Są książki, których treść wylatuje z pamięci tak szybko, jakby mózg chciał pozbyć się niepotrzebnych informacji, nic nie wnoszących do życia człowieka. Ale są treści, które nie tylko osiadają trwale w szarych komórkach, lecz dosłownie zapisują się w ciele, zmieniając jego strukturę, ucząc wrażliwości i patrzenia na rzeczywistość z perspektywy tak odmiennej od tej, jaką przekazali nam rodzice lub wychowawcy. Taką właśnie siłę ma książka "Zimowe dzieci". Przeczytałam ją bardzo dawno temu, a mimo to, gdy zastanowię się mocniej, umiem opisać wiele z opisanych tam scen, jak chociażby tę o dziecku, które zaczęło krzyczeć jeszcze przed opuszczeniem ciała swojej matki, czy o małżeństwie w podeszłym wieku, które w napięciu oczekuje swojego pierwszego potomka... Nade wszystko jednak pamiętam towarzyszące mi przy czytaniu emocje, emocje nastolatki, której tak potrzebne są słowa o takim życiu, jakie jest naprawdę.
Szukałam później tego tytułu wielokrotnie w różnych bibliotekach, ale bezskutecznie. Wielka szkoda, że jest u nas tak mało znany.

Są książki, których treść wylatuje z pamięci tak szybko, jakby mózg chciał pozbyć się niepotrzebnych informacji, nic nie wnoszących do życia człowieka. Ale są treści, które nie tylko osiadają trwale w szarych komórkach, lecz dosłownie zapisują się w ciele, zmieniając jego strukturę, ucząc wrażliwości i patrzenia na rzeczywistość z perspektywy tak odmiennej od tej, jaką...