Przeczytałam w życiu ponad tysiąc książek. Niewiele z nich wpłynęło na mnie tak mocno jak ta. Ja palcach jednej ręki mogłabym policzyć książki, przy których płakałam, ta zalicza się do nich.
Mówi ona o miłości która otoczona melancholią obrosła w ciernie i ukryła się głęboko w piersi naszego bohatera. Miłości, która powoli zapiera dech w piersiach, aż do momentu, kiedy nie ma czym oddychać.
Według mnie jest ona piękna i stała się dla mnie bardzo ważna.

Jednej z cytatów, które zostały mi w pamięci (Czemu? Nie wiem):

„(...) i kiedy tak spoglądała się na mnie spod zaczesanych do tyłu włosów (wiedziałem, że pachną lawendą),z całym powabem kobiety po trzydziestce, bez niepokojów młodości, bez zmieszania i nerwowego strzelania oczami, z pasją, z dłonią na balustradzie... Alice, widziałem gwiazdy w twoich włosach.”

Przeczytałam w życiu ponad tysiąc książek. Niewiele z nich wpłynęło na mnie tak mocno jak ta. Ja palcach jednej ręki mogłabym policzyć książki, przy których płakałam, ta zalicza się do nich.
Mówi ona o miłości która otoczona melancholią obrosła w ciernie i ukryła się głęboko w piersi naszego bohatera. Miłości, która powoli zapiera dech w piersiach, aż do momentu, kiedy nie...

Kilka dni temu obejrzałam po raz kolejny film pt. Ciekawy przypadek Benjamina Buttona" z rewelacyjnymi kreacjami aktorskimi Brada Pitta i Cate Blanchett, który skojarzył mi się z czytaną wtedy jeszcze książką "Wyznania Maksa Tivolego". Oczywiście sprawdziłam, film jest adaptacją opowiadania F. Scotta Fitzgeralda pod tym samym tytułem, aczkolwiek dla mnie jest tu wiele cech wspólnych.

Nieszczęśliwa i niespełniona miłość, brak akceptacji i zrozumienia dla odmienności, strach przed prawdą, walka o siebie.

Rodzimy się i każdego dnia umieramy, niestety taka jest kolej rzeczy. Staramy się o tym nie myśleć, czy nie brać pod uwagę tej oczywistej prawdy życiowej, bo po co się dodatkowo obciążać smutnymi myślami o przemijaniu. To dobrze, że rządzi nami optymizm, chęć życia, spełnienia swoich marzeń, korzystania z tego co przyniesie nam los. Jeżeli chcemy, to staramy się wpłynąć na to co nas spotyka, choć czasami nie jest to takie proste.

Jestem 45-letnią kobietą i widzę jak przemija czas i co robi ze mną, czy z osobami starszymi. Ja osobiście nie mam z tym żadnego problemu, że pojawiają się siwe włosy, jakieś zmarszczki, skóra tam czy siam już nie jest taka gładka. Mam świadomość przemijania i starzeję się z godnością (choć za starą jeszcze się nie uważam:)),bo jestem przekonana, że akceptacja siebie (w moim przypadku wyniesiona z rodzinnego domu) i tego co dzieje się z moim ciałem jest naturalnym procesem, z którym nie ma potrzeby walczyć, bo i tak jest to nieuniknione. Żal mi osób, które nie potrafią sobie z tym faktem poradzić i na siłę się w taki czy inny sposób odmładzają, ale to już nie mój problem.

Czy chciałabym cofnąć czas? Czy życzyłabym sobie mieć rozum 40-latki w wieku 20-paru lat? Nie wiem, czasami nachodzą mnie takie myśli, że zrobiłabym coś inaczej mając dzisiejszą wiedzę, ale tego tak naprawdę nie wiem, jakbym postąpiła, mogę tylko gdybać.

Nabieranie doświadczenia, życiowej mądrości i popełnianie mniejszych bądź większych uchybień jest całkowicie normalne, jak powiedział Seneka Starszy Errare humanum est (Błądzić jest rzeczą ludzką) i tego się trzymajmy!!!

Uczmy się na własnych potknięciach i nie powtarzajmy ich w nieskończoność, bo i tak czasem bywa:))) Ale od tego mamy dobrych ludzi wokół siebie, żeby nam wybaczali i wspierali nas w trudnych momentach!!!

Trudno przychodzi nam akceptowanie inności, czegoś czego nie znamy. Ktokolwiek nie próbowałby nas przekonywać, jakiekolwiek argumenty nie byłyby przytaczane, czasem po prostu, tak zwyczajnie po ludzku jest nam trudno przyjąć, zrozumieć. To przynajmniej próbujmy, nie zamykajmy się i nie krytykujmy czegoś, o czym nie mamy zielonego pojęcia, bo możemy wyrządzić swoim osądem wielką krzywdę, czasem zupełnie nieświadomie, ale jednak.

I jeszcze taki cytacik dla panów:
"Wiemy, ze czasem trudno podtrzymać miłość kobiety. Trzeba stworzyć jej życie, którego nie będzie mogła opuścić. Zbyt dobre, by je porzucić."

Te luźne dygresje pokrywają się z treścią książki Andrew Seana Greera lub nie, jak kto woli, ale każdy ma prawo do swojej interpretacji, a ja akurat tak widzę przekaz autora.

Bądź sobą, kochaj siebie i innych, nie bądź mściwy i zawistny, a szczęście i dobro na pewno cię nie ominie.

Polecam lekturę, bo warto przekonać się, jak to jest być odmieńcem.

Kilka dni temu obejrzałam po raz kolejny film pt. Ciekawy przypadek Benjamina Buttona" z rewelacyjnymi kreacjami aktorskimi Brada Pitta i Cate Blanchett, który skojarzył mi się z czytaną wtedy jeszcze książką "Wyznania Maksa Tivolego". Oczywiście sprawdziłam, film jest adaptacją opowiadania F. Scotta Fitzgeralda pod tym samym tytułem, aczkolwiek dla mnie jest tu wiele cech...

Podobała mi się! Świetny pomysł i dobre wykonanie. Wciąga i zaskakuje. Przejmująca historia wiecznej miłości, momentami zabawna.

"Każdy z nas jest miłością czyjegoś życia"

"Każdy z nas nienawidzi tego czym się staje"

"Podobnie jak pnąca roślina, żądza musi dokąś prowadzić lub szczeznąć"

"Przy podmuchu wiatru, długi kosmyk wystający spod jej czapki wylądował na mojej dolnej wardze; wyobraziłem sobie, że to żyłka wędki, i nieomal poczułem w ustach smak kwi wokół wbijającego się haczyka"

"Musimy być delikatni wobec zmarłych, ponieważ nie mogą oni nic rzec na swoją obronę"

"Bycie kochanym to coś zupełnie innego niż miłość. Ta sama gorączka, ale dobiegająca z sąsiedniego pokoju. Ten sam dźwięk, ale dolatujący z wysokiego okna, a nie z własnego serca"

"Ciało, ten blady pająk, potrafi sparaliżować umysł; potem zawija go w jedwabną nić i wiesza gdzieś w kącie, by swobodnie zając się własnymi sprawami"

"Być może jest tak, że odrobina kłamstwa jest niezbędnym warunkiem miłości"

"- Zimne - mówisz, oddając mi szklankę. Otwieram sobie pierś i umieszczam lodowate szkło w miejscu serca"

Podobała mi się! Świetny pomysł i dobre wykonanie. Wciąga i zaskakuje. Przejmująca historia wiecznej miłości, momentami zabawna.

"Każdy z nas jest miłością czyjegoś życia"

"Każdy z nas nienawidzi tego czym się staje"

"Podobnie jak pnąca roślina, żądza musi dokąś prowadzić lub szczeznąć"

"Przy podmuchu wiatru, długi kosmyk wystający spod jej czapki wylądował na mojej...

niby znany motyw czlowieka żyjącego od starości do młodości, ale czyta się dobrze, są pięknę momenty/sceny

niby znany motyw czlowieka żyjącego od starości do młodości, ale czyta się dobrze, są pięknę momenty/sceny

Historia miłości pięknie opowiedziana, cudowne życie toczące się wspak, a jednak mające w sobie coś z tragizmu. Takie książki na pewno zapamiętuje się na długo.

Historia miłości pięknie opowiedziana, cudowne życie toczące się wspak, a jednak mające w sobie coś z tragizmu. Takie książki na pewno zapamiętuje się na długo.

Bardzo wciągająca, ciekawa fabuła. Maks - młodzieniec w ciele staruszka, czy starzec w ciele noworodka...Film z Bradem Pittem nie do końca oddaje istotę rzeczy...

Bardzo wciągająca, ciekawa fabuła. Maks - młodzieniec w ciele staruszka, czy starzec w ciele noworodka...Film z Bradem Pittem nie do końca oddaje istotę rzeczy...

ksiazke przeczytalam jedym tchem czekajac na samolot :)
troszke sie obawaialam,ze bedzie to powtorka filmu, ale okazalo sie, ze tylko sam trzon-pomysl jest taki sam, ale oba dziala bardzo sie od siebie bardzo roznia.
polecam bardzo serdecznie, nie tylko do czytania na lotnisku ;)

ksiazke przeczytalam jedym tchem czekajac na samolot :)
troszke sie obawaialam,ze bedzie to powtorka filmu, ale okazalo sie, ze tylko sam trzon-pomysl jest taki sam, ale oba dziala bardzo sie od siebie bardzo roznia.
polecam bardzo serdecznie, nie tylko do czytania na lotnisku ;)

Niesamowita książka. Nie wiedziałam, że tak mi się spodoba. Czytałam ją już spory czas temu - z 4 lata i (prawie jak zawsze) muszę stwierdzić, że film to nie to samo!

Niesamowita książka. Nie wiedziałam, że tak mi się spodoba. Czytałam ją już spory czas temu - z 4 lata i (prawie jak zawsze) muszę stwierdzić, że film to nie to samo!

Piękna opowieść o miłości. I smutna. Jedna z moich ukochanych książek.

Piękna opowieść o miłości. I smutna. Jedna z moich ukochanych książek.

Czy wyobrażacie sobie, że można zacząć życie od końca? Albo jak to jest znać datę swojej śmierci? Maks Tivoli ją znał i był fenomenem medycznym, który stał się jego przekleństwem.

San Francisco, rok 1871, wtedy przeszedł na świat chłopiec - Maks. Nie wyglądał i nie pachniał jednak jak zwykłe niemowlę, był cały pomarszczy. Jego ciało dojrzewało w odwrotnym kierunku - stawało się coraz młodsze. Ale we wnętrzu był coraz starszy - w każdej jego cząstce umysłu i duszy, na zewnątrz - młodszy.

Dzięki tej drwinie natury Maks mógł kochać Alice-swoją miłość życia - trzy razy, za każdym razem w inny sposób, zawsze z tą samą mocą. Zakochał się w niej, gdy była nastolatką, a on chłopcem uwięzionym w ciele starego człowieka. Po raz drugi, gdy oboje spotkali się w średnim wieku, lecz ona go wtedy nie rozpoznała. A on, z pomocą przyjaciela, tkwił w tej mistyfikacji. Tak jakby dostał drugi raz tę samą szansę. Po raz trzeci, gdy ona jest już mocno posiwiała, a on jest stracem z ciałem chłopca.

"Jest w niej trup, który wymaga wyjaśnień. Kobieta kochana trzy razy. Zdradzony przyjaciel. Chłopiec, którego długo szukano". Czego chcieć więcej od powieści? Zwłaszcza, że pisarz słowa dotrzymuje.

Książka Greera, napisana w formie stylizowanego na XIX-wieczną prozę pamiętnika, wpisuje się w tradycję romansów najwyższej półki. Fragmentami przypomina Prousta (to samo umiłowanie szczegółu, pragnienie zatrzymania chwili),trochę "Cierpienia Młodego Wertera", trochę "Lolitę".

Ale przede wszystkim jest to wzruszająca opowieść o miłości, której nie zniszczył czas. Opowieść o przyjaźni, która przetrwała całe życie, która była zdolna do największych poświeceń. Książka, która intryguje i zachwyca, zarówno treścią jak i sposobem prowadzenia narracji. Bezwarunkowa miłość, która jest stanie znieść wszystko i ciągle trwać, bo przecież "Każdy z nas jest miłością czyjegoś życia".

Czy wyobrażacie sobie, że można zacząć życie od końca? Albo jak to jest znać datę swojej śmierci? Maks Tivoli ją znał i był fenomenem medycznym, który stał się jego przekleństwem.

San Francisco, rok 1871, wtedy przeszedł na świat chłopiec - Maks. Nie wyglądał i nie pachniał jednak jak zwykłe niemowlę, był cały pomarszczy. Jego ciało dojrzewało w odwrotnym kierunku -...