Kilka bardzo dobrych opowiadań, niektóre bardziej idące w stronę szeroko rozumianej fantastyki niż fantastyki naukowej z racji tematu czyli podróży w czasie. Ten tom podobał mi się bardziej od poprzedniego, nie zestarzał się tak bardzo a obecność w nim Lema i Zajdla podnoszą ocenę każdej antologii co najmniej o dwie gwiazdki. Jest tu tez kilka błyskotliwych opowiadań autorów o których wcześniej nie słyszałem. Rozważania radzieckich futurologów które znajdują się na końcu książki można spokojnie pominąć.

Kilka bardzo dobrych opowiadań, niektóre bardziej idące w stronę szeroko rozumianej fantastyki niż fantastyki naukowej z racji tematu czyli podróży w czasie. Ten tom podobał mi się bardziej od poprzedniego, nie zestarzał się tak bardzo a obecność w nim Lema i Zajdla podnoszą ocenę każdej antologii co najmniej o dwie gwiazdki. Jest tu tez kilka błyskotliwych opowiadań...

Dla miłośników fantastyki - lektura obowiązkowa, ponieważ dobrze znać historię gatunku. Poza tym - niekoniecznie. Niektóre teksty są nudne, spora część, łącznie z działem "Fakty, hipotezy, zagadki" - nieaktualna. Nie należy jednak zapominać, że w 1971 roku było to świeże i interesujące.

Dla miłośników fantastyki - lektura obowiązkowa, ponieważ dobrze znać historię gatunku. Poza tym - niekoniecznie. Niektóre teksty są nudne, spora część, łącznie z działem "Fakty, hipotezy, zagadki" - nieaktualna. Nie należy jednak zapominać, że w 1971 roku było to świeże i interesujące.

Druga edycja Kroków w Nieznane (rok 1971) wedle ówczesnej konwencji miała jako temat wiodący podróz w czasie. Wydawcy uraczyli czytelnika seria opowiadań dotyczących szereg koncepcji podrózy w czasie oraz zwiazanych z tym paradoksow. W tym względzie najciekawszą koncepcje zaprezentował tu Alfred Bester w opowiadaniu „Ludzie, którzy zamordowali Mahometa”. Pomiędzy nimi dwa opowiadania polskim mistrzów Lema i Ziedla. Niestety żadne z nich nie wybiło sie poza przecietność. Pozostałe to dzieą pisarzy amerykańskich i rosyjskich (bądź radzieckich, wedłóg ówczesnej nomenklatury). Ponad przecietność wybijają sie dwa – najdluzsze w zbiorze „Petla czasu” Gleba Anfiłowa i najkrótsze „Gabinet luster” Frederica Brown. Pierwsze napisane z rozmachem i w sensacyjnym tempie (dodatkową atrakcją są „soscjalistyczne” smaczki). Gabinet luster poza intrygujacym pomyslem i niecodzienną narracją, daje nam otwarte zakończenie.

Aby należycie ocenić wartośc tomu, należało by sie się przenieść w czasie do roku 1971 i obejżeć ten zbiór oczami ówczesnego czytelnika.

Druga edycja Kroków w Nieznane (rok 1971) wedle ówczesnej konwencji miała jako temat wiodący podróz w czasie. Wydawcy uraczyli czytelnika seria opowiadań dotyczących szereg koncepcji podrózy w czasie oraz zwiazanych z tym paradoksow. W tym względzie najciekawszą koncepcje zaprezentował tu Alfred Bester w opowiadaniu „Ludzie, którzy zamordowali Mahometa”. Pomiędzy nimi dwa...

Zbiór niezły, ale w porównaniu z pierwszym tomem sporo słabszy. Być może to motyw przewodni, czyli podróże w czasie - temat mocno wyeksploatowany. Mimo kilku ciekawych pomysłów niektóre teksty zwyczajnie męczące.

Zbiór niezły, ale w porównaniu z pierwszym tomem sporo słabszy. Być może to motyw przewodni, czyli podróże w czasie - temat mocno wyeksploatowany. Mimo kilku ciekawych pomysłów niektóre teksty zwyczajnie męczące.

Znakomite, kanon !!

Znakomite, kanon !!

Niezłe opowiadania. Głównie traktujące różne warianty podróży w czasie.

Niezłe opowiadania. Głównie traktujące różne warianty podróży w czasie.