Świetnie napisana książka dla dzieci.

Świetnie napisana książka dla dzieci.

Pewien nosorożec ma "wielkie zmartwienie", bo nie umie fruwać i wokół tego problemu autor snuje swą opowiastkę, co do której mam jednak bardzo mieszane uczucia.

Stała się ona lekturą w klasach I - III szkoły podstawowej, dlatego w pełni zrozumiałym jest, iż w głowach uczniów utrwalone zostanie za jej przyczyną, że pechowiec "to taki, któremu się nic nie udaje" i, że "takiemu trudno pomóc", ale już niepojętym dla mnie jest wpajanie małym ludziom, dopiero poznającym życie, że za marzenia, choćby nawet okazały się być tymi najwyższych lotów, można dostać od losu "klapsa bardzo mocnego w pupę", co skutkować będzie noszeniem na niej kompresu.

Mówiąc krótko: dzieci zrozumieją, iż za marzenia trzeba płacić bardzo wysoką cenę, co okupione zostanie ich głęboką traumą! Jestem już dorosłą kobietą, ale pamiętam, jak rodzice zawsze mi powtarzali, że o marzenia warto walczyć do samego końca...

Więc jak to tak naprawdę jest z tymi marzeniami? Odpowiedzi na to pytanie winny poszukać nie tylko dzieci: Agnieszka, Tadzik i Justynka, pojawiające się na kartach tej historyjki, lecz nade wszystko powinniśmy starać się ją znaleźć my - dorośli, bo wtenczas może pokusilibyśmy się o głębszą refleksję, skutkującą nawet wycofaniem książeczki z kanonu szkolnych lektur.

Na plus poczytuję jedynie piękne ilustracje spod ręki Doroty Łoskot - Cichockiej, jednak w tym wypadku to marne pocieszenie...

Pewien nosorożec ma "wielkie zmartwienie", bo nie umie fruwać i wokół tego problemu autor snuje swą opowiastkę, co do której mam jednak bardzo mieszane uczucia.

Stała się ona lekturą w klasach I - III szkoły podstawowej, dlatego w pełni zrozumiałym jest, iż w głowach uczniów utrwalone zostanie za jej przyczyną, że pechowiec "to taki, któremu się nic nie udaje" i, że...

Szczerze, nie urzekła mnie ta historia, dzieci słuchały zaciekawione. Młodszemu bardziej niż treść podobały się obrazki i nie jest to książka po którą sięgnęłabym ponownie.

Szczerze, nie urzekła mnie ta historia, dzieci słuchały zaciekawione. Młodszemu bardziej niż treść podobały się obrazki i nie jest to książka po którą sięgnęłabym ponownie.

Zarówno ja jak i córka mamy bardzo mieszane uczucia odnośnie tej książki

Zarówno ja jak i córka mamy bardzo mieszane uczucia odnośnie tej książki

Nosorożec, który dostaje klapsy za to, że próbuje realizować swoje marzenia... Lektura w II klasie podstawówki. Masakra

Nosorożec, który dostaje klapsy za to, że próbuje realizować swoje marzenia... Lektura w II klasie podstawówki. Masakra

Książkę tę moja córka dostała na zakończenie roku szkolnego. Przeczytałyśmy ją razem. Dałyśmy jej pierwszeństwo, pomijając stojące w kolejce inne lektury. Po przeczytaniu, ja miałam bardzo mieszane uczucia, a córka w sumie też nie wiedziała co myśleć. Najpierw śmiała się z rozkapryszonego bohatera, dziwiła ją jego płaczliwość, ale na końcu, zrobiło się jej żal nosorożca.

Dzieci, które są docelowym odbiorcą książeczki, mimo wszystko kibicują temu biednemu nosorożcowi i chcą żeby to jego wielkie marzenie się spełniło, a tu… klops. Kołakowski umiejętnie ściąga nosorożca na ziemię. Pardon. Do wody. A ci rybacy, krzyczący: „dość już tego”.🙄 Tak jakby ten biedak robił coś złego. On tylko chciał zrealizować swoje marzenie.

Mnie ta opowieść nauczyła tego, że marzenia to są po prostu kaprysy, niewarte realizacji. W dodatku nikt i nic nie pomoże ich spełnić. Mało tego, na końcu czeka kara.

Miało być żartobliwie, ale wyszło prześmiewczo. Sporo w tej historyjce złośliwej ironii.

Książkę tę moja córka dostała na zakończenie roku szkolnego. Przeczytałyśmy ją razem. Dałyśmy jej pierwszeństwo, pomijając stojące w kolejce inne lektury. Po przeczytaniu, ja miałam bardzo mieszane uczucia, a córka w sumie też nie wiedziała co myśleć. Najpierw śmiała się z rozkapryszonego bohatera, dziwiła ją jego płaczliwość, ale na końcu, zrobiło się jej żal nosorożca....

Śmieszna.to fajna lektura!

Śmieszna.to fajna lektura!

Przeczytałam książkę z racji tego, że będzie to lektura w drugiej klasie mojego dziecka. Sam autor też mnie zaintrygował, bo znam z prac ze studiów. Niestety, jestem rozczarowana. Książka zupełnie nie na czasie. Nie ma w niej niczego, o czym chciałabym porozmawiać z dziećmi - a zakończenie, gdzie nosorożec dostaje klapsy, to już zupełnie dramat. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że to książka z lat 60. Ale tym bardziej nie widzę sensu we wpisywaniu jej na listę lektur.

Przeczytałam książkę z racji tego, że będzie to lektura w drugiej klasie mojego dziecka. Sam autor też mnie zaintrygował, bo znam z prac ze studiów. Niestety, jestem rozczarowana. Książka zupełnie nie na czasie. Nie ma w niej niczego, o czym chciałabym porozmawiać z dziećmi - a zakończenie, gdzie nosorożec dostaje klapsy, to już zupełnie dramat. Oczywiście, zdaję sobie...

Ta książka opowiada o nosorożcu, któremu jak się coś nie udaje to ryczy
i go wspiera wróbel który ma dość słabe pomysły, i ten mówi do niego maleńki. Bardzo piękne są obrazki. Ewa, 9 lat.

Ta książka opowiada o nosorożcu, któremu jak się coś nie udaje to ryczy
i go wspiera wróbel który ma dość słabe pomysły, i ten mówi do niego maleńki. Bardzo piękne są obrazki. Ewa, 9 lat.

Chyba po znajomości dostała się na listę lektur. Próbują zwalić winę za nie wydanie na "czujna cenzura naszej PRL-owskiej ojczyzny". A tymczasem chyba ktoś rozsądny uznał, że ta książka jest żenująca i dlatego nie była wydana w latach PRLu.

Chyba po znajomości dostała się na listę lektur. Próbują zwalić winę za nie wydanie na "czujna cenzura naszej PRL-owskiej ojczyzny". A tymczasem chyba ktoś rozsądny uznał, że ta książka jest żenująca i dlatego nie była wydana w latach PRLu.