„O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu” już sam tytuł wydał mi się na tyle ciekawy i zaczepny, żeby sięgnąć po książkę. Użyty w tytule frazeologizm; o czym mówię, kiedy mówię…, zawiera podtekst, pozwalający myśleć, że niekoniecznie jest to poradnik dla biegaczy i sugeruje raczej głębsze przemyślenia na ten temat.

Książkę Harukiego Murakamiego przeczytałam zafascynowana treścią, dla mnie odkrywczą i orzeźwiającą.
To rodzaj dziennika, w którym pisarz zapisuje swoje przemyślenia od czasu, kiedy zaczął biegać. W tych przemyśleniach zawiera się pewna filozofia życia, a niektóre myśli autora mogłyby posłużyć za życiowe drogowskazy; np. .
” Nie ważne ile mam lat, póki żyję zawsze będę odkrywał w sobie coś nowego”
„ Chcąc doświadczyć czegoś wartościowego trzeba czasem zrobić coś bardzo nieudolnie”
„Nikt nie jest w stanie wygrywać przez cały czas. Po autostradzie życia nie da się jechać bez przerwy pasem szybkiego ruchu”.

Murakami uchyla drzwi do swojej prywatności. Daje się poznać jako człowiek konsekwentnie dążący do celu, z natury samotnik, nie uznający kompromisów, perfekcjonista. Opowiada o swojej przeszłości, z której nie był zadowolony. Pewnego dnia porzuca swoje dawne zajęcie i postanawia zostać pisarzem. Do nowego stylu życia wpisuje również bieganie. Okazuje się, że te dwie sfery życia – bieganie i pisarstwo, są ze sobą powiązane i zależne; ”Mam wrażenie, że mój typ mięśni jest powiązany ze sposobem, jaki działa mój umysł”. W pisarstwie, podobnie jak w sporcie, aby osiągnąć dobry wynik należy włożyć mrówczą pracę i każdego dnia wytrwale podążać wytyczoną ścieżką, nie poddawać się, wciąż próbować na nowo. „Gdy się patrzy na to z zewnątrz, albo z wysokości, takie życie może wydawać się bezsensowne, jałowe, a nawet skrajnie nieudolne. Może rzeczywiście wszystko to nie ma sensu i przypomina nalewanie wody do dziurawego wiadra, ale tym co pozostaje jest włożony wysiłek.”

Murakami pisze o zmaganiach z bólem podczas treningów, o pokonywaniu własnych ograniczeń w maratonach, o przełamywaniu słabości i strachu w triatlonie.Czujemy naprawdę, że żyjemy, kiedy podejmujemy trudne wyzwania. „Zmuszanie się do największego wysiłku do jakiego jesteśmy w stanie się zmusić przy wszystkich naszych ograniczeniach – o to istota biegania i metafora życia”.Książkę polecam tym, którzy chcieliby zgłębić filozofię życia opartą na samej czynności biegania, jako wartości wymiernej, mierzonej w jakości naszego życia.

„O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu” już sam tytuł wydał mi się na tyle ciekawy i zaczepny, żeby sięgnąć po książkę. Użyty w tytule frazeologizm; o czym mówię, kiedy mówię…, zawiera podtekst, pozwalający myśleć, że niekoniecznie jest to poradnik dla biegaczy i sugeruje raczej głębsze przemyślenia na ten temat.

Książkę Harukiego Murakamiego przeczytałam...