Czytane w oryginale. Sięgając po kolejne dzieło autorów mających w swoim dorobku takie ilości fantastycznych kolubryn jak tomy „Smoczej Lancy”, można spodziewać się przede wszystkim niezłego warsztatu i przeciętnego pomysłu. Moja prognoza okazała się skuteczna w 50%. Świat Arianusa potrafi bezczelnie i prostacko wciągnąć w swoje odmęty tak, że czasem znów czujemy się jak dzieci pochłaniające lekturę pełną dziwów. Maszyna o wielkości miasta obsługiwana przez czczące je krasnoludy (której cel istnienia jest rzecz jasna spowity podniecającą mgiełką tajemnicy) to jeden z prominentych przykładów.

Na całe szczęście czytelnik nie topi się w morzu wszechobecnych detali, jak to często bywa z fantastyką. Weis i Hickman bardzo sprawnie prowadzą narrację, nadając jej optymalne tempo i dostatecznie często rozładowując przez aplikowanie odświeżającej groteski i postaci kierujących się tak prostymi motywacjami, że jak tu nie poczuć do nich sympatii... Zwłaszcza kontrast między satyrą—wyrażającą się na przykład bardzo zgrabnymi wytworami lingwistycznymi, jakim jest slang używany przez krasnali—a powagą motywów poruszanych w świecie przedstawionym generuje przyjemny klimat powieści.

Mimo licznych zalet, książka nie jest odkrywcza i raczej nie poszerza horyzontów gatunku, to po prostu kolejny dobry wytwór zręcznych rzemieślników prozy. Zdarzają się też słabsze momenty, jak choćby momentami dość mocno naciągane dialogi. Polskie wydanie niestety nie zachęca: od okładki po fakt, że nie można go praktycznie nigdzie znaleźć. Szkoda, że tak wyszło - „Dragon Wing”, jak dźwięcznie brzmi tytuł oryginału, zdecydowanie zasługuje na porządną dystrybucję.

Czytane w oryginale. Sięgając po kolejne dzieło autorów mających w swoim dorobku takie ilości fantastycznych kolubryn jak tomy „Smoczej Lancy”, można spodziewać się przede wszystkim niezłego warsztatu i przeciętnego pomysłu. Moja prognoza okazała się skuteczna w 50%. Świat Arianusa potrafi bezczelnie i prostacko wciągnąć w swoje odmęty tak, że czasem znów czujemy się jak...