Mało sentymentalna podróż w lata 90-te...

Mało sentymentalna podróż w lata 90-te...

Otwierający zbiór reportaż o mieszkającej we Włoszech okrutnej Polce czytałam jak najlepszy kryminał. Ostatni też zostanie ze mną na długo, bo jest reporterskim majstersztykiem. Reszta słabsza, do szybkiego zapomnienia, ale ogólnie i tak było warto.

Otwierający zbiór reportaż o mieszkającej we Włoszech okrutnej Polce czytałam jak najlepszy kryminał. Ostatni też zostanie ze mną na długo, bo jest reporterskim majstersztykiem. Reszta słabsza, do szybkiego zapomnienia, ale ogólnie i tak było warto.

Reportaże nierówne. Od takich, które w trakcie ich czytania nie pozwalają myśleć o niczym innym, do takich, które mogłyby być krótsze o całą ich długość. Ale zbiór zdecydowanie na plus. Przede wszystkim dzięki świetnemu podejściu do tematów. Koncepcję każdego z reportaży da się rozpoznać już na samym początku. Czasem jest to stricte obiektywne podejście do tematu, czasem spojrzenie na sprawę wyłącznie z punktu widzenia bohatera.

Morawska ma dobre oko i wprawny słuch. Niezależnie od tego, czy pisze o mieście gnębionym przez mafię, domorosłym rasizmie czy niezwykłym dziele sztuki.

Reportaże nierówne. Od takich, które w trakcie ich czytania nie pozwalają myśleć o niczym innym, do takich, które mogłyby być krótsze o całą ich długość. Ale zbiór zdecydowanie na plus. Przede wszystkim dzięki świetnemu podejściu do tematów. Koncepcję każdego z reportaży da się rozpoznać już na samym początku. Czasem jest to stricte obiektywne podejście do tematu, czasem...

Świetne reportaże o potransformacyjnej Polsce. Kilka z nich na pewno dłużej utknie mi w pamięci, jak choćby ten o Polkach pracujących we Włoszech u "dobrej pani". Wszystkie teksty pokazują, jak ludzie radzili (lub czasem nie radzili) sobie ze zmianą systemu. Warto.

Świetne reportaże o potransformacyjnej Polsce. Kilka z nich na pewno dłużej utknie mi w pamięci, jak choćby ten o Polkach pracujących we Włoszech u "dobrej pani". Wszystkie teksty pokazują, jak ludzie radzili (lub czasem nie radzili) sobie ze zmianą systemu. Warto.

Takie tam opowieści o życiu na wsi w latach 90tych. Nic szczególnego.

Takie tam opowieści o życiu na wsi w latach 90tych. Nic szczególnego.

obraz lat 90: teraz już czyta się jak epokę historyczną, gorzki czas przełomu
wielki talent reporterski, Irena Morawska ma ucho, wychwytuje detale, słowa, jednym słowem: stoi wśród najlepszych!

obraz lat 90: teraz już czyta się jak epokę historyczną, gorzki czas przełomu
wielki talent reporterski, Irena Morawska ma ucho, wychwytuje detale, słowa, jednym słowem: stoi wśród najlepszych!

Zbiór ciekawy, choć tematyka większości tekstów dość wąska. Nie zmienia to faktu, że Tom jak najbardziej godny uwagi, a z biegiem czasu uważam, że jego wartość będzie wzrastac i stanowić pewnego rodzaju fotografię lat 90-tych. Szokująca z mojej perspektywy, osoby dość młodej jeszcze, może wydawać się odrębność myślenia o różnych wartościach ludzi z głębokiej prowincji, a wszystko miało miejsce zaledwie 20 lat temu. W zbiorze dominuje tematyka wiejska, ale znaleźć można też ciekawe teksty na temat fabryki pianin w Kaliszu, tekst otwierający Tom "o pewnej Polce, mieszkającej we Włoszech" czy o pewnym obrotnym Warszawianku dla którego koniec ustroju przyniósł katastrofę finansową.

Zbiór ciekawy, choć tematyka większości tekstów dość wąska. Nie zmienia to faktu, że Tom jak najbardziej godny uwagi, a z biegiem czasu uważam, że jego wartość będzie wzrastac i stanowić pewnego rodzaju fotografię lat 90-tych. Szokująca z mojej perspektywy, osoby dość młodej jeszcze, może wydawać się odrębność myślenia o różnych wartościach ludzi z głębokiej prowincji, a...

Polubiłem Morawską i proste problemy prostej Polski lat 90. Na początku drażnił mnie styl "Wyborczej", ale w końcu to ona go również tworzyła i wybaczyłem. A nawet czuję już do niego sympatię! Zacząłem również z kolei dostrzegać te niesamowite konstrukcje zdań i fikuśne słówka wprost od rozmówców. Czysta przyjemność! Polecanko zdecydowanie!

Polubiłem Morawską i proste problemy prostej Polski lat 90. Na początku drażnił mnie styl "Wyborczej", ale w końcu to ona go również tworzyła i wybaczyłem. A nawet czuję już do niego sympatię! Zacząłem również z kolei dostrzegać te niesamowite konstrukcje zdań i fikuśne słówka wprost od rozmówców. Czysta przyjemność! Polecanko zdecydowanie!

Bohaterowie Morawskiej swoje życie często wiodą na wsi lub w małych miejscowościach. W ich opowieściach funkcjonuje nazwa PGR, a nie ma mowy o unijnych dopłatach. Do komunikacji służy stacjonarny telefon lub list. Pełny tekst na https://nonienotak.wordpress.com/2018/03/26/podroz-przez-dawne-pieklo-i-niebo/

Bohaterowie Morawskiej swoje życie często wiodą na wsi lub w małych miejscowościach. W ich opowieściach funkcjonuje nazwa PGR, a nie ma mowy o unijnych dopłatach. Do komunikacji służy stacjonarny telefon lub list. Pełny tekst na https://nonienotak.wordpress.com/2018/03/26/podroz-przez-dawne-pieklo-i-niebo/

To, co najczęściej słyszałam/czytałam o tym zbiorze to to, że autorka "ma znakomity słuch reporterski". Napisane we wstępie do książki nie do końca mnie przekonało, ale z każdym kolejnym przeczytanym reportażem rozumiałam lepiej, co to określenie oznacza. Może nie wszystkie reportaże są równie interesujące, ale Pani Irena doskonale opisuje różne problemy i dramaty, z którymi borykali się mieszkańcy mniejszych miejscowości. Nie ocenia, nie wykrzywia, przytacza prawdziwe wypowiedzi i zachowania - historie bronią się same, nieraz budząc zdziwienie, zakłopotanie lub mrożąc krew w żyłach czytelnika czytelnika.

To, co najczęściej słyszałam/czytałam o tym zbiorze to to, że autorka "ma znakomity słuch reporterski". Napisane we wstępie do książki nie do końca mnie przekonało, ale z każdym kolejnym przeczytanym reportażem rozumiałam lepiej, co to określenie oznacza. Może nie wszystkie reportaże są równie interesujące, ale Pani Irena doskonale opisuje różne problemy i dramaty, z...