"Czy to coś dobrego, czy też nie do zniesienia, że nie możemy spojrzeć w przyszłość i dowiedzieć się, co nam się przydarzy?"

Ta powieść zdecydowanie odstaje od pozostałej twórczości Karen Blixen, i dla każdego jej wielbiciela może być pewnym rozczarowaniem. Tak było też ze mną - wiele lat temu, kiedy zaczytywałam się w książkach Blixen, a także jej listach i biografiach, "Niewinne mścicielki" były dla mnie przykrym zaskoczeniem. Nie pasowała mi ta historia do stylu Blixen.

Teraz, po latach, odebrałam ją zupełnie inaczej, może dlatego, że miałam zupełnie inne oczekiwania. Oczarowała mnie ta opowieść o dwóch niewinnych i naiwnych panienkach z pierwszej połowy XIX wieku, doceniłam tę historię, jej urok i niepokojący klimat.

Lucan i Zosine nagle zostają zupełnie same, zdane wyłącznie na siebie. Kiedy dostają się pod opiekę pewnego pastora i jego żony, uważają, że miały niezwykłe szczęście... Z czasem jednak okazuje się, że ich opiekunowie mają swoje tajemnice, a ich odkrycie może skończyć się dla dziewcząt tragicznie...

"My już nie żyjemy. Odeszłyśmy, już nie istniejemy."

W tej powieści jest wszystko to, co teraz tak bardzo lubię - poczucie zagrożenia, znakomicie oddany staroświecki klimat, napięcie i niepokój, miłość i przyjaźń. Podobało mi się bardzo i cieszę się, że przełamałam moje wcześniejsze rozczarowanie.

"Czy to coś dobrego, czy też nie do zniesienia, że nie możemy spojrzeć w przyszłość i dowiedzieć się, co nam się przydarzy?"

Ta powieść zdecydowanie odstaje od pozostałej twórczości Karen Blixen, i dla każdego jej wielbiciela może być pewnym rozczarowaniem. Tak było też ze mną - wiele lat temu, kiedy zaczytywałam się w książkach Blixen, a także jej listach i biografiach,...