Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To najlepsza książka, jaką przeczytałam w ciągu ostatniego roku.

Autor opowiedział historię dorastania poprzez opowieść o swojej rodzinie (nie tylko rodziców, ale też dziadków i pradziadków). Zastosował ciekawą metodę narracji - pewne motywy były wspominane w ciągu całej książki poczynając od jednego zdania, a kończąc na dokładnym opisie wydarzeń. Części te przeplatane były z historiami z różnych linii czasowych. Często powtarzał prawie całe zdania, a wręcz akapity, co powodowało, że cała narracja nabrała charakteru opowieści ustnej.

Mogłabym się przyczepić do megalomanii Amosa Oza, ale nie mogę. Jego wspaniały, wysmakowany, ale nie napuszony język i wnikliwa obserwacja siebie i otoczenia sprawiły, że przyjęłam całość z otwartymi ramionami. Chociażby dlatego, że dużo tam (auto)ironii, dystansu, ale też wyrozumiałości w stosunku do najbliższych. Relacja z matką była opisana tak wnikliwie, ale też na tyle szczerze, że czułam jego cierpienie i poczucie zdrady, jakie odczuwał Amos, nawet już jako dorosły człowiek, gdy mówił o jej samobójczej śmierci. Opowiadał też o wszystkich zwichrowanych postaciach, które nie do końca czują się dobrze z tym, gdzie są. Obojętnie, czy to właśnie jego matka, czy ktoś, kto przeżył Zagładę lub przodownik z kibucu.

Bardzo ważną warstwą w tej książce jest też tło historyczne tworzącego się Państwa Izrael. W kontekście aktualnych wydarzeń pomaga zrozumieć pewne mechanizmy, jakimi kierują się współcześni politycy.

To najlepsza książka, jaką przeczytałam w ciągu ostatniego roku.

Autor opowiedział historię dorastania poprzez opowieść o swojej rodzinie (nie tylko rodziców, ale też dziadków i pradziadków). Zastosował ciekawą metodę narracji - pewne motywy były wspominane w ciągu całej książki poczynając od jednego zdania, a kończąc na dokładnym opisie wydarzeń. Części te przeplatane...

Porzucona po 60 stronach. Dawno nie czytałam tak uproszczonej historii. Postaci płaskie, zachowania typowe. Dość kiepski warsztat literacki, a pomysł dobry. Szkoda.

Porzucona po 60 stronach. Dawno nie czytałam tak uproszczonej historii. Postaci płaskie, zachowania typowe. Dość kiepski warsztat literacki, a pomysł dobry. Szkoda.

Perełka literatury pełna przepięknych opisów nieprzystępnego oceanu, wyrażających zachwyt, ale też respekt. Zafascynowało mnie, jak w krótkiej formie można opowiedzieć dzieje całego rodu od końca XIX wieku. Bohaterowie są do bólu ludzcy, nieidealny, ale autor znajduje dla nich ciepło i wyrozumiałość. Na pewno do tego zbioru opowiadań wrócę.

Perełka literatury pełna przepięknych opisów nieprzystępnego oceanu, wyrażających zachwyt, ale też respekt. Zafascynowało mnie, jak w krótkiej formie można opowiedzieć dzieje całego rodu od końca XIX wieku. Bohaterowie są do bólu ludzcy, nieidealny, ale autor znajduje dla nich ciepło i wyrozumiałość. Na pewno do tego zbioru opowiadań wrócę.