Zagłada to mocne słowo, niezbyt szczęśliwie wybrane na tytuł minipowieści Yoshimury. Sugeruje poważną katastrofę, która pociąga za sobą setki ofiar, tymczasem książka skupia się na innym zagadnieniu. Najważniejsze są tu statki przepływające w pobliżu rybackiej wioski położonej na odludziu. Wraz z cennym ładunkiem niosą nadzieję na przeżycie kolejnej zimy, a może nawet całego roku.
Wieśniacy cierpliwie czekają na czerwieniące się drzewa, które zwiastują nadejście zimy i sztormów. Szansa na zbłądzenie i przybicie statków do brzegu staje się wówczas większa, mieszkańcy na różne sposoby zaklinają pomyślne wiatry. Pomyślność wioski oznacza tym samym pecha dla statku, który dalej już nie popłynie. Wieśniacy rządzą się innymi prawami niż przybysze z wielkiego świata – tutaj życie jest uzależnione od przyrody, ona też poniekąd narzuca ludziom swoisty kodeks postępowania.
W zachowaniu tej małej komuny uderza zdyscyplinowanie i podporządkowanie, zadziwia ścisła współpraca na rzecz ogółu. Daje się wyczuć chłodną harmonię, obecną również w stylu Yoshimury. Być może dlatego duże wrażenie podczas lektury wywołuje powracający motyw czerwieni, barwy o złożonej symbolice. Zwoje czerwonego jedwabiu na szarym, zimowym wybrzeżu wyjątkowo mocno działają na wyobraźnię, a to zaledwie jeden z wielu sugestywnych obrazów w „Zagładzie”.
Powieść Yoshimury była dla mnie miłą niespodzianką. Mimo że umiejscowiona w nieokreślonym miejscu i czasie, jest bardzo realistyczna, co na tle często onirycznej literatury japońskiej stanowi sporą odmianę. Nie przesadzę, jeśli napiszę, że książka była dla mnie jak łyk mroźnego, orzeźwiającego powietrza. Rzecz jak najbardziej godna uwagi.

Zagłada to mocne słowo, niezbyt szczęśliwie wybrane na tytuł minipowieści Yoshimury. Sugeruje poważną katastrofę, która pociąga za sobą setki ofiar, tymczasem książka skupia się na innym zagadnieniu. Najważniejsze są tu statki przepływające w pobliżu rybackiej wioski położonej na odludziu. Wraz z cennym ładunkiem niosą nadzieję na przeżycie kolejnej zimy, a może nawet...