Zupełnie różna od części pierwszej („Lew Macedonii”),która była książką historyczną z elementami fantastyki. Kontynuacja to już regularna fantastyka, w jakiś odległy sposób kojarząca mi się z „Opowieściami z Narnii” w mrocznej wersji, trochę też klimatem przywodząca na myśl gry z serii „God of War”. W moim odczuciu powieść lepsza od poprzedniczki. Postacie nabrały wielowymiarowości i ludzkich słabości a dialogi napisane są lepiej niż w części pierwszej. Fabuła pędzi naprzód a czytelnik pozostaje w napięciu wywołanym niebezpieczeństwem nieustannie grożącym głównym bohaterom. Wszystko wydaje się przesiąknięte duchem fatalizmu. Znamy przecież losy Filipa, Aleksandra i Parmeniona, wiemy jak to wszystko musi się skończyć. W pewnym momencie sam Parmenion poznaje swą przyszłość a jednak zmierza do niej z determinacją straceńca. Uważam, że Gemmell bardzo zręcznie wplótł wątek fantastyczny w znaną nam historię. Wszystko ma tutaj swój sens a odległe w czasie i przestrzeni zdarzenia łączą się ze sobą nabierając niezauważalnego wcześniej znaczenia.
Naprawdę lubię poważne książki historyczne. Lubię jednak również grecką mitologię, lubię historie o alternatywnych światach, podróżach między wymiarami. Naczytałem się wcześniej "poważnych" książek o Aleksandrze. Miałem sporą frajdę widząc jak Gemmell wykorzystał różne wątki do zbudowania własnej, fantastycznej wersji opowieści o macedońskim władcy i tajemniczych siłach, które toczyły rozgrywkę o jego duszę. Ostatecznie wszystko jest kwestią indywidualnego podejścia. Jeśli "kupimy" sam pomysł pisarza to książka naprawdę może się spodobać. Jeśli ktoś stoi na stanowisku „nie czytam bo magia, fantastyczne krainy i stwory” itd. to może rzeczywiście lepiej żeby sobie odpuścił. Ja sam uważam, że czasem warto wyjść poza swoje czytelnicze schematy :)

Zupełnie różna od części pierwszej („Lew Macedonii”),która była książką historyczną z elementami fantastyki. Kontynuacja to już regularna fantastyka, w jakiś odległy sposób kojarząca mi się z „Opowieściami z Narnii” w mrocznej wersji, trochę też klimatem przywodząca na myśl gry z serii „God of War”. W moim odczuciu powieść lepsza od poprzedniczki. Postacie nabrały...

Druga część rozczarowała mnie.
Spodziewałem się więcej akcji z wieku dorosłego i sukcesów zarówno Filipa jak i Aleksandra. Trochę się zawiodłem. Dopiero sam koniec książki mnie usatysfakcjonował.
Spodziewałem się książki bardziej historyczno-przygodowej niż fantasy.
Plusy:
- przedstawienie postaci Filipa oraz jego młodego syna Aleksandra;
- stwory z mitologii greckiej, fauny, minotaury itp.;
- ciekawa podróż do królestwa zwanego Achają (ale zbyt długa);
- interesujące opisy życia i bezwzględnej walki o przeżycie w Grecji w IV w p.n.e;
- opisy bitew, ale liczyłem jednak na więcej.
Minusy:
- w tej części to już zdecydowanie za dużo fantasy, nie tego oczekiwałem;
- przeniesienie Aleksandra do innego wymiaru;
- liczyłem na pokazanie świata rzeczywistego tamtych czasów i podboje świata przez Aleksandra.
Ogółem książka taka sobie, bez rewelacji.

Druga część rozczarowała mnie.
Spodziewałem się więcej akcji z wieku dorosłego i sukcesów zarówno Filipa jak i Aleksandra. Trochę się zawiodłem. Dopiero sam koniec książki mnie usatysfakcjonował.
Spodziewałem się książki bardziej historyczno-przygodowej niż fantasy.
Plusy:
- przedstawienie postaci Filipa oraz jego młodego syna Aleksandra;
- stwory z mitologii greckiej,...

„Książę Mroku” to kontynuacja świetnej powieści autorstwa brytyjskiego pisarza Davida Gemmella zatytułowanej „Lew Macedonii”. Pierwszy tom wywarł na mnie pozytywne wrażenie jednak za nim usiadłem do napisania recenzji „Księcia” minęło sporo czasu. Dlaczego?

Dla tych, którzy może nie pamiętają warto przypomnieć, że głównym bohaterem „Lwa” był Parmenion- niesamowicie utalentowany wódz, który dorastał w Sparcie. Koleje losu sprawiły, że w pewnym momencie życia postanowił wesprzeć młodego i dobrze zapowiadającego się wodza Filipa zwanego przez potomnych Macedońskim. Pierwszy tom kończy się w momencie kiedy na świat przychodzi syn króla – Aleksander. Postać znana chyba każdemu. Drugi tom zapowiadał się więc fantastycznie. Nic nie wskazywało nadchodzącej katastrofy.

Postać młodego Aleksandra została przedstawiona przez Gemmella jako kogoś przeklętego. Dziecko swoje ciało musi dzielić ze złowrogim i pradawnym bóstwem. Książę jest samotny albowiem każdy jego dotyk sprawia ból a nawet czasami potrafi zabić.

„Książę Mroku” został zdominowany przez wątki fantastyczne do tego stopnia, że zupełnie nie pasuje do swojego poprzednika. Owszem we „Lwie Macedonii” również te elementy występowały ale stanowiły raczej tło i ciekawe uzupełnienie świata rzeczywistego. Wyobraźcie sobie jakie było moje zdziwienie kiedy młody Aleksander zostaje porwany do innego wymiaru przez tamtejszy odpowiednik Filipa Macedońskiego, który będzie chce złożyć chłopca w ofierze. Mało tego świat, do którego się przenosimy zapełniony jest wszelkimi stworzeniami znanymi z mitologii. Centaury, fauny i Minotaury to tylko kilka z nich. Jakby tego było mało na ratunek chłopcu wyrusza Parmenion. Wszystko to sprawia, że całość powieści wygląda jak dwa odrębne twory. Miałem wrażenie jakby autor miał za dużo pomysłów na akcję i postanowił ze wszystkich skorzystać. Nie był to dobry pomysł.


Sięgając po „Księcia Mroku” liczyłem, ze będzie mi dane wraz z Aleksandrem Wielkim uczestniczyć w podboju świata. Podróż do wspomnianego przed chwilą przeze mnie królestwa zwanego Achają zajmuje jednak dobre 2/3 książki. Całość dorosłego życia syna Filipa Macedonskiego to zaledwie parę stron i krótkie streszczenie tego, czego dokonał.

„Książę Mroku” to jedna z najdziwniejszych książek jakie kiedykolwiek czytałem. Przypomina mi bardzo grę na PC, która uzyskała już miano legendarnego crapa – Air Control (dla tych, którzy niewiedzą o co chodzi link do jednej z you-tubowych recenzji). Nie spodziewałem się, że kiedykolwiek napiszę te słowa o książce autorstwa Gemmella ale na tą chwilę jest to moje największe rozczarowanie jeśli chodzi o powieści, które w tym roku przeczytałem.

[recenzja pierwotnie ukazała się na moim blogu: http://zapomnianypokoj.blogspot.com/
serdecznie zapraszam ! :)]

„Książę Mroku” to kontynuacja świetnej powieści autorstwa brytyjskiego pisarza Davida Gemmella zatytułowanej „Lew Macedonii”. Pierwszy tom wywarł na mnie pozytywne wrażenie jednak za nim usiadłem do napisania recenzji „Księcia” minęło sporo czasu. Dlaczego?

Dla tych, którzy może nie pamiętają warto przypomnieć, że głównym bohaterem „Lwa” był Parmenion- niesamowicie...

Bardzo dobra książka, ale chyba głównie dla miłośników fantastyki. Już nie pamiętam ile razy ją czytałam.

Bardzo dobra książka, ale chyba głównie dla miłośników fantastyki. Już nie pamiętam ile razy ją czytałam.

Od książki nie mozna sie oderwac... Bardzo polecam

Od książki nie mozna sie oderwac... Bardzo polecam

bardzo polecam

bardzo polecam

Jak dla mnie trochę zagmatwana, jednak dla kogoś kto lubi wojny, potyczki i starcia na polu bitwy, myślę że całkiem ok.

Jak dla mnie trochę zagmatwana, jednak dla kogoś kto lubi wojny, potyczki i starcia na polu bitwy, myślę że całkiem ok.

Świetna. Taki mroczniejszy Gemmell. Tu jego bohaterowie odkrywają przed czytelnikiem całe zło ludzkiej natury. Miałem wrażenie czytając tą książkę, że autor jakby stracił na moment wiarę w człowieka, w szlachetność i dobro. Polecam.

Świetna. Taki mroczniejszy Gemmell. Tu jego bohaterowie odkrywają przed czytelnikiem całe zło ludzkiej natury. Miałem wrażenie czytając tą książkę, że autor jakby stracił na moment wiarę w człowieka, w szlachetność i dobro. Polecam.