Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piotr Szarota postanowił zabrać nas w przeszłość do roku 1967. Na centrum opowiadanych przez siebie zdarzeń wybrał miasto Londyn, nie mylić z Lądkiem Zdrój. Wskazał to miejsce jako najważniejsze skrzyżowanie nowej kultury (muzyka, film, literatura) z prądem narkotykowym oraz zmianami społecznymi. Upraszczam nieco obraz tej książki, ale i wskazuje główne zagadnienia. Wszystko zostało „umownie” podzielone na dwanaście miesięcy, ale autor nie trzyma się gorączkowo własnego podziału. Prowadzi narrację w sposób luźny, ocierający się o esej, przedstawiając nam mniej lub bardziej połączenia między młodzieżowymi twórcami, starszymi nieco, ale zorientowanymi na zmiany myślicielami lub innymi istotnymi postaciami tamtego czasu. Preferowałbym określenie, że u Szaroty wszystko się przelewa. Zależy w którą stronę przechyla swoje naczynie, tam spotykają się często te same nazwiska, ale w innych kontekstach. Tak pewnie wyglądało życie wtedy. Nie mogę narzekać na styl lub płynność w czytaniu, ale brakuje jakiś zaskakujących wniosków. Niechby nawet nie były zaskakujące, ale niech będą świeże, może nieco odkrywcze nawet. Niestety tego wszystkiego w książce „Londyn 1967” nie znajduję, co czyni ją lekturą przyjemną, ale oczywistą i szybko wypadającą z pamięci. Wzorem, niedoścignionym jak widać, pozostaje Jerzy Jarniewicz, który o tym samym czasie potrafi pisać w sposób dalece wybitniejszy. Inne: https://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/