Dziko się umęczyłam przy lekturze.
Kompletnie nie rozumiem, co autorka chciała przekazać.
Wyjątkowo smutna galeria kobiet.
Dołująca całość.
Na razie - po 2 książkach - Atwood mnie nie zachwyciła.

Dziko się umęczyłam przy lekturze.
Kompletnie nie rozumiem, co autorka chciała przekazać.
Wyjątkowo smutna galeria kobiet.
Dołująca całość.
Na razie - po 2 książkach - Atwood mnie nie zachwyciła.

książka kompletnie do mnie nie przemówiła. składa się z kilku historyjek napisanych dość zawile. autorka doszukuje się czegoś wyjątkowego w sytuacjach i wydarzeniach pospolitych. jakby szukała na siłę drugiego dna.
po przeczytaniu tejże książki mam poczucie zmarnowanego czasu, ponieważ nie wyniosłam z niej żadnych pouczeń, rad, nowego słownictwa, ciekawych cytatów czy choćby jakiejś puenty z którejkolwiek opowiastki. nie wciągnęła mnie, a nawet trochę zniechęciła do innych pozycji autorki. szkoda.

książka kompletnie do mnie nie przemówiła. składa się z kilku historyjek napisanych dość zawile. autorka doszukuje się czegoś wyjątkowego w sytuacjach i wydarzeniach pospolitych. jakby szukała na siłę drugiego dna.
po przeczytaniu tejże książki mam poczucie zmarnowanego czasu, ponieważ nie wyniosłam z niej żadnych pouczeń, rad, nowego słownictwa, ciekawych cytatów czy...

Książkę znalazłam wraz z dziadkiem na... Śmietniku. Wydawało mi się to o tyle nieprawdopodobne i irracjonalne, że postanowiłam ją zabrać ze sobą. Liczyłam na coś innego w podarku od losu, jakąś zmieniającą życie puentę, a dostałam kilka historyjek zapychających czas. Doceniam wszelkie opowiadania, ale te akurat do mnie nie dotarły.

Książkę znalazłam wraz z dziadkiem na... Śmietniku. Wydawało mi się to o tyle nieprawdopodobne i irracjonalne, że postanowiłam ją zabrać ze sobą. Liczyłam na coś innego w podarku od losu, jakąś zmieniającą życie puentę, a dostałam kilka historyjek zapychających czas. Doceniam wszelkie opowiadania, ale te akurat do mnie nie dotarły.

Uwielbiam opowiadania Atwood, ale tymi jestem bardzo rozczarowana. Jakby nie ta sama osoba je pisała. Gdzie ironia, gdzie zaskakujące metafory życia codziennego i wewnętrznego? Gdzie barwny (!!!) smutek kobiecego losu?! Raczej nie w tych szarawych, średnio autentycznych bohaterkach. Polskie wydanie to też, moim zdaniem, jakaś pomyłka - od byle jakiej, różowej okładki po nieakuratne tłumaczenie tytułu, który jest w tym wypadku ważny. Ważny, bo w oryginale nawiązuje do siły opisanych kobiet, siły, która wbrew pozorom zawarła się w porażkach. "Dzikość życia" to były dla mnie monotonne, dusznawe opowiadanka, których treść pozafabularna mogłaby się spokojnie zmieścić w jednym dłuższym, ale za to dobrym. Czego nie umiem przyznać tym. Cztery gwiazdki, a nie trzy, tylko przez moje (mimo tego rozczarowania żywe) uwielbienie dla Atwood.

Uwielbiam opowiadania Atwood, ale tymi jestem bardzo rozczarowana. Jakby nie ta sama osoba je pisała. Gdzie ironia, gdzie zaskakujące metafory życia codziennego i wewnętrznego? Gdzie barwny (!!!) smutek kobiecego losu?! Raczej nie w tych szarawych, średnio autentycznych bohaterkach. Polskie wydanie to też, moim zdaniem, jakaś pomyłka - od byle jakiej, różowej okładki po...

Jest to kolejna książka, którą przeczytałam w wieku 16 lat i ocena jest zgodna z moją oceną książki w tamtym czasie. Czy byłaby taka sama teraz? Trudno powiedzieć. Musiałabym ją jeszcze raz przeczytać :)

Jest to kolejna książka, którą przeczytałam w wieku 16 lat i ocena jest zgodna z moją oceną książki w tamtym czasie. Czy byłaby taka sama teraz? Trudno powiedzieć. Musiałabym ją jeszcze raz przeczytać :)

Półwiecze w Kanadzie... Głównie z punktu widzenia kobiet, które szukały swojego miejsca z bardzo różnym skutkiem. Atwood tka precyzyjne, zabarwione smutkiem i melancholią, historie aż zbyt realnego życia...

Półwiecze w Kanadzie... Głównie z punktu widzenia kobiet, które szukały swojego miejsca z bardzo różnym skutkiem. Atwood tka precyzyjne, zabarwione smutkiem i melancholią, historie aż zbyt realnego życia...