Autor, znany głównie z powieści kryminalnych, wyczulony był także na psychologiczne aspekty działania jednostek, dlatego jego najambitniejsze dzieła porównywane były do utworów Camusa i zaliczane do literatury egzystencjalnej. W Liście do mojej matki Simenon żegna się ze zmarłą rodzicielką i w luźno skomponowanych obrazkach, wspomnieniach, uwagach, komentarzach, a także ostrych oskarżeniach kreśli obraz matki jako gdzieś tam logicznej, ale jednocześnie tajemniczej postaci, bliskiej, a jednocześnie niezwykle dalekiej. Forma epistolarna dodaje wymownego wyrazu, gdyż autor jako ten, który za życia matki zbyt wiele z nią nie rozmawiał decyduje się na zwrot bezpośredni, ale taki, który siłą rzeczy pozostanie bez odpowiedzi. Tekst jest wypełniony opisami różnych sytuacji z życia rodziny Simenonów, ale autor wiele uwagi poświęca także pustym miejscom w czasoprzestrzeni, takim swoistym lukom, których po śmierci matki nie można już wypełnić, bo nie można już o nic dopytać i trzeba snuć tylko domysły i zdać się na intuicję lub zaakceptować niewiedzę. Z doświadczenia wiem, że taka niemożność zapytania potrafi być bolesna i przygnębiająca, także pytajmy i rozmawiajmy z tymi, których mamy wokół.

Autor, znany głównie z powieści kryminalnych, wyczulony był także na psychologiczne aspekty działania jednostek, dlatego jego najambitniejsze dzieła porównywane były do utworów Camusa i zaliczane do literatury egzystencjalnej. W Liście do mojej matki Simenon żegna się ze zmarłą rodzicielką i w luźno skomponowanych obrazkach, wspomnieniach, uwagach, komentarzach, a także...