Na książkę natknęłam się prawie rok temu, jakiś czas po jej wydaniu. Okładka o bardzo zachęcającej grafice oraz intrygujący tytuł skłoniły mnie do dokładnego przyjrzenia się woluminowi. Na pierwszy ogień poszedł oczywiście opis z tyłu okładki. Dosyć niezwykły, rzekłabym. Zazwyczaj nie spotyka się tam króciutkich opisów postaci. Ba, co najwyżej wzmiankę o tym, że wszystko wywróci ich los do góry nogami. Cóż, nieco mnie to zaniepokoiło. Czyżby autor nie potrafił opisać ich we właściwym tekście i dlatego postanowił to zrobić w innej części książki? Raczej starałam się nie dopuszczać do siebie takiej myśli, lecz dla upewnienia się przeczytałam kilka- kilkanaście pierwszych stron. I choć zapowiadało się całkiem ciekawie, to na razie na tym poprzestałam, wybierając inną, bardziej pasjonującą historię z empikowej półki. Jakiś czas temu (tzn. 5.12.2011r.) wybrałam się jednak do jednej z mniejszych bibliotek mojego miasta, licząc na znalezienie czegoś ciekawego do czytania. Wybrałam kilka pozycji i już miałam iść z powrotem do domu, kiedy za ustawionymi na półce książkami ujrzałam jedną ukrytą. Była stosunkowo nowa, jak na księgozbiór fantastyki w tej bibliotece, co od razu kazało mi po nią sięgnąć. W końcu nie na co dzień w tak maleńkiej bibliotece o przebranych zbiorach można spotkać jakąś nowość wydawniczą, po prostu książkę, która nie rozleciałaby się podczas czytania (no dobrze, dramatyzuję odrobinę). Zabrałam ją zatem do domu i zaczęłam czytać w pierwszej kolejności, uznając za lekką i odprężającą lekturę. Pierwszym co zwróciło moją uwagę, była dedykacja od autora, cytuję:
„Ta książka jest podarunkiem dla biblioteki publicznej i odwiedzających bibliotekę czytelników. Autor zachęca wszystkich, którzy znajdą czas na przeczytanie książki, żeby zostawili swój komentarz w Internecie[…]
Autor”
Te parę słów nakreślonych na wklejonej kartce zachęciło mnie do wysnucia kilku bardziej i mniej zabawnych podejrzeń, mianowicie:
a) To jest powieść debiutancka tego autora.
b) Zależy mu na konstruktywnej krytyce.
c) Nikt nie chciał kupić książki, dlatego została podarowana bibliotece.
Jak się później okazało, trzeci wniosek był dużo bardziej prawdopodobny od drugiego, chociaż na początku zbeształam się za podobnie trywialne myśli i czym prędzej je odrzuciłam. W czym bardzo pomógł mi fakt, że prolog był naprawdę zachęcający. Zapowiadał bardzo dobrą fantastykę i dawał sporą nadzieję na ciekawą lekturę. Płonną jak się okazało. Kolejne rozdziały coraz bardziej upewniały mnie w tym, że zrobiłam dobrze, nie kupując powieści. Książka wywołała we mnie wielce sprzeczne uczucia. Napisana została stylem niezwykle nierównym, co było bardzo odczuwalne. Mamy do czynienia głównie z dwiema perspektywami: Czarownicy oraz Rycerza. Przy czym warsztat pisarski autora jest zdecydowanie lepszy, kiedy historię opowiada nam Esme (czarownica). Gdyby książka składała się jedynie z takowych części, wówczas oceniłabym książkę na bardzo dobry, ale kiedy czytałam resztę ( w pierwszoosobowej narracji rycerza Michała) miałam chwilami ochotę wyrzucić książkę przez okno, biorąc pod uwagę fakt, że książki wręcz czczę.
No i kolejna wada: zasadniczy brak głębszego dna, sensu. Bo czy powieść rzeczywiście jest o, jak to ujął autor, przeznaczeniu? Cóż, raczej wątpię. Przeznaczenie… owszem gdzieś tam o nim wspomniano - raz, czy dwa. W zasadzie odnoszę wrażenie, że autor nie zaplanował fabuły, a zakończenie jest próbą rozwiązania problemu braku sensu - nieudaną. Autor musi jeszcze wiele się nauczyć.
Między innymi kreacji postaci, kreacji wątków… I wiele, wiele innych.

Na książkę natknęłam się prawie rok temu, jakiś czas po jej wydaniu. Okładka o bardzo zachęcającej grafice oraz intrygujący tytuł skłoniły mnie do dokładnego przyjrzenia się woluminowi. Na pierwszy ogień poszedł oczywiście opis z tyłu okładki. Dosyć niezwykły, rzekłabym. Zazwyczaj nie spotyka się tam króciutkich opisów postaci. Ba, co najwyżej wzmiankę o tym, że wszystko...