Koreanistka, tłumaczka i pedagog.
W 1955 roku uzyskała magisterium w Katedrze Sinologii Uniwersytetu Warszawskiego. W trakcie studiów uczęszczała na lektorat języka koreańskiego. Po ukończeniu studiów wyjechała do Korei Północnej w ramach międzypaństwowej wymiany stypendialnej studentów. W 1962 roku uzyskała na Uniwersytecie im. Kim Ir Sena w Pjongjangu stopień kandydata nauk w zakresie literatury koreańskiej, broniąc pisanej pod opieką prof. An Ham-kwanga pracy dotyczącej twórczości dramatycznej Song Yŏnga. W tym samym roku wróciła do Warszawy i podjęła pracę w Instytucie Orientalistycznym UW jako wykładowca języka i literatury koreańskiej. Po nieudanych staraniach o nostryfikację koreańskiego dyplomu w Polsce, po kilkumiesięcznym stażu odbytym na Uniwersytecie Karola w Pradze pod opieką naukową prof. Aloisa Pultra, w 1974 roku, pod kierunkiem japonisty prof. Wiesława Kotańskiego, uzyskała stopień doktora w zakresie literatury koreańskiej na Uniwersytecie Warszawskim, broniąc kolejnej pracy dotyczącej twórczości Song Yŏnga[3]. Z inicjatywy dr Ogarek-Czoj powołano w 1983 roku w ramach Zakładu Dalekiego Wschodu Sekcję Koreanistyki, którą kierowała aż do przejścia na emeryturę w 2002 roku. Ponadto uczestniczyła w działalności Polskiego Towarzystwa Orientalistycznego.

Halina Ogarek-Czoj poślubiła obywatela Korei Północnej, jednak małżeństwo rozpadło się po jej powrocie do Polski w 1962 roku, wymuszonym decyzją północnokoreańskich władz o wypędzeniu cudzoziemskich żon. W trakcie pobytu w Pjongjangu urodziła córkę Annę