To moja pierwsza przeczytana biografia Jima Morrisona, więc tylko ze strzępków informacji przeczytanych w internecie układałam sobie obraz zbuntowanego, ale utalentowanego muzyka. Dopiero po tej lekturze uzupełniłam moje wyobrażenie o nim: Morrison był nie tylko zdolnym i wrażliwym poetą, ale także przegranym alkoholikiem i narkomanem, który zrażał do siebie ludzi w swoim najbliższym (chociaż - i nie tylko najbliższym) otoczeniu.

Biografia napisana jest przyjemnym językiem. Pełno w niej strzępek wywiadów, fragmentów tekstów i dzienników Morrisona. Autor, co na początku mnie dość mocno drażniło, traktuje Jima z pobłażaniem i nie ocenia jego żałosnych, alkoholowych wybryków. Ma jednak świadomość, iż postawa muzyka była naganna, jednak nie ocenia go i nie wciela się w rolę moralizatora. Stoi i z boku i relacjonuje wydarzenia z życia Doorsów; dopiero pod koniec książki odniosłam wrażenie, że współczuje uzależnionemu Jimowi, który w dość tragiczny sposób zakańcza swój żywot...

Myślę, że to dobra biografia, jeśli trafia do osoby, która z The Doors i Morrisonem nie miała za wiele do czynienia (tak, jak w moim przypadku). Dzięki raczej neutralnej postawie autora, czytelnik sam może wyrobić sobie zdanie. Plus za brak teorii spiskowych oraz kosmicznych hipotez na temat śmierci Jima.

To moja pierwsza przeczytana biografia Jima Morrisona, więc tylko ze strzępków informacji przeczytanych w internecie układałam sobie obraz zbuntowanego, ale utalentowanego muzyka. Dopiero po tej lekturze uzupełniłam moje wyobrażenie o nim: Morrison był nie tylko zdolnym i wrażliwym poetą, ale także przegranym alkoholikiem i narkomanem, który zrażał do siebie ludzi w swoim...