwierzętami jeszcze jakoś przełknęłam, ale po rewelacji, że chińska astrologia bazuje na mezopotamskiej, bo też jest w niej 12 znaków zodiaku (xD),to mi kapcie spadły i wycięły oberka. No ale dobrze, może pani Tomaszewska-Bolałek po prostu bazowała na czyjejś teorii, to wcale aż tak niemożliwa nie jest, niech no sprawdzę źró... Zaraz, a gdzie są źródła? Ni ma. Null. Zero. Przypisy to odautorskie komentarze, te za długie na wepchnięcie w nawias, albo oddawanie prawom autorskim co autorskie przy tłumaczeniach. Owszem, jest z tyłu bibliografia (a raczej: Wybrane pozycje bibliograficzne),ale skąd ma czytelnik wiedzieć która rewelacja czy teoria jest z której książki? Równie dobrze autorka mogła sobie z horoskopu wyssać albo spisać z Wikipedii.

A tak swoją drogą, to chwilę potem sama sobie mezopotamską teorię obaliła, trafnie zauważając, że 12 w zodiaku chińskim wynika z obserwacji na ekliptyce ruchu Jowisza a nie Słońca - jak w zodiaku mezopotamsko-greckim - ale najwyraźniej w ogóle tego nie zauważyła, trzepiąc kolejny bezużyteczny fakt za bezużytecznym faktem.

Praca nie stawia żadnej tezy, nie idzie za nią żadna myśl czy chociażby logiczna synteza faktów. Większą część książki zajmują streszczenia (!) wybranych historii, w których występują zwierzęta powiązane ze zodiakiem. Występują to trochę za mocne słowo - czasem wzmiankowane są raz (!!) i ich obecność nijak nie wpływa na fabułę czy symbolizm (!!!). Chociaż może i symbolicznie mają znaczenie - ale skąd mam to wiedzieć, skoro autorka nie kwapi się, żeby przytoczone teksty omówić? Jak mam zrozumieć rolę Zodiaku w kulturze Japonii, skoro autorka tego nie przekazuje? To trochę tak, jakby napisać książkę "Społeczność żydowska w kulturze chrześcijańskiej Europy", wziąć Biblię, pokazać palcem dowolnie wyrwane fragmenty, dodać komentarz "O, tutaj występuje Żyd, a tu Żyd-rabin, a tu pani Żydówka" i zamknąć temat. Plus rzucić parę ciekawostek o kabale czy innych wycinkach z kultury żydowskiej. I o Hello Kitty, bo kurde czemu nie?

Tak, w rozdziale o Zodiaku w sztuce jest całkiem pokaźny akapit o Hello Kitty. Jest też cały rozdział o japońskich przesądach, są zoologiczne suche informacje o omawianych zwierzętach i randomowe słówka ze złodziejskiego żargonu, które pokrywają się akurat z nazwami zodiaku. Aha i cały rozdział o kocie, którego w japońskim zodiaku próżno szukać. Co to wszystko tu robi? Przestałam sobie tym zawracać głowę gdzieś na wysokości Wołu, bo i autorka nie zawróciła sobie głowy wyjaśnieniem kulturowych zależności, doboru tekstów czy swoich własnych decyzji.

Redakcja leży i kwiczy. Niektóre fragmenty powtarzają się i to z użyciem takich samych słów (cały początek rozdziału o Szczurze),zdjęcia są powrzucane bez ładu, składu i powiązania z aktualnie omawianą kwestią. Niektóre są tak słabej jakości (str. 35 i 36),że aż rozmazane. Mimo szczegółowo opisanych zasad zapisu japońskich słów, zasady te hasają sobie po książce jak chcą. Raz jest kursywą, raz nie, raz dużą literą, raz nie. Trochę mnie to nie dziwi, bo za redakcję odpowiada Radosław Bolałek, bodaj najgorszy językowo tłumacz jakiego wypluł polski rynek mangowy i miłośnik czcionek, od których krwawią oczy.

Mam nadzieję, że te nagradzane prace pani Tomaszewskiej-Bolałek stoją na co najmniej przyzwoitym poziomie, bo inaczej to wstyd, syf i poruta na cały świat. "Zwierzęta zodiaku" odradzam z całego serca.

Autorka książki nie ma zielonego pojęcia o czym pisze. Tudzież nie potrafi napisać niczego aspirującego do pracy naukowej.

Drugą możliwość raczej odrzucam, bo pani Tomaszewska-Bolałek jednak trochę nagród zebrała - ale za prace ze swojej dziedziny, to jest antropologii jedzenia i pól okolicznych. Skąd nagle u niej książka o astrologii? Nie mam zielonego pojęcia.

Nie żebym...

Czytając tę książkę miałam wrażenie, że czytam pracę dyplomową, która w dodatku jest napisana bez pomysłu. Brakuje mi tu podziału na podrozdziały, ujednolicenia zapisywania nazw własnych (jedna nazwa raz potrafi być z małej, raz z wielkiej litery, a kolejnym razem kursywą). Są tu tabelki, które występują chyba tylko w ramach ciekawostki, zdjęcia są dla samych zdjęć, bo nie ma do nich odniesienia w tekście. Ni z tego, ni z owego dostajemy też opowieści o kocie, który w zodiaku nie występuje, ale żadnego komentarza dlaczego go tu umieszczono nie ma. Z tych powodów książkę czyta się źle, w głowie nie pozostaje praktycznie nic.

Ot, suchy tekst, bez próby nawet nawiązania z czytelnikiem więzi, bez pomysłu, robiony od jakiegoś dziwnego schematu. Dobry na pracę licencjacką, ale kompletnie nie na książkę dla szerszej publiczności.

Czytając tę książkę miałam wrażenie, że czytam pracę dyplomową, która w dodatku jest napisana bez pomysłu. Brakuje mi tu podziału na podrozdziały, ujednolicenia zapisywania nazw własnych (jedna nazwa raz potrafi być z małej, raz z wielkiej litery, a kolejnym razem kursywą). Są tu tabelki, które występują chyba tylko w ramach ciekawostki, zdjęcia są dla samych zdjęć, bo nie...

Książka właściwie o niczym, zawiodłem się na tej książce, bo liczyłem na rewelację, a dostałem opowieści i legendy o chińskich znakach zodiaku, niestety nie polecam bo już sam styl w którym książka została napisana jest dość niewygodna, innymi słowy trudna :(

Książka właściwie o niczym, zawiodłem się na tej książce, bo liczyłem na rewelację, a dostałem opowieści i legendy o chińskich znakach zodiaku, niestety nie polecam bo już sam styl w którym książka została napisana jest dość niewygodna, innymi słowy trudna :(

Z gatunku - ładnie wydana książka o niczym. Chyba, że kogoś interesuje chiński horoskop i związane z nim legendy oraz przesądy.

Z gatunku - ładnie wydana książka o niczym. Chyba, że kogoś interesuje chiński horoskop i związane z nim legendy oraz przesądy.