Słonimski jako publicysta to jest klasa sama w sobie - za odwagę w wiernym trzymaniu się swoich przekonań (humanistycznych, humanitarnych, demokratycznych) w czasach, kiedy było to coraz gorzej widziane, aż do całkiem realnego zagrożenia. I za niestrudzony upór, z jakim powtarzał, że na nietolerancję, szczucie, zmienianie bliźniego we wroga nie może być nigdy przyzwolenia.

Smutny ten tom. Wszystkie inne tematy społeczne ustępują miejsca rosnącej fali antysemityzmu, prześladowań, politycznej agresji, tendencjom nacjonalistycznym i faszystowskim. To dobra lektura dla tych, którym się wydaje, że Polska zawsze była wolna od brzydkich "-izmów" (na marginesie, dziś jest 11 listopada, a ja jeszcze nie wiem, co się działo na marszu w stolicy i nie jestem pewna, czy jestem gotowa, żeby się dowiedzieć).
Jednocześnie jest to tom "Kronik tygodniowych", który jak chyba żadna inna wydana w tym okresie książka pokazuje, przy okazji niejako, między wierszami, co tak naprawdę kryje się za tymi hasłami, które znamy z książek do i o historii, a które mówią o atmosferze i postawach społecznych w ostatnich dwóch latach przed wybuchem wojny. O dziesiątkach drobnych, codziennych sytuacji, które powolutku, małymi kroczkami, z koszmarnym uporem prowadzą do niszczenia drugiego człowieka.

Smutno się czyta bardzo "przedwojennego" Słonimskiego, który jest tak upiornie aktualny niemal sto lat później. Do gorzkiego rachunku sumienia.

Słonimski jako publicysta to jest klasa sama w sobie - za odwagę w wiernym trzymaniu się swoich przekonań (humanistycznych, humanitarnych, demokratycznych) w czasach, kiedy było to coraz gorzej widziane, aż do całkiem realnego zagrożenia. I za niestrudzony upór, z jakim powtarzał, że na nietolerancję, szczucie, zmienianie bliźniego we wroga nie może być nigdy przyzwolenia....

Ostatnia część Kronik tygodniowych, równie błyskotliwa, wizjonerska, dowcipna, przenikliwa - genialna, jak dwa tomy z lat wcześniejszych. Tu szczególnym, porażającym elementem jest nadciągająca wojna. Polska żyje w swoim mniej czy bardziej biednym, prowincjonalnym, smutnym świecie dążeń, usiłowań, obłędów, a z każdym tygodniem zbliża się nieubłagana zagłada tego świata. Rewelacyjny dokument czasów i ludzi.

Ostatnia część Kronik tygodniowych, równie błyskotliwa, wizjonerska, dowcipna, przenikliwa - genialna, jak dwa tomy z lat wcześniejszych. Tu szczególnym, porażającym elementem jest nadciągająca wojna. Polska żyje w swoim mniej czy bardziej biednym, prowincjonalnym, smutnym świecie dążeń, usiłowań, obłędów, a z każdym tygodniem zbliża się nieubłagana zagłada tego świata....

Lektura obowiązkowa.

Lektura obowiązkowa.