Monachomachia to ostra satyra środowiska zakonnego. Czyta się sprawnie i nie sposób odebrać Krasickiemu współczesności dzieła.

Antymonachomachia z kolei ma być przeciwieństwem poprzedniczki, ale tylko na pozór. :)

Monachomachia to ostra satyra środowiska zakonnego. Czyta się sprawnie i nie sposób odebrać Krasickiemu współczesności dzieła.

Antymonachomachia z kolei ma być przeciwieństwem poprzedniczki, ale tylko na pozór. :)

W wielu miejscach autor trafił celnie, a nawet w punkt.

W wielu miejscach autor trafił celnie, a nawet w punkt.

Dwa krótkie, lecz wiele mówiące utworki. Identycznie zbudowane: każdy składa się z sześciu pieśni, te z kolei złożone są z oktostychów o układzie rymów abababcc. Piękne przykłady poematów heroikomicznych, czyli z patosem, z odwoływaniem się do wyższych instancji z prośbą o natchnienie, ale o bzdurkach.

W "Monachomachii" Książę Biskup Warmiński raczy nabijać się z mnichów. Szczególnie mocno oberwało się zakonom żebraczym — że obżarstwo, pijaństwo, lenistwo, głupota... Cóż, pewnie niejeden współczesny uzna, że przez ostatnie dwa wieki sytuacja zmieniła się o tyle, że mnichów rzadko się spotyka. Za to ośmieszane wady często da się przypisać księżom.

"Antymonachomachia", jak sama nazwa wskazuje, stanowi zaprzeczenie pierwszego poematu (który zresztą został wydrukowany bez zgody Krasickiego). Ot, jak to często bywało, po opublikowaniu krytyki podniósł się szum, że trzeba ukarać twórcę za niewczesne żarty.

Nieco więcej tutaj: http://finklaczyta.blogspot.com/2017/07/monachomachia-satyra-i-odszczekiwanie.html

Dwa krótkie, lecz wiele mówiące utworki. Identycznie zbudowane: każdy składa się z sześciu pieśni, te z kolei złożone są z oktostychów o układzie rymów abababcc. Piękne przykłady poematów heroikomicznych, czyli z patosem, z odwoływaniem się do wyższych instancji z prośbą o natchnienie, ale o bzdurkach.

W "Monachomachii" Książę Biskup Warmiński raczy nabijać się z mnichów....

Przekomiczne i prze-genialne :) Krasicki wzbił się na wyżyny swojego kunsztu "Monachomachią i Antymonachomachią". Potrafił pokazać wady swoich kolegów po fachu w sposób wesoły, ale też uszczypliwy. Choć druga odsłona poematu wychwala mnichów pod niebiosa, to jednak nie sposób traktować jej poważnie po przeczytaniu tej pierwszej.

"Jeżeli potwarz, sama pełznąć zwykła;
Jeżeli prawda, poprawcie się! (...)"

Przekomiczne i prze-genialne :) Krasicki wzbił się na wyżyny swojego kunsztu "Monachomachią i Antymonachomachią". Potrafił pokazać wady swoich kolegów po fachu w sposób wesoły, ale też uszczypliwy. Choć druga odsłona poematu wychwala mnichów pod niebiosa, to jednak nie sposób traktować jej poważnie po przeczytaniu tej pierwszej.

"Jeżeli potwarz, sama pełznąć...

Dzieła Krasickiego nie podlegają jak widać zupełnie prawu starzenia się.

Dzieła Krasickiego nie podlegają jak widać zupełnie prawu starzenia się.

Zaśmiewam się do łez, gdy czytam dzieła mistrza Krasickiego. Bez obłudy wypunktował słabości swego stanu, mógłby w tym stanowić wzór dla niejednego duchownego... Swoją drogą - nie on wybrał swój stan, ale - trzeba przyznać - potrafił świetnie się w tej roli odnaleźć i czerpać pełnymi garściami profity wynikające ze znajomości z głowami państw...

Zaśmiewam się do łez, gdy czytam dzieła mistrza Krasickiego. Bez obłudy wypunktował słabości swego stanu, mógłby w tym stanowić wzór dla niejednego duchownego... Swoją drogą - nie on wybrał swój stan, ale - trzeba przyznać - potrafił świetnie się w tej roli odnaleźć i czerpać pełnymi garściami profity wynikające ze znajomości z głowami państw...

dość ciekawie się to czytało, choć wierszowane poematy ciężko mi się czyta, ale geneza powstania antymonachomachii- Krasicki przestraszył się reakcji społeczeństwa na monachomachię, to dla mnie dość zabawna historia poboczna.

dość ciekawie się to czytało, choć wierszowane poematy ciężko mi się czyta, ale geneza powstania antymonachomachii- Krasicki przestraszył się reakcji społeczeństwa na monachomachię, to dla mnie dość zabawna historia poboczna.